اگر بخواهیم از بین گزینه های مطرح یکی از آنها را به عنوان مقصر اصلی بحران فلسطین معرفی نماییم باید انگشت اتهام را به سوی سازمان ملل متحد و خصوصا شورای امنیت نشانه رویم زیرا این نهاد بین المللی علی رغم فلسفه ی وجودی خود به دلیل ساختاری نفوذ پذیر و مبتلا به آفت حق وتو تاکنون بارها ناتوانی خود را برای باز کردن

گره های حساس در روابط بین الملل و همچنین چالش های منطقه ای به نمایش گذاشته است .بی اعتنایی کشوری کوچک به نام اسرائیل به مصوبات سازمان ملل و موضع انفعالی این سازمان در برابر این بی اعتنایی ها ، مفهومی جز این ندارد که اسرائیلی ها سالهاست با آبروی این نهاد بین المللی بازی می کنند . برخی از سیاستمداران وابسته به کشورهای قدرتمند و به اصطلاح توسعه یافته از یک سو تمامی کشورهای عضو این سازمان را به رعایت حقوق کشورهای هموند و عضو دعوت می کنند و تهدید کشور اسرائیل از سوی هر کشوری را به عنوان نقض یکی از بندهای اساسنامه این سازمان محکوم می نمایند که البته از منظر قانونی قابل اعتراض نیست اما از سوی دیگر همین کشورها قادر به مدیریت رفتار اسرائیل و بازداشتن او از جنایات جنگی و تخطی از مصوبات این سازمان نیستند .

از سال 2015 میلادی به این طرف 140 قطعنامه بر علیه اسرائیل در پیوند با رفتار این رژیم با فلسطینیان در سازمان ملل صادر شده که هیچ کدام به جایی نرسیده و از قدرت بازدارندگی بالایی برخوردار نبوده است . پروسه ی پلکانی طی شده برای شکل گیری و اقتدار رژیم صهیونیستی از همان ابتدا برنامه ریزی شده بود ، چرا که در گام های اول محل استقرار و سکونت یهودی ها شامل شهرک هایی که اکنون ساخته شده نمی شد و بنا بود دو کشور یهودی نشین و مسلمان نشین مستقل شکل گیرد اما اکنون کار به جایی کشیده که اردن به عنوان متولی سنتی مسجدالاقصی قدرت اداره ی این مکان مقدس را هم ندارد .

بر خلاف آنچه ظاهرا به نظر می رسد اسرائیل در محدوده ی جغرافیایی مشخصی خلاصه نمی شود چرا که جامعه ی یهودی به طبقات گوناگونی تقسیم شده به طوری که اشراف یهودی معمولا در خارج از اسرائیل و در آمریکا و اروپا زندگی می کنند . یک پنجم از دانشجویان بهترین دانشگاه های آمریکا نیز یهودی هستند . سهم یهودی ها در صنعت و بازرگانی نیازی به گفتن ندارد . به همین دلیل است که آنها همواره می توانند مانع صادرات کالاهای خاص به برخی کشورها شوند . 37 درصد از برندگان جایزه نوبل در آمریکا و 8 درصد کل روسای شرکت های بزرگ آمریکایی یهودی هستند که دانستن همین چیزها برای درک چرایی دفاع تمام قد آمریکا از این رژیم کافی است . اغلب کسانی که در اسرائیل زندگی می کنند یهودیان سنتی و آرمانگرایی هستند که به زعم خود به امید تحقق وعده ی الهی به سر می برند و گروهی از آنها وظیفه ی خود را فرزندآوری و آموختن متون مقدس به فرزندانشان می دانند . تعداد کارخانجایی که در اسرائیل فعال هستند یک دهم آنچه در سراسر جهان زیر نظر یهودی ها تاسیس شده و اداره می شوند نیست در عین حال هیچ کدام از کشورهای اسلامی تاکنون به فکر رقابت با اسرائیل در زمینه ی اقتصادی

 نبوده اند .

ماجراجوترین و خشن ترین شخصیت های یهودی در میدان سیاست فعالیت می کنند به گونه ای که چون آرمان از نیل تا فرات را دنبال می کنند از بر زبان آوردن شنیع ترین و بی رحمانه ترین تهدیدها نیز ابایی ندارند .

سرزمینی که در اختیار اسرائیلی هاست سرشار از نعمت است ولی بزرگترین نعمتی که اسرائیلی ها از آن برخوردار هستند همسایگان رام شده ای است که هر کدام به نوعی گرفتار مشکلات داخلی خود هستند. مصر که زمانی در خط مقدم جبهه ی جنگ بر علیه اسرائیل بود به بازپس گیری صحرای سینا راضی شده و تاکنون بارها با اشاره ی اسرائیل گذرگاه های منتهی به غزه را مسدود کرده و مانع رسانیده شدن غذا و سوخت و امکانات زندگی به ساکنان غزه گردیده و شاه اردن نیز که مادرش بریتانیایی است به نقطه ی تعادل در منطقه تبدیل گردیده و در حالی که خود را متولی اداره ی مسجد الاقصی می داند بخشی از سرزمین خود را برای ایجاد پادگان نظامی در اختیار آمریکایی ها که طرفدار جدی صهیونیست ها هستند قرار داده است . مصری ها که پیشینه ای قابل دفاع در حمایت از فلسطینی ها داشتند با به رسمیت شناختن اسرائیل در قبال بازپس گیری صحرای سینا به بازیگری کم خاصیت تبدیل شده اند.

ملغمه ای که در مجلس لبنان شکل گرفته و هیات حاکمه را در بر می گیرد در عمل قادر به اتخاذ تصمیمات بزرگ در پیوند با موضوع فلسطین نیست .

سوریه به اندازه ای دچار تنش و چالش داخلی و سوء مدیریت است که حتی قادر به بازپس گیری جولان اشغال شده هم نیست و پایگاه های نظامی اش دائم توسط اسرائیلی ها مورد حمله قرار می گیرد و یکی از گزینه های تجزیه و تغییر بافت جغرافیایی در منطقه است .

از همه ی این ها گذشته ، فلسطینی ها به دلیل این که قادر به همسویی نیستند نمی توانند موضع واحدی در قبال رویدادها اتخاذ کنند . عده ای به کمک های مالی و غذایی دلخوش هستند و عده ای به کمک های تسلیحاتی که در هر دو مورد ظرف 70 سال گذشته به جایی نرسیده اند .

در این میان هیچ یک از کشورهای اسلامی تنها به کوه یخی که از آب بیرون زده فکر می کنند و هیچ توجهی به آنچه در زیر دریاست ندارند . آنچه اسرائیل را در برابر بیش از 400 میلیون اعراب و یک میلیادرد و هشتصد میلیونی مسلمانان توانایی استقامت بخشیده همان بخشی است که دیده نمی شود و کسی هم به فکر رقابت با قدرت اقتصادی و علمی و از همه مهمتر قدرت لابیگری صهیونیست ها نیست .

بی تردید اگر بنا باشد دفاع از حقوق فلسطینی ها از راهی تجربه نشده به نتیجه برسد تنها راه این است که مسلمانان و حامیان فلسطین به دنبال نابودی بخشی از این کوه یخ باشند که به چشم نمی آید . زیرا مبارزه با نوک کوه یخ یعنی ورود به جنگ فرسایشی.