هيچ جامعه اي بدون ايدئولوژي، قانونمندي و نظام به امنيت نمي رسد. ايدئولوژي همان باور و اعتقاد راهبردي است که از آن قانون و نظم بيرون مي آيد. باورهاي ديني از هر نوعي که باشند ضمانت اجرائي شان در خودشان است.
جنگ بدون پشتوانه باور به پيروزي به هرج و مرج تبديل مي شود و نتايج آن هرچه باشد وحدت جامعه را خدشه دار مي کند.
مسلمانان در جنگ بدر پيروزي را در دو خواسته به دست آوردند. شکست دشمن که موجب تقويت روحيه و باور آنها شد و کسب غنائمي که قدرت نظامي و مالي آنها را افزايش داد.
نتيجه آنکه پيامبر(ص) توانست در حفظ وحدت و تقويت باور مسلمانان نوظهور با موفقيت و قاطعيت عمل کند.
انقلاب اسلامي ايران از دو مقوله قدرت پيروزي در جنگ نظامي و قدرت مالي در تسلط بر کشور بهره مند شد.
جنگ داخلي پيدا و پنهان احزاب و گروهک هاي سهم خواه و بعضاً تماميت خواه که مبلغ و مروج ايدئولوژي هاي مادي گرا و يالائيک «نفي روح ديني» بودند حاکميت انقلابي پيروز را به چالش کشيد و حاکميت مجبور به تصفيه سازمان امنيت، ارتش و نهادهاي سلطنت فرو ريخته شد.
جنگ تحميلي در شرايطي ايران انقلابي را در موضع دفاع قرار داد که به لحاظ اقتدار نظامي کشور نه توان نظامي بالقوه و نه توان نظامي بالفعل داشت. آنچه 8 سال جنگ را به درازا کشيد تا وجب به وجب خاک کشور آزاد شود و ساختار ارتش و سپاه و بسيج را از نو بسازد و مصونيت بخشد، رفع نيازهايي بود که در جنگ تجربه شد اما تحقق هر يک از نيازها به يک روحيه انقلابي نياز داشت که از يک باور قوي ديني و مسلماني برخوردار بود.
امنيت امروز کشور عليرغم فشارهاي سياسي، تحريم هاي کمرشکن اقتصادي و تهاجم فرهنگي جهاني و منطقه اي به سرکردگي امپرياليسم آمريکا و حمايت کشورهاي اروپائي ناشي از يک باور قوي و ايدئولوژي وحدت گراست که گرچه چاشني آن حس ناسيوناليستي هم هست اما قدرت مرکزي کشور بر سه پايه همسو و متوازن توانسته در دفاع از دستاوردهاي انقلاب و استقلال طلبي مقابل مخالفان و دشمنان کوتاه نيايد. آن سه پايه «اسلام، ملت و رهبري» است. زيرا هر جا لازم بوده و کم آورده ايم يا از اسلام خرج کرده ايم يا از ملت و يا از رهبري حتي وقتي مجلس، قوه قضائيه و قوه مجريه با گره ها و مشکلاتي مواجه شده اند دست به دامان همين سه اهرم حرکت شده اند.
نتيجه آنکه از ديرباز تاکنون اگر رسانه هاي دشمنان جهاني و منطقه اي مدام اين سه محور حرکت را مورد عتاب و خطاب قرار داده اند ناشي از قدرت و ميزان تأثيرگذاري اسلام، ملت و رهبري بوده است هرچند در مصاف هايي يا نخواسته يا نتوانسته ايم به خوبي از آنها استفاده کنيم و تداخل سلايق شخصي و کج فهمي ها بهانه هايي به دست برهم زنندگان امنيت سياسي و اقتصادي داده است. اگر امنيت را در ابعاد سياسي، اقتصادي، نظامي، فرهنگي و اجتماعي مورد بررسي قرار دهيم و پس از آن اين سئوال را مطرح کنيم که در کدام مقوله کشور و ملت ما امنيت دارد به پاسخي جداگانه دست نمي يابيم. زيرا امنيت نتيجه همسويي و هماهنگي سياست، اقتصاد، قدرت نظامي و انتظامي و وزنه فرهنگي است. وقايع و رويدادهاي طبيعي و انساني هميشه مخاطراتي براي امنيت جامعه داشته اند که گريز از آنها حداقل در کوتاه مدت ميسر نشده اما آنچه امنيت پايدار را رقم مي زند صرفا نيروهاي نظامي، انتظامي و امنيتي نيستند هرچند آنها وسيله اقدامات ضد امنيتي هستند.
جامعه يکدل و يکدست و باورمند به اصول و قوانيني که يک ايدئولوژي قوي آن را ضمانت و تضمين کرده در هر شرايطي در امنيت خواهند بود. زيرا در مقابل تهاجم سياسي، اقتصادي، نظامي و فرهنگي دشمنان در سايه وحدت مي ايستند و در حال جنگ هم احساس امنيت مي کنند.
ايران اسلامي و انقلابي تمامي اين گزينه ها را تجربه کرده، جنگ، تحريم، بلاياي طبيعي، توطئه، خشکسالي و هم خيانت ها را...
امروز ايران و مردم آن از چنان هوشمندي و تجربه اي برخوردارند که بسياري از کشورهاي منطقه از آن غافل مانده اند.
به قول ناصرخسرو:
آندم که بر من و تو وزد باد مهرگان
آنگه شود پديد که نام و مرد کيست»
اگر جنگي در منطقه رخ دهد يا قحط سالي شود و يا مصيبت هايي شبيه بيماري کرونا رخ دهد در شرايط تهديد نظامي و تحريم و کمبود منابع مالي آن وقت مشخص مي شود تا چه ميزان مي توان امنيت کشورهاي ديگر را شاهد بود؟
عامل همبستگي خودجوش و اصيل زماني تحقق مي يابد که وفاداري به رهبر، غرور ملي و شور و حرارت ديني به قوت خود باقي باشد.
فن نمي تواند بدون علم مدت درازي پيشرو باقي بماند و علم در حالي که آزادي انديشه نباشد به ثمر نمي رسد در کشورهايي که باور ايدئولوژيک از نوع ديني يا غير ديني آن ضعيف باشد، اصرار بر يکدستي در اعتقاد عمومي، حتي در مباحثي که ربطي به جنگ نداشته باشد در عصر علم سرانجام دستگاه نظامي کشور را از توان مي اندازد.
اشتباه ناپلئون در آغاز جنگ واترلو اين بود که خطاب به سربازان خود گفت: «سعي نکنيد در راه وطن شهيد شويد، بلکه تلاش کنيد دشمنانتان در راه وطنشان شهيد شوند. وقتي انگيزه شهادت جاي خود را به حفظ جان مي دهد، گريز از جنگ و فرار مطلوب مي نمايد.
اگر در جنگ تحميلي 8 ساله سربازان و دلاوران ارتشي، سپاهي و بسيجي ما از شهادت هراس داشتند در جنگ شکست مي خورديم. مقوله امنيت به يک زيرساخت ايدئولوژي ديني نياز دارد تا با از دست دادن جان چند سرباز بتوان جانهاي ميليونها نفر را حفظ کرد. اين سخن نگارنده نيست، بلکه يک تجربه تاريخي است که انسانهاي باورمند چه مسيحي و چه مسلمان رقم زده اند.
والسلام