روزنامه عصر مردم در سراسر جهان یک پورتال خبری آنلاین آنلاین و منبع برای محتوای فنی و دیجیتال برای مخاطبان با نفوذ خود در سراسر جهان است. شما می توانید از طریق ایمیل یا تلفن به ما بپیوندید.
+(98) 713-234 8010-13
سربازي را راه و رسمي است و نظمي، از آن زمان که عده اي دست راست و چپ خود را نمي شناختند و با گچ و ذغال به آنها ياد مي دادند تا امروز که در دست هر چوپاني هم گوشي موبايلي است و از افتادن مگسي هم در آش نذري باخبر مي شوند تا به اينک که راه هاي رفته و نرفته اي پيش روي ماست.
ياد آوريم سرگروهبان بعد از آنکه همه را حسابي مي دواند و رمق مي گرفت مي گفت همه به جاي خود، آزاد
حکايت آن روزهاي سربازي حکايت روزه داري يک ماهه هست و بعد از آن آزاد، همه به جاي خود.
آنان که در اطاعت از قانون خدا و روزه داري ايام رمضان بعد از يک ماه خلاص مي شوند از آن حال و احوال و کلاس درس چه اندوخته اي با خود مي برند؟
در بازار سودا و سود کدام تغيير ايجاد مي کنند؟
در رفتار و اخلاق و تعاملات اجتماعي چگونه از آن اندوخته ها بهره مي برند و بهره مي رسانند؟
آيا بعد از رمضان همه به جاي خود و آزادند و همان حال و احوال و همان کارها و همان تخلفات و دروغ ها و دغل بازي ها ادامه مي يابد و تا سال ديگر رمضان فراموش مي شود؟
اگر قوانين و مقررات ديني براي مسلمانان در همه زمان ها الزام آور است. پس چرا دوباره در به همان پاشنل قبل مي چرخد؟
دين يک باور است. باوري قلبي و رابطه اي شخصي با خدا که نه پليس مي خواهد و نه محتسب لازم دارد.
صورتي دارد و محتوايي. نمونه هاي بسياري را در تاريخ سراغ داريم که باورهاي ديني چگونه در قلب و ضمير انسان ها رخنه کرده اند.
جنگ هاي صليبي را به خاطر آوريم که مسلمانان و مسيحيان حدود صد سال براي فتح سرزمين فلسطين در جنگ بودند و چه سربازان و سرداراني که در اين مسير از هر دو طرف کشته شدند.
راه دوري نرويم. جنگ تحميلي 8 ساله را به ياد آوريم که چه کساني با چه باورهايي در سخت ترين شرايط با زبان روزه به شهادت رسيدند و به آن افتخار کردند.
اعتقادات مرز محدودي ندارد. اين دين و آن دين هم نمي شناسد. اعتقادات باورهايي قلبي اند و نه صوري، تحمل بسياري از سختي ها و مصيبت ها با اعتقادات ممکن است.
ناپلئون بناپارت در جنگ واترلو، رو کرد به سربازان خود و گفت: «بگذاريد دشمن در راه وطن شهيد شود. شما جان خود را حفظ کنيد...»
همين سخن انگيزه شهادت در راه وطن را از سربازان فرانسوي گرفت و ناپلئون و ارتش وي شکست خوردند و او نيز دستگير و تبعيد شد.
در تمامي دوران هاي تاريخي اعتقادات به هر دين و آئيني تعيين کننده بوده است. حتي اعتقاد به يک درخت مقدس.
نتيجه بحث اينکه رمضان با متن و حاشيه هايش نه يک فرصت سياسي براي تحقق خواسته هاي رياکارانه است و نه دکان دونبشي که رياکاري و دروغ و کلاهبرداري را براي کوتاه مدت به سايه برد.
رمضان يکي از ستون هاي باور به خدايي است که زير سقف هموار بر آن ستون مي توان زندگي سالم و به دور از ناهنجاري هاي اجتماعي و فردي در آرامش زندگي کرد.
حال در يک برآورد ميداني نامحدود حاصل روزهاي روزه داري را در تغيير رفتارها بايد مشاهده کرد و اگر جز اين بود رمضاني در کار نبوده و اصلاح اخلاق و رفتاري را مشاهده نخواهيم کرد.
مي توان زنداني را به بزرگي شهري ساخت و متقلبان و بدکاران را به زندان انداخت و بر سر آنان گزمه ها و نگهباناني گماشت اما با اين روش ها نمي توان مسلمان واقعي درست کرد و به اصطلاح باور و اعتقاد را با زور و تهديد و سرنيزه در ذهن آدميان ايجاد کرد.
اگر به قولي در دل مؤمن حب الوطن، مانند اسفند بر روي آتش باشد، آنگاه ميهن حفظ مي شود به صورت خودکار و فراگير.
خوبي و بدي اگر تشخيص فطري در آن دخيل نباشد يک قرارداد اجتماعي و حقوقي است که مي تواند در کشورهاي مختلف جابه جا و متفاوت مطمح نظر باشد. مرز بين خوبي و بدي اعتقادات است. تئاتر و نمايش و صوري نيست.
راستي از رمضان چه باوري داريم که بتواند در اخلاق و رفتار و داد و ستدهاي ما تأثيرگذار باشد.
آنان که در نهايت فقر روزه داري کردند با آنان که در شرايط استغنا روزه رفتند چه فاصله اي را در ميانه طي نمودند آيا زرگر و کارخانه دار روزه دار هم از رمضان درسي گرفتند تا گرسنگان را در حد استطاعت سير کنند؟
آيا مسئولان و صاحب مقام هاي روزه دار به آن باور رسيده اند که تحمل گرسنگي براي آنان که به نان شب محتاجند چقدر مي تواند سخت باشد؟
عيد فطر نزديک است و نيازها افزون. بعد از پايان ايام روزه داري کدام دست زنگ خانه فقرا را به صدا درمي آورد؟ کدام باور؟ کدام اعتقاد؟
آيا از پس رمضان دوباره هرکس در جاي خود آزاد است که دروغ بگويد، رياکاري کند و فريب دهد؟
والسلام