مفهوم واژه هایی نظیر حقوق بشر که تداعی کننده ی ارزش های مشترک انسانی است در دنیای سیاست دچار دگردیسی می شود و به دام تفسیر و تبیین می افتد و به اقتضای شرایط معنایی دیگر پیدا می کند و این در حالی است که ما در مناسبات و تعاملات اجتماعی بدون هیچگونه هماهنگی قبلی در مورد مفهوم و مصداق بسیاری از نام ها و واژه ها هم نظر هستیم . به همین دلیل هرگز کوچه را با خیابان و تیر چراغ برق را با درخت اشتباهی نمی گیریم اما سیاستمداران وقتی از حقوق بشر سخن می گویند به دنبال القای دیدگاه مورد نظر خود پیرامون مفاهیم و مصادیق آن هستند . در مورد امنیت هم همین گونه است . در حال حاضر تمامی کشورهای متخاصم در سطح جهان یکدیگر را به نقض حقوق بشر متهم می کنند و کشور رقیب را ناامن توصیف می کنند. غرق شدن عده ای مهاجر پناهجو که شمال آفریقا را به مقصد فرانسه ترک کرده بودند در آبراه مانش، آموزش مخفی عده ای از نیروهای نظامی برای انتقال مهاجرین از انگلیس به رواندا ، نحوه ی رفتار پلیس آمریکا با رنگین پوستان ، کشف گورهای دسته جمعی دانش آموزان سرخپوست بومی در کانادا، استثمار و نسل کشی ترک های ایغور توسط چین، نگهداری کودکان معلول در قفس در استرالیا در کنار تبعیض های جنسیتی و استثمار کارگران و نحوه برخورد با ساکنان بومی، تبعیض قایل شدن بین مهاجرین خارجی در ژاپن خصوصا برخورد تحقیر آمیز پلیس این کشور با کره ای ها و استفاده از زنان به عنوان بردگان جنسی، ایجاد انواع محدودیت ها برای زنان در عربستان سعودی و افغانستان، برخورد خشونت آمیز با زنان در ایتالیا، گزارش انجمن حقوق بشر در مورد نقض حقوق بشر در ترکیه که خود را ملزم به اجرای مفاد کنوانسیون هایی که امضاء کرده نمی بیند و ... به همین ترتیب کمتر کشوری پیدا می شود که از دید سایر کشورها متهم به نقض حقوق بشر نباشد ولی در عین حال تمامی کشورها ضمن این که مدعی رعایت حقوق بشر هستند، به دنبال برداشتن بار ظلم و ستم از روی دوش مردم سایر کشورها می باشند! البته نمی توان برخی از تفاوت ها را نادیده گرفت. برای نمونه اعتراض به موارد نقض حقوق بشر در برخی کشورها منع قانونی ندارد ولی در کشورهایی نظیر عربستان و افغانستان مردم نمی توانند به نقض حقوق خود اعتراض علنی داشته باشند. یا این که در برخی از کشورها به دلیل این که قوه ی قضائیه مستقل از سایر قواست و بدون در نظر گرفتن برخی ملاحظات به شکایات مرتبط با نقض حقوق بشر رسیدگی می کند امکان پاسخگو کردن ناقضان حقوق بشر وجود دارد . همچنین در برخی از کشورها که اغلب آنها مدعی توسعه یافتگی هستند نقض حقوق بشر بیشتر در مورد اتباع بیگانه و مهاجرین رخ می دهد .

شاید دلیل اصلی گستره ی مظلوم واقع شدن حقوق بشردر سطح جهان اختلاط آن با سیاست باشد که البته این مشکل برای هر چیزی که با سیاست عجین شود پیش می آید زیرا حقوق بشر ارزش های ثابتی را در بر می گیرد در حالی که سیاست به اقتضای منفعت و تغییر شرایط کشورها دچار دگرگونی می شود . فرض کنیم ما با نقض حقوق بشر در یک کشور متخاصم مشکل داشته باشیم اما همین که روابط این کشور با ما صمیمانه شد دیگر ترجیح می دهیم چشم خود را بر روی موارد نقض حقوق بشر در آن کشور ببندیم. هر چند برخی از کشورها که از یک سو اهل معامله هستند و از سوی دیگر نمی خواهند مورد شماتت طرفداران حقوق بشر قرار گیرند راه سومی را در برخورد با کشورهای ناقض حقوق بشر برمی گزینند برای نمونه آمریکایی ها هرگز منکر نقض حقوق بشر در عربستان نمی شوند اما چون نمی خواهند سران این کشور را از خود خشمگین سازند به رسانه های تحت حمایت خود دستور می دهند که به صورت دائمی پیگیر موارد نقض حقوق بشر در عربستان نباشند ولی در مورد کره شمالی رفتاری دیگر دارند زیرا این کشور با آمریکا میانه ی خوبی ندارد!

گاهی اوقات برخی کشورها در جریان منازعات دیپلماتیک و در راستای حرکتی تلافی جویانه کاه کهنه ی یکدیگر را به باد می دهند و زخم های قدیمی را باز می کنند تا به رقبای خود یادآوری کنند که دامن شما هم از لکه ی ننگ نقض حقوق بشر پاک نیست! همین داستان زنده به گور کردن دانش آموزان بومی سرخپوست در کانادا یا قتل عام ارمنی ها توسط ترکیه یا دخالت آمریکا در کودتای 28 مرداد و رفتار فرانسه با الجزایری ها در زمان رخداد انقلاب در این کشور و رفتار نازی ها با یهودی ها و موارد متعدد نمونه های دپو شده ای از نقض حقوق بشر هستند که روزی روزگاری در منازعات دیپلماتیک کارکرد پیدا می کنند. سخن بر سر این است که حقوق بشر در اغلب نقاط جهان زیر پا گذاشته می شود از آسیا گرفته تا آفریقا و آمریکا و اروپا و استرالیا و نکته درخور اعتنا این که کمتر دولتی پیدا می شود که خود را پای بند به رعایت حقوق بشر نداند. در حالی که نقض حقوق بشر تنها به مواردی که در اخبار رسانه ها برجسته می شود محدود نمی گردد. آیا تاکنون کسی به این مسئله فکر کرده است که چه کشورهایی مسئول تولید بیشترین میزان از گازهای گلخانه ای هستند و چه کسانی باید تاوان گرم شدن کره زمین که نتیجه ی طبیعی تولید گازهای گلخانه ای است را بپردازند ؟ کسانی که در یک روستای دورافتاده زندگی می کنند و هیچ نقشی هم در تولید گازهای گلخانه ای ندارند چرا باید با خشکسالی و سیل و تغییرات اقلیمی دست و پنجه نرم کنند ؟ آیا دادگاهی در جهان وجود دارد که به این موضوع به عنوان نقض حقوق بشر رسیدگی کند؟