گاهي در وضعيتي قرار مي گيريم که نمي دانيم سيل گلايه ها را پيرامون برخي دغدغه ها در چه مسيري جاري کنيم و يقه ي چه کسي را بچسبيم . مثلا همين داستان ازدواج سفيد فاقد آمار و حصار را در نظر بگيريد که حداقل دو گروه يکديگر را به زمينه سازي براي رواج چنين پديده اي متهم مي کنند ، گروه اول در عين حال که تلاش مي کنند با سرهم بندي نظريه پردازي هاي آشفته ، روايي چنين رويکردي را آن هم درجامعه اي سنتي توجيه کنند ، اداره کنندگان جامعه را مقصر تنگناهاي معيشتي به عنوان عامل اصلي چنين رويکرد اجتناب ناپذيري معرفي مي کنند و همين گروه مورد خشم و غضب گروه دومي قرار مي گيرند که به دليل پاي بندي به ارزش هاي انساني و اخلاقي ازدواج سفيد را گونه اي کج دهني به بنياد خانواده تلقي مي کنند .

گروهي که خرسندي خود را از اين رويداد تلخ پنهان نمي کنند مي گويند دفاع از جواناني که از بد حادثه به چنين سمتي کشانيده شده اند نمي تواند دفاع از اين رويکرد تلقي شود و اصرار دارند که ثابت کنند کساني که به دليل ناکارآمدي در ايجاد شرايط نامساعد اقتصادي دخيل بوده اند ، مقصر در اين ماجرا و رواج دهنده ي چنين سبکي از زندگي هستند هر چند في نفسه با آن مخالف باشند ! !

در چنين فضاي غبارآلودي ، پيدا کردن مقصر اصلي در اين زمينه کار بسيار دشواري است . جاي شگفتي است ، کساني که از سوي گروه مقابل به دليل سوء مديريت و ندانم کاري متهم درجه اول تلقي مي شوند از اين رويداد ناخشنود و عصباني اند و کساني که خود را عملا دخيل نمي دانند و چنين پديده اي را زمينه ساز فضايي مي دانند که به دنبال آن هستند ، خوشحال به نظر مي رسند !

اين واقعيت تلخ يک پيام در خور اعتنا دارد و آن اين که مهم نيست ما با چه چيزي مخالف هستيم بلکه آنچه اهميت دارد اين است که تا چه اندازه با عملکرد خود به روايي آن دامن مي زنيم  !بر کسي پوشيده نيست که اغلب جوانان براي تشکيل دادن زندگي به دنبال امکانات حداقلي هستند آن هم در کشوري که اگر اداره کنندگاني کارآمد و اهل برنامه ريزي داشته باشد بر اساس ادعاهاي رسمي مي تواند پاسخگوي تا 200 ميليون جمعيت هم باشد  !در حالي که از همين جمعيت 80 ميليوني عده اي مهاجرت مي کنند و تعدادي شغل کاذب دارند و عده اي با فعاليت هاي غيرقانوني امورات خود را مي گذرانند و برخي زير خط فقربه سر مي برند و درصدي هم برخوردار و نيمه برخوردار به حساب مي آيند و معلوم نيست که درآمدها صرف چه اموري مي شود . متاسفانه پيکره دولت آن قدر بزرگ است و حقوق بگيران بيکار به اندازه اي زياد هستند که هزينه هاي جاري بخش قابل توجهي از بودجه را مي بلعد! در اين حالت وانفسا آيا بايد کساني که از اين وضعيت خوشحال هستند و چماق تخطئه را بلند کرده اند را شماتت کنيم يا کساني که موجبات آن را با ندانم کاري فراهم کرده اند ؟

بايد بپذيريم که بعضي ها بدون آن که بخواهند و يا از قبل برنامه ريزي کرده باشند جامعه را به سمتي هدايت مي کنند که تامين کننده ي نظر مخالفانشان است  !الحق و والانصاف اين که گفته شده در قيامت بعضي ها به خاطر اعمالي محاکمه مي شوند که تصور مي کنند نقشي در آن نداشته اند به همين دليل است . ما اشخاص محترمي را سراغ داريم که اساسا ترويج فحشاء به مخيله ي آنها هم خطور نمي کند ولي رفتار ناشيانه و غير اصولي آنها منجر به رواج فحشاء مي شود . نمونه ي پيش پا افتاده و قابل ذکر آن پدر و مادري که قادر به مديريت رفتارهاي عاطفي خود نيستند مي توانند عامل اصلي انحراف فرزندان خود به سمت فساد و تباهي باشند . همين وضعيت ممکن است براي مسئولين و اداره کنندگان کشور هم پيش بيايد . آيا کساني که مبتکر بانکداري اسلامي بودند باور مي کردند که روزي شاهد دريافت سود 24 درصدي و يا پرداخت آن توسط بانک ها باشند ؟ مسلما نه  !

زماني بود که حتي به مخيله ي بدبين ترين آدم ها هم خطور نمي کرد که نرخ دلار از 40 هزار تومان فراتر رود ولي اين اتفاق افتاده است بدون آن که مسببين آن از اين اتفاق خوشحال باشند . البته پر واضح است که وقتي نگاه ابزاري به اقتصاد براي پيشبرد اهداف سياسي و باورهاي مبتني بر سليقه هاي فردي جاي نگاه ابزاري به سياست براي دستيابي به اقتصاد پويا را مي گيرد نبايد منتظر نتايج بهتري باشيم  !در حالي که قاعدتا سياست بايد در خدمت اقتصاد و رفاه مردم باشد لذا به نظر مي رسد شرايط کشور اقتضاء مي کند که ما اين هرم وارونه شده را روي قاعده استوار کنيم تا بيش از اين ناگزير به پرداخت هزينه هاي گزاف نباشيم .