مرگ را جلو چشمانمان مي بينيم. آدم هايي که تا ديروز در کوچه و خيابان قدم مي زدند، براي خود حساب و کتابي داشتند آرزوهايي که در تلاش براي تحقق آنها جان و جسم مي فرسودند و تصور نمي کردند با يک سرماخوردگي، نفس تنگي و بي حالي روي تخت بيمارستان با مرگ دست و پنجه نرم کنند.
و حالا فوج، فوج جنازه هايي به عمق خاک مي روند و ترس مي آفرينند. ترس ها مقطعي و زودگذرند. از قبرستان که بازگشتيم به مرور فراموش مي کنيم. فراموش مي کنيم که جاي يکي، دو تا و چند تا روي صندلي ها خالي است.
فراموش مي کنيم که مرگ بهانه مي طلبد و عزيزانمان را يکي يکي و چند تايي به کام مي کشد. مسئولان بهداشت دم به دم فرياد مي زنند که دستورات بهداشتي را رعايت کنيد. هم نشيني ها را قطع کنيد. به مهماني نرويد، به سفر نرويد، حوصله کنيد و مجلس عيش و عزا برپا نکنيد و... اما گوش شنوايي نيست. کساني بي خيال از اين حرف ها به اين تصور که ما نمي گيريم، ما قوي هستيم، ما کرونا را دور مي زنيم به همان وضع و حال گذشته قبل از ورود کرونا و همه گيري آن ادامه زندگي مي دهند و پس از بيماري آه و ناله شان بلند مي شود و بعضاً پس از چند روز مبارزه سخت مي ميرند و مديون کساني از بستگان و فاميل مي شوند که عليرغم رعايت نکات بهداشتي گرفتار بيماري مي شوند.
کرونا درس هايي به ما داده ، اگر درس خوان خوبي باشيم.
درس اول: رعايت الفباي بهداشت و باور به همه گيري اين بيماري
درس دوم: عدم تعلل در پيشگيري
درس سوم: رعايت سلامتي ديگران
درس چهارم: اولويت جان بر نان
درس پنجم: ياري و کمک به کساني که به علت بيماري و خانه نشيني قادر به هزينه و خريد نيازمندي هاي روزانه نيستند.
و نهايتا درس آخر اينکه کرونا را باور کنيم که با کسي شوخي ندارد.
و اما اين بيماري به مسئولان کشور هم درس هايي داده که گاه توجه کرده و گاهي هم توجه نکرده اند. ورود کرونا به کشور ابتدا در شهر قم خود را نشان داد. اگر در همان ابتدا اين شهر قرنطينه کامل مي شد، پيشگيري از شيوع بيشتر آن آسان تر مي نمود.
به هر تقدير با اختلاف نظرهايي اين کار عملي نشد و حتي بعضي با نشان دادن احساسات مذهبي به داخل حرم به صورت جمعي وارد شدند و ضريح را بوسيدند و فيلم هم گرفتند و نشان دادند، به اين تصور که در امن و امانند. در همان روزهاي آغازين طلبه اي براي ديدار مادرش به شهرستان ني ريز رفت و مادر را آلوده کرد هرچند خود نمي دانست که به اين بيماري مبتلاست. بقيه مبتلايان هم به شيوه هاي گوناگون گرفتار شدند، يا روح از قالب تهي کردند و به ديار باقي شتافتند و يا با بيماري جنگيدند و بدني ناسالم بدر بردند.
درس دومي که کرونا به مسئولان داد ميزان آسيب پذيري ها را در ابعاد مختلف اقتصادي، بهداشتي و سياسي پيدا و ناپيدا به عدد و رقم در نمودارها نشان داد چه بسيار پزشکان و پرستاران و ابواب جمعي بيمارستان ها که به اين بيماري مبتلا شدند و از آن جام سالم بدر نبردند.
چه هزينه هاي کلاني که صرف مداواي بيماراني شد که حتي راهرو بيمارستان ها هم از تخت و بخت آنها خالي نماند.
درس مهم ديگر کرونا به مسئولان کشور اين بود که نبايد در خريد واکسن تعلل و يا کوتاهي کنند هرچند در شرايط تحريم و فشارهاي سياسي خريد واکسن کاري ساده و همانند کشورهاي ديگر نبود.
شل کن سفت کن هاي دولت براي بازگشايي بازار و مغازه ها و راه هاي سفر دليل ديگري بر افزايش بيماران کرونايي است.
اين بيماري به مسئولان کشور آگاهي داد که تا چه ميزان مردم در نظم و قانونمندي مصمم و يا بي خيالند.
در يک بررسي جامعه شناسانه به خوبي درمي يابيم که تعداد جرائم و تخلفات همه ناشي از نوعي قانون گريزي و قانون ستيزي است.
آنچه مسئولان مربوطه از آن غافل مانده اند فرهنگ سازي است. فرهنگ سازي براي داشتن جامعه اي سالم و نظم پذير را بايد از دبستانها و خانه ها و خانواده ها شروع کنيم.
اگر براي زنده ماندن نان لازم است و آب و هوا، براي جان سالم هم در زندگي اجتماعي، دانش و آگاهي و معنويت و پرهيزگاري لازم است. چه بسا تن هاي سالمي که روح سالم در آنها نيست.
آخرين درس کرونا به مسئولان اين است که هنوز بعضي از مسئولان هم کرونا و ميزان مرگ و ميرها و خسارت هاي آن را باور نکرده اند و در شبکه هاي تلويزيوني و رسانه اي به تناقض گويي مي پردازند و در اخبار مدام از مرگ و ميرهاي کشورهاي ديگر حرف مي زنند و کمتر اطلاع رساني داخلي مي کنند.
قبرها و جنازه ها را نشان دهيد که مردم باور کنند که کرونا چه بلاي بزرگي است. مصيبت ها و مشکلات بيمارستان ها، کمبودهاي دارويي، علت عدم تهيه واکسن کافي را به مردم نشان دهيم و از سرمايه داران و پولداران خوش نشين بخواهيم تا به کمک مردم بيچاره بشتابند.
نور معرفت بتابانيم، شفاف سازي کنيم، اميد بيفزاييم و عشق به زندگي را تبليغ کنيم. به بازماندگان روحيه دهيم، کرونا خطرناک تر از آن است که تاکنون درک کرده ايم.
کرونا را باور کنيم.
والسلام