در پیوند با موضوع جهان تک قطبی که هرگز هم محقق نشد و نخواهد شد ، همواره این پرسش وجود داشته و دارد که حتی اگر فرض کنیم کشوری مانند آمریکا بتواند از طریق برخی صف بندی ها و همراه ساختن کشورهای اقماری ، خود را به عنوان تصمیم گیرنده اصلی در جهان سیاست جا بیندازد با توجه به این که اقتصاد جهانی ظرف یکصد سال گذشته بر پایه جنگ و استمرار چالش های منطقه ای و فروش سلاح استوار بوده ، چنین تناقضی چگونه قابل تحلیل و توجیه خواهد بود و چگونه می شود که آمریکا از یک سو داعیه ی برقراری عدالت و رعایت حقوق بشر را داشته باشد و به دنبال مدیریت رویدادها و مناسبات سیاسی و اقتصادی در سطح بین المللی باشد و از سویی دیگر برای تامین سوخت قطار توسعه اقتصاد خود جنگ افروزی را در صدر برنامه هایش قرار دهد؟ اگر تاریخ آمریکا را از ابتدای پیدایش تاکنون مرور کنیم ، این کشور همواره برای ایستادگی روی پای خود نیازمند دشمنانی بزرگ بوده است و اگر نداشته به گونه ای دست و پا کرده و حتی گاهی در سایه ی بزرگنمایی دشمنانش به اهدافش دست یافته تا جایی که به بزرگترین اقتصاد جهان تبدیل شده و واحد پولی این کشور کماکان به عنوان معیار ارزیابی در معاملات بین المللی و همچنین به عنوان اهرم فشار عمل کرده است . با این توصیف به فرض محال اگر تمامی کشورهای جهان دست خود را به نشانه ی تسلیم در برابر آمریکا بالا ببرند و اینگونه وانمود کنند که پذیرای شعارهای حقوق بشری این کشور و موافق راهکارهای سیاسی و اقتصادی آمریکا برای حل بحران های جهانی و منطقه ای هستند و حاضرند زیر سند سروری و آقایی آمریکا بر جهان مهر تایید بزنند به شرط آن که دیگر جنگ و منازعه ای در میان نباشد و همه ی کشورها با هدف چشیدن طعم عدالت مجری منویات کاخ سفید و سنا و کنگره باشند آیا آمریکا زیر بار پذیرش چنین عهدنامه ای خواهد رفت و چنین چیزی محقق خواهد شد ؟ مسلما نه، زیرا پذیرش چنین امری از سوی آمریکا منجر به برهم خوردن مناسباتی خواهد شد که در حال حاضر تامین کننده ی منافع این کشور است. آمریکا با سیاستی که سالهاست در پیش گرفته هم از دشمنانش سود می برد و هم از حمایت دوستانش برخوردار است به طوری که حتی تصور بهبود وضعیت جهان و تحقق صلح جهانی برای آمریکا به منزله ی کابوسی وحشتناک خواهد بود . نمونه ی بارز آن وتوی قطعنامه ی آتش بس در غزه و ایجاد دست انداز در مسیر تحقق راه حل دو کشوری است که آمریکا اگر چه وانمود می کند خواستار آن است اما آنچه برای آمریکا اهمیت دارد ارزش دلار، تراز مثبت بازرگانی، جذب سرمایه و هواداری از لابی یهودی به عنوان برگ برنده در انتخابات است.

اساسا ، در نظر گرفتن حق وتو در شورای امنیت برای این است که قدرت تعیین تکلیف چالش های سیاسی جهان را از اکثریت کشورها سلب کنند و چنین امتیازی را صرفا در انحصار چند کشور محدود قرار دهند که در چارچوب یک قاعده ی نانوشته بتوانند از چنین امتیازی برای میدان داری به نفع خود استفاده کنند . البته در این خصوص هیچ تفاوتی بین آمریکا و چین و روسیه و انگلیس و فرانسه وجود ندارد کما این که روسیه هم در ماجرای اوکراین از این امتیاز بهره برد و اگر انگلیس تاکنون از این حق استفاده نکرده به دلیل مشترک بودن منافعش با آمریکاست و زمانی که آمریکا قطعنامه ای را وتو می کند دیگر نیازی به ورود انگلیس یا فرانسه نیست .چین هم یک بار از حق وتو استفاده کرده است. باید پذیرفت که سازمان ملل متحد ترکیب

متناقض نمایی است زیرا برخی از این کشورهای عضو سازمان ملل اساسا یکدیگر را قبول ندارند و متحد تلقی نمی شوند . مگر می شود دو کشور متحد باشند و سابقه چندین سال جنگ و نزاع داشته باشند . سالهاست که فرمان و گاز و دنده و ترمز و بوق قطار سازمان ملل در دست چند کشور محدود است و سایر اعضاء با پرداخت حق عضویت تنها سوخت و هزینه ی حرکت آن را تامین می کنند . کیست که نداند در بحث عضویت موقت برخی کشورها در شورای امنیت که بسیار نمایشی است لابیگری ، صف بندی های سیاسی و شرایط بین المللی حرف اول را می زند به طوری که برخی کشورها نمی توانند رای لازم را برای عضویت موقت دوره ای در شورای امنیت به دست آورند و بسیاری از تصمیمات بین المللی پیش از آن که در صحن عمومی سازمان ملل و با رای و تبادل نظر اتخاذ شود ، با لابیگری تعیین تکلیف می شود که اهل سیاست با چند و چون آن آشنا هستند . برای نمونه در سال 2016 میلادی که برای ریاست کمیته حقوقی مجمع عمومی سازمان ملل رای گیری شد ، اسرائیل با 109 رای موافق به ریاست این کمیته منصوب گردید و این در حالی بود که بر اساس آمار ساختگی اعلام شده حتی یک کشور هم به اسرائیل رای مخالف نداده بود ! حالا شما پیدا کنید پرتقال فروش را !

گاهی برخی از رویدادها نظیر جنگ غزه ، اشغال اوکراین و جنگ بوسنی و ماجرای ویتنام که ابرقدرت ها ناگزیر از نشان دادن ذات و نیت واقعی خود در ماجراهایی از این دست هستند پرده از روی برخی شعارهای فریبنده نظیر صلح طلبی و حقوق بشر و عدالت جهانی برداشته می شود اما کیست که نداند در دنیای سیاست آنچه واقعیت دارد دقیقا همان چیزی است که اتفاق افتاده نه آن چیزهایی که می گویند و شعارش را می دهند . آمریکا دریک جا شعاراحترام به حقوق بشر می دهد ولی در جنگ ویتنام سربازان آمریکایی با سر بریده ی ویت کنگ ها عکس یادگاری گرفته اند و اسنادش هم موجود است ! روس ها هم دست کمی از آمریکایی ها ندارند و فرانسه و انگلیس هم در طول سالها استعمارگری در آسیا و آفریقا و استرالیا جنایات زیادی مرتکب شده اند.

حق وتو یعنی من قدرت و ثروت و تکنولوژی را با هم دارم و می توانم حرفم را به کرسی بنشانم و تویی که در کنار من به عنوان عضوی از سازمان ملل نشسته ای و به قواعد و قوانین آن تن داده ای باید مطابق میل من رفتار کنی . در واقع سند مالکیت سازمان ملل به نام چند کشور محدود نوشته و ثبت شده و بقیه کشورها اجاره نشین هستند همانگونه که برخی حکومت های دست نشانده اجاره نشین بودند و هستند یعنی زمانی با کبکبه و دبدبه برای انجام ماموریتی ویژه در سایه ی زد و بندهای جهانی حاکم می شوند و زمانی دیگر می روند و اسناد و اسرار پشت پرده ی این جابجایی ها وقتی منتشر می شود که دیگر از کسی کاری ساخته نیست . طنز تلخ حق وتو محصول غفلتی است که گریبانگیر اعضای غیر دائم شورای امنیت شد لذا همان کسانی که به آن تن داده اند باید شانه از زیر چنین باری خالی کنند!