یک سئوال بی  پاسخ مانده در تاریخ انقلاب  های جهان این است که: انقلابیون از انقلاب چه می  خواهند؟

انقلاب اگر به معنای تغییرات بنیادین در ساختارهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی باشد، کدام انقلاب تاکنون توانسته این تغییرات بنیادین را در تمامی ابعاد مورد نظر به وجود آورد؟

زیرساخت  های فرهنگی که ریشه در باورهای دینی، سنتی، قومی، زبانی و نژادی دارند از رسوبات فکری و دیدگاهی گذشتگان چنان برخوردارند که اگر طوفان انقلاب، همه ارزش  ها را در هم بپیچد باز زمان، گره پیچیدگی  ها را باز می  کند و فراموشی  ها چونان اوراق کتابی کهنه در کتابخانه تاریخ در طوفان حوادث سیاسی بازگشایی می  شوند و اگر نه همه میراث  های فرهنگی در فضای ذهن آدم  های امروز مرور می  شوند کافی است تا تابشی از نور بر بعضی آنها بتابد.

به عنوان مثال، وقتی اعراب به ایران حمله کردند مجسمه  های بازمانده از دوران گذشته تاریخی را بت نامیدند و آنها را در هر کشوری یافتند تخریب کردند مگر آنکه به هر دلیل نتوانستند اما امروز در ام  القرای اسلام که مکه و مدینه  اش می  خوانیم بسیاری از باورهای دینی رنگ باخته  اند و فرهنگ غرب بر آنها سایه افکنده است.

وقتی به همت و مبارزات اکثر قریب به اتفاق مردم ایران، انقلاب اسلامی ایران به پیروزی رسید گروه  ها و احزاب، دانشجویان و دانشگاهیان، بازاریان و اصناف، معلمان و دانش  آموزان، پزشکان و مهندسان که هر یک از آنها در قیام و به ثمر نشاندن انقلاب مؤثر بودند و مسئول نبودند، آرمان  ها و آرزوهایی داشتند که بعضا با یکدیگر جمع نمی  شدند و به چهارراه چه کنم می  ماندند که بعد از پیروزی، هر کس به راه خود رفت اما اکثریتی به نظام جمهوری اسلامی به جای نظام سلطنتی رأی دادند صرفا به دلیل آنکه رهبری بزرگ انقلاب اسلامی آن را پشنهاد دادند و جمعیت بالای مسلمان در ایران، آن را با باورهای دینی خود همساز می  دیدند چون اکثریتی که پای به میدان گذاشتند و بی  محابا در مقابل توپ و تانک و گلوله ایستادند مردم مسلمان بودند. هرچند گروه های چپ و احزاب غیرمسلمان در اقلیتی گاه به تعداد اعضاء و چند انگشت دست بی  تأثیر نبودند هر چند سوابق سیاسی و مبارزاتی داشتند.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی که همگان در سقوط رژیم پهلوی و تغییر نظام همراه و همدل بودند، سهم خواهی گروه  های مختلف، موجب شکاف عقیدتی و سیاسی در بین گروهک  هایی شد که هر کدام راه خود را می  رفتند و چه بسا راه  های معارض و مقابل یکدیگر را ...

اولین تازیانه بر پیکر جوانه درخت انقلاب به وسیله همین گروهک  هایی خورد که به قول اخوان ثالث: «آنچه می  خواهم نمی  بینم. آنچه می  بینم نمی  خواهم.»

این شکاف  های مویرگی به مرور تبدیل به ترک  هایی شد که با حمایت آمریکا و کشورهای اروپایی مانند فرانسه، انگلیس و آلمان از ناراضیان و گروهک  های نیابتی که دست به ترور افراد شاخص انقلاب زدند مانند گروهک فرقان و سازمان منافقین «مجاهدین» و حزب کوموله تاکنون بر بدنه انقلاب قابل مشاهده است و موجب یک نوع گروگانگیری سیاسی خبیثانه با حمایت از این گروهک  ها برای نفوذ و باجخواهی بیشتر همانند صدام در جنگ تحمیلی 8 ساله از آنها استفاده ابزاری می  شود.

گذشته از آن ناهمسازی آهنگ انقلاب با ساز آمریکا بعد از حمله به سفارتخانه آن در تهران و ترغیب صدام برای حمله به ایران و نهایتا جنگ 8 ساله فرسایشی که اقتصاد هر دو کشور را تقریبا به صفر رساند و همزمان تحریم  های چند جانبه و فشارهای اقتصادی و سیاسی که بازار ایران را از تجارت خصوصی به سمت تجارت دولتی سوق داد و موجب تنزل ارزش پول ملی گردید به نحوی که دلار 8 تومانی به مرز 60 هزار تومانی رسیده است همه حکایت از دو سد و مانع در مقابل تحقق آرمان  های ملی، مذهبی  است که ظرف 45 سال تاکنون ماندگار شده است. آنچه در این میان قابل فهم و درخور توجه است این که هم ملت و هم رهبران، اهداف اولیه انقلاب را که مسئله هویت استقلال  طلبانه و آزادی  خواهانه است به آن پایبندند. اما هنوز نه از استقلال تعریف جامع و همه شمولی به عمل آمده و تدوین شده و نه از آزادی تا آنجا که هر دولتی اعم از اصولگرا و اصلاح  طلب در این دو مهم به یک تعریف توافقی نرسیده  اند و این هم از ویژگی  های مبهم انقلاب اسلامی است.

تلاش  های نظام و رزمندگان در حفظ تمامیت ارضی و اقتدار نظامی بدون تعارف ستودنی است و این نقطه مثبت است که انقلاب و نظام را تاکنون سر پا نگه داشته است. اما مسئله رفاه عمومی و شاخصه  های توسعه، باب گشوده  ای است که روز به روز سئوال  انگیزتر و مطالبه  گرتر است.

حمایت از مظلومان مسلمان که تحت سیطره و سلطه امپریالیسم به معنای اعم کلمه قرار گرفته  اند گرچه در قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی به عنوان یک تکلیف برای نظام ماست اما بعضا مشاهده می  شود که علیرغم حمایت  های مادی و تسلیحاتی انجام شده در مقابل فشارهای کشورهای استعمارگر خارجی تکلیف مالایطاق می  نماید. زیرا آنچه فعلا نظام با آن مواجه است و می  باید پاسخگوی آن باشد بیشتر ضرورت اولویت اقتصاد داخلی است که به تبع آن می  طلبد اقتصاد خارجی را نیز رونق داد و چالش  های پیش آمده که تحقق آرمان های ملی- مذهبی را مشکل کرده است از پیش روی برداشت که با توجه به گره  های سلیقه  ای و ترویج باورهای محفلی چندان کار ساده  ای نیست.

ناگفته پیداست که اخلاص بعضی از دست  اندرکاران به تمامیت جسم و جان، محور مقاومت 45 ساله انقلاب اسلامی است که نباید از ارج  گذاری و حفظ آن غافل شد. زیرا ما در جهانی زندگی می  کنیم و با دولت  هایی روبرو هستیم که حرف دل و زبانشان یکی نیست. از حقوق بشر سخن می  گویند اما حقوق حیوانات را بر حقوق بشر ترجیح می  دهند! از صلح دم می  زنند اما آرایش جنگی را به رخ می  کشند! از انسانیت دفاع می  کنند اما انسان  ها را در غزه، یمن، افغانستان، عراق، ویتنام، ژاپن، کره، مصر، لبنان و اردن در مقاطع مختلف زمانی سلاخی کرده  اند.

در چنین شرایطی اگر در آینده بتوان گرسنه و تشنه نماند و امنیت رفت و آمد را حفظ کرد کاری بزرگ انجام شده است. دیگر تحقق آرمان  های والا که جای خود دارد. واقع  بینانه بیاندیشم.

والسلام