آرماني ترين فضا و حال و هوا براي اصحاب رسانه ظرف دهه ي هاي اخير بازه ي زماني چند ماه مانده به انتخابات رياست جمهوري و مجلس است زيرا طبيعت چنين رويدادهايي اقتضاء مي کند که تسامح و تساهلي که در پيچ و خم ملاحظات دست و پا گير اجرايي و تقنيني و نظارتي ظرف چهار سال به محاق رفته و دست و پاي اهل نظر را بسته ، زمينه اي براي رشد پيدا کند و از قضاي روزگار چراغ اين چالش را نامزدهاي رياست جمهوري با پرتاب تيرهاي زهرآگين به سوي يکديگر روشن مي کنند و همه چيز با ايرادهاي ريز و درشت از عملکرد دولت و نمايندگان آغاز مي شود به طوري که مي توان مدعي شد کيسه ي خشک و زمخت منتقدين به تن همه ي روساي جمهور و نمايندگان مجلس خورده و اين شتر کف بر لب آورده پشت خانه ي همه ي آنها لنگر انداخته و جاخوش کرده است . به هر حال ظاهرا کسي قرار است برود و عده اي سوداي جانشيني او را در سر دارند و به دليل نياز به آراي مردمي بايد خودي نشان دهند و جوهري بنمايند . هر چند هنوز هم بر بسياري از اهل تحليل روشن نيست که هدف اصلي بعضي ها از قرار گرفتن در پست رياست امور اجرايي کشور و يا نمايندگي چيست ؟! گاهي به نظر مي رسد کساني بدشان نمي آيد که چند برگي از کتاب تاريخ اين کشور را با هر گونه عملکردي اشغال کنند و به نماد رفتاري خاص تبديل شوند . تاکنون برخي از روساي جمهور در آخرين ماه هاي حضور خود در اين پست حساس اظهار بي اختياري فرموده اند و از وجود قدرت در سايه سخن رانده اند و برعکس عده اي بر اين باور بوده اند که فلان و بهمان در دوره ي رياست جمهوري حسابي تاخت و تاز کرده و حتي پاسخگوي عملکرد شائبه برانگيز خود پس از ترک اين مسئوليت نيز نبوده اند . بگذريم چرا که داوري پيرامون اين گفت و شنودها به سادگي شنيدن آن نيست و بخشي از اين وظيفه ي خطير را بايد بر دوش تاريخ گذاشت و شکيبايي به خرج داد تا زمان بگذرد چرا که غربال به دست ها هنوز آفتابي نشده اند تا ريز و درشت عملکردها را به بوته ي نقد کشند . به قول معروف اگر چه داوري تاريخ دير و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد . آنچه نوک قلم منتقدين به اصحاب قدرت را تيز مي کند بزرگنمايي ها و گزافه گويي هاست وگرنه اگر همه چيز بر مدار خود باشد نيازي به پروپاگانداي خبري نيست .همه ي دولت ها از جهاتي مظلوم واقع شده اند و از جهاتي نيز عملکرد خوبي نداشته اند . وظيفه ي رسانه ها سفيدنمايي و سياه نمايي نيست اما بايد پذيرفت که نگاه خاکستري نيز با توجه به دسترسي محدود اهالي رسانه به آبشخور برخي تصميمات و اقدام ها در بي رمقي تحليل ها بي تاثير نيست ! بي گمان اگر سياست مداران در طول مدت فعاليت خود از زبان استفاده نمي کردند و يا کمتر استفاده مي کردند و به انديشه و عمل اکتفا مي نمودند ، دستاويز چنداني در اختيار منتقدين و رقبا قرار نمي گرفت . هر چه هست سر در آبشخور همين زبان گرداني ها ي بيهوده دارد . به همين دليل هم مردم و انتخابگران و هم مسئولين تاکنون تاوان سنگيني بابت ادعاهاي واهي پرداخته اند . زمان انتخابات زمان سرمستي و بعضا هذيان گويي و کوبيدن بر طبل توانايي هاست . اگردر اين دوره نامزدي پيدا شود و مدعي شود که در امور مهم ابتدا با مردم مشورت خواهد کرد و پس از رجوع به آراي عمومي به تصميمات بزرگ روي خواهد آورد بي ترديد عده اي از او خواهند خواست تا نمونه اي از اين شيوه ي به کار گرفته شده را در زمان مسئوليت هاي ديگرش ارائه دهد؛ چرا که هيچ شخصيتي قادر به قرار دادن عنوان رجل براي خود نيست مگر اين که پيش از رياست جمهوري توانايي خود را در عرصه هاي ديگر نشان داده باشد . هر چند چنين شيوه اي در آزادترين کشورهاي دنيا هم رايج نيست . زيرا روساي جمهور قاعدتا بايد برآمده از رقابت هاي حزبي باشند و از اين جهت که احزاب مسئوليت پذيري بالايي دارند و اين گونه نيست که پس از برگزاري انتخابات به حاشيه رانده شوند ، بخشي از نظارت بر عملکرد نمايندگان و روساي جمهور بر عهده ي احزاب و نشريات وابسته به گروه هاي سياسي است به هر حال شکل گيري احزاب حاصل به هم پيوستگي و همگرايي تشکل هاي مردمي است . در واقع احزاب حول محور ذوق و سليقه ي مردم که در تشکل هاي آزاد تبلور پيدا مي کند شکل مي گيرند . احزاب مانند فروشگاهي بزرگ و معتبر به خريداران فاکتور و برگ و سند گارانتي مي دهند و رئيس جمهور را در گرماگرم اداره ي امور کشور در محافل و گردهمايي هاي حزبي به چالش مي کشند . البته ما انتظار نداريم با وضعيت نابساماني که گروه هاي سياسي فعال و شناخته شده دارند نهال مردم سالاري نوپا و کاملا متمايز ما چنين بود و نمودي داشته باشد اما اگر آرزومند بهبود فزاينده ي شرايط کشور در بحث خبر رساني و تحليل رويدادها باشيم ، انتظاري طبيعي و منصفانه است .
نقد دولت ها همواره حالتي بينابيني دارد زيرا اگر عملکرد يک دولت به طور کلي زير سئوال برود ، مجلس به عنوان بالاترين نهاد تقنيني و نظارتي و ساير مولفه هاي تاثيرگذار در عملکرد دولت نيز زير سئوال خواهند رفت . ضمن اين که با مردود دانستن عملکرد يک دولت ، دولت بعدي ناگزير بايد از صفر شروع کند و هر انتخاباتي حکم يک دگرگوني زيربنايي را خواهد داشت که صد البته چنين نيست . البته نامزدهاي رياست جمهوري سياه نمايي را بر تحليل هاي واقع بينانه ترجيح مي دهند و حساب نمي کنند که خودشان هم روزي بايد چنين سياه نمايي هايي را تحمل کنند . آنچه مسلم است تاکنون هيچ دولتي بدون عيب و ايراد نبوده است !
اصولا يکي از فوايد غيرقابل انکار انتخابات اين است که رسانه ها فرصتي نسبي براي ميدان داري و اظهار وجود پيدا مي کنند و صاحب نظران و کارشناسان بي آن که احساس بدي داشته باشند و به پيامدهاي بعد از اظهار نظر بيانديشند به نقد کارشناسانه امور مي پردازند . پر واضح است مردم به همان ميزان که با مواجه شدن در برابر گزينه هاي متعدد دست بازتري براي انتخاب داشته باشند حاضر به پذيرش مسئوليت عملکرد رئيس جمهور نيز خواهند بود ، در غير اين صورت کساني بايد پاسخگوي عملکرد رئيس جمهور باشند که از دامنه ي اختيارات مردم در بحث گزينش اشخاص مورد نظرشان کاسته اند ! اگر دولت از دل پارلمان و مجلس بيرون مي آمد احساس مسئوليت مجلس در برابر عملکرد دولت به سرعت چرخش امور منجر مي شد و نظارت مردمي با معياري مشترک دنبال مي گرديد و مجلس و دولت در منازعات انتخاباتي براي ارتقاء جايگاه خود کمتر يکديگر را تخريب مي کردند اما درعين حال به دليل اين که وضعيت کنوني سر در آبشخور قانون اساسي دارد عملکرد رو به رشد دولت ها به منزله ي تاييد نگاه راهبردي لحاظ شده در قانون اساسي است . به هر حال دولت و مجلس در قانون اساسي آبشخوري مشترک دارند و تاثير متقابل آنهاست که فرصت هايي براي کنشگران سياسي ايجاد مي کند !