دراين دنيا کساني هستند که با رويکردهاي خيرخواهانه به دغدغه هاي مشترک انساني توجه ويژه دارند براي نمونه کسي که قبرستان دارالرحمه واقع در بخش جنوبي شيراز را براي دفن مردگان وقف کرد ، انساني دورانديش بود . هم اکنون اين قبرستان که ظرفيت استاندارد آن کامل شده و مردگان جديد را در معابر آن دفن مي کنند ، روزهاي آخر فعاليت خود را سپري مي کند در حالي که مردم هنوز هم براي دفن مردگان خود در آن رغبتي وصف ناشدني دارند به طوري که کار به دوطبقه و سه طبقه تا چهار طبقه رسيده است . در همين شهر شيراز زمين هايي پيرامون برخي از بقاع متبرکه خريداري گرديده و جانمايي شده که فراخور ويژگي هايي که دارد به قيمت هاي متفاوتي به متقاضيان واگذار مي شود . البته هيچ کس قادر به مقاومت و نفي باورهاي عمومي در مورد ارجحيت برخي مکان ها نيست و اصرار پيرامون اين موضوع هم راه به جايي نمي برد زيرا تغيير رفتارها همواره در گرو تغيير ديدگاه هاست و چالش هاي موجود در جامعه ي ما به اندازه اي متنوع است که چنين چالشي در اولويت اول نيست . لذا هر گونه تغيير و تحولي در اين زمينه را بايد به گذشت زمان واگذار کرد . خصوصا اين که وقتي مردگان قبل از وداع با دار فاني بر سر موضوعي به وصيت نامه نويسي و سفارش روي مي آورند و اصرار دارند که حتما در کنار فلاني و اين مکان و آن مکان به خاک سپرده شوند ، مقاومت در برابر خواست آنها افراد را با وجدان خود درگير مي کند و معمولا همگان در برابر چنين درخواست هايي تسليم هستند و مي شود آنچه بايد بشود به هر حال ما وارث فرهنگي هستيم که ريشه در زيستي هزاران ساله دارد و آنچه به ما رسيده معجوني از داشته ها و افزودني ها و تحريف ها و جرح و تعديل هاست که طي قرن ها نهادينه شده و در ضمير و روح و روان ما ريشه دوانيده و به يک باور تبديل شده است . در واقع جهان فاني که زيستگاه موقت ماست ميراث کساني است که به ديارباقي شتافته اند و مي توان گفت که کم و کيف زندگي ما نتيجه ي سلوک و تفکر آنها در طول هزاران سال است کما اين که آيندگان نيز چشم اميد به ميراثي دارند که ما براي آنها بر جاي خواهيم گذاشت از علم و دانش و تجربه و ثروت و آب و خاک و باور و فرهنگ و تمدن تا نظرگاهي که براي تماشاي جهان در برابر آنها قرار مي دهيم.اين که ما جهان را براي خودمان بخواهيم يا اين که خودمان را وقف ديگران کرده باشيم شاکله ي اصلي آخرين دغدغه ي ما را تشکيل مي دهد . شايد بتوان گفت ارزش هر انساني وابستگي زيادي به آخرين دغدغه ي او دارد. به راستي آخرين و مهمترين دغدغه ي ما چيست ؟ دغدغه خودمان را داريم يا به ديگران مي انديشيم؟!