ايستاده اي هنوز هم، بي آنکه بر ستوني از استخوان چونان ديگران ايستاده باشي. تماشاگري بي آنکه چشماني به هم زني، خنداني با آن دهان هاي بازي که واژه هاي آتشين مي پراکنند در پي يک لبخند تو. حرف مي زني از آن کلمات که آتش انگيزد در دل دشمنان ناباورت و اين همه چشم، اين همه اميد به بدرقه ات روانند. بي کم و کاست. خودجوش مي آيند از پس زمان ها که رفتي ولي هستي سزاوارانه با کارنامه اي که چون و چرا ندارد. چه کلاسي برپا کردي؟ و چه آموختي؟ و چه درس ها که در سنگرهاي ترس آور با آن شجاعت را رقم زدي.

اي پيروزِ جان به در برده از هجوم موشک ها که با تکه پاره شدنت هم ماندي با قلبي که تقسيم شد در جان و تن مردمي از جنس مقاومت و قدرشناساني که هنوز با نگاهت مي بينند و با راه رفتنت راه مي يابند و با سخن گفتنت سخن مي گويند. و چه آغوش ها که گشودي تا دل ها را از گرد و غبار فراموشي بتکاني و چه دست هايي که بر سر بچه هاي شهيد کشيدي به مهر، به لطف و به عشق.

مردم هنوز چشم بر اشک هايت دارند که در خروش شمشيرها، دفاع را از غبار فراموشي ها پاک مي کردي با اشک هاي روان.

آه چه قلب مهرباني بودي که دلاوري هايت در سنگرهاي غربت براي مظلوميت کودکان سوريه، لبنان، عراق، يمن و افغانستان هم مدام مي زد و از پاي نمي ايستادي.

يا حسين گفتي و خود شنيدي و به جان خريدي شهادت را به بالايي قامتي که سال ها ايستاده شهادت را تجربه مي کرد و چشماني که در عزاي ياران شهيد مدام مي گريست.

راستي اي دلاور! اي بسيجي! اي سرباز! تو روح بالنده مردمي بودي که تاريخ، گواه هميشگي بودنشان هست در آب و خاکي که حرکت هزاران سال گردش ماه و خورشيد را در کارنامه حضورشان دارند.

و امروز تو را هر چه بخوانند از آن بالاتري و از اينکه هنوز ناشناخته اي نشانه بزرگي توست.

تو کوه بودي و ماندي، دشت بودي و خواندي، رود بودي و رفتي. عشق بودي و جستي و هنوز روندگان پرچمدار عدالت، از دامنه ها پا به پاي قدم هايت در دفاع از اين آب و خاک و مردمي که به بودنت اميد را به روح و احساسشان پيوند زدند با تو همراه و همدل هستند.

و اي مردم!

اي هوشمندان با غيرت که قهرمان واقعي را به جان پرورديد! شما قهرمان پيروزي ها و صابر در شکست ها بوده ايد به قرن ها که از پس هم آمدند و رفتند اما شما مانديد و وطنتان. شما مانديد و شرفتان. شما مانديد و عشق هايتان.

شما مانديد با پرچمداراني چونان حاج قاسم، تختي، دوران، همت و شاگردان نوجواني که حاج قاسم ها را تمرين مي کنند و آرزوي در کنار بودن با قهرمانان را در دل به تکرار دارند تا حاج قاسم  بودن ديگري زاده شوند، بيايند و بروند و اين وطن به جاودانگي اش افتخار کند هرچند قماربازاني از جنس ترامپ به نامردي رستم هاي ما را از پشت خنجر فرو کند که اين نانجيب هاي ترسو چونان علف هاي هرز در کنار سروقامتان اين ملت پيوسته بوده اند و در کنار گل ها به جيره خواري دل مشغول گشته اند.

و اما حاج قاسم تمام نشد و از ميان نرفت. ميدان خالي نماند. حاج قاسم ها تکثير شده اند، تجربه آموخته اند، در بالاترين کلاس مقاومت نمره قبولي گرفته اند در ميادين جنگي حضور دارند. در جنگ هاي سايبري، رسانه اي و در قامت پزشکان با شرف از جان گذشته، در صنايع نظامي، در ميدان هاي خودکفايي و در تمامي زواياي ميهني که ايرانش مي خوانيم و پيوسته در سرفصل خبرهاي جهان نامش ورد زبان خبرنگاران است.

آري هر حاج قاسمي که مي رود حاج قاسم هايي از اين خاک مي رويند که اگر اين چنين نبود. ما نبوديم. کشور نبود و اين همه اميد چشم بر آينده براي دشمنان خطرساز نمي شد. اي روح متعالي بمان که ماندنت کليدواژه امنيت ماست تو که ماندگاري باعزت را رقم زدي.

والسلام