بر خلاف عده ای که تصور می   کنند اجلاس سران کشورها تحت عناوین گوناگون برای حل مشکلات جهانی می   تواند راهگشای مشکلات زیست محیطی و اختلافات جغرافیایی باشد ، عده ای دیگر بر این باور هستند که مردم کشورها باید پیش از مسئولین خودشان در سایه ی ارتباطات فراگیر به تفاهمی   پیش دستانه برسند . دلایل آن نیز کاملا آشکار است . برای نمونه پوتین و زلنسکی هرگز نمی   توانند زیر یک عهدنامه را امضاء کنند زیرا هیچ کدام دیگری را به عنوان سخنگو و نماینده کشور مقابل قبول ندارد و دائما در رسانه   های خودشان بر علیه یکدیگر تبلیغ می   کنند . از این موضوع گذشته از آنجایی که هر دولتی در هر کجای جهان با یک طرح و برنامه از مجلس و مردم رای اعتماد می   گیرد ناگزیر به اجرای برنامه   های خود خواهد بود از این رو نمی   تواند زیر قراردادی را امضاء کند که پای بندی به آن مانع از اجرای برنامه   هایش باشد . موضوع دیگری که باز هم مانع از توافق سران کشورها خواهد بود این است که سران کشورهایی مانند آمریکا که شعارشان تامین منافع مردم خودشان است و منافع مردم آمریکا هم در گرو تولید و صادرات و فروش اسلحه و جنگ افروزی است چگونه می   توانند مانع بروز جنگ یا واسطه ی برقراری صلح باشند . تصور کنید فلسطینی   ها و اسرائیلی   ها روبروی هم

نشسته اند و هر دو هم می   خواهند به آرمان   های مردم خود دست یابند و در عین حال بین آنها نیز صلح برقرار باشد . چنین چیزی شدنی نیست زیرا آرمان فلسطینی   ها داشتن حکومتی فلسطینی به پایتختی قدس است و آرمان اسرائیلی   ها در اختیار داشتن سرزمین   هایی قرار گرفته بین نهر تا بحر است . نمونه ی ساده ترش را نیز در کشور خودمان سراغ داریم . تصور کنید دولت بخواهد بین تعاونی   ها و واسطه   ها آشتی برقرار کند که شدنی نیست زیرا هدف از تاسیس تعاونی   ها از بین بردن واسطه   هاست و هدف واسطه   ها دور زدن تعاونی   هاست . یا مثلا دولت به بانک   ها می   گوید برای رونق پیدا کردن بازار مسکن و ارزان شدن خانه   ها به بی خانمان   ها تسهیلات بدهند. در حالی که بسیاری از بانک   ها با پول مردم برج   های آنچنانی و آپارتمان ساخته و آن را خالی نگه داشته اند تا قیمتش بالا برود و سودهای کلان به جیب بزنند. حال اگر بانک   ها تسهیلات مناسب در اختیار انبوه سازها قرار بدهند معنایی جز این نخواهد داشت که روزی مجبور خواهند شد آپارتمان   های خالی خود را به نصف قیمت بفروشند . این موضوع را هم بانک   ها می   دانند و هم دولت ولی برخی از مردم نمی   دانند و خوش بینانه منتظر یاری رسانی بانک   هایی هستند که خود را خادم مردم و تسهیلگر معرفی می   کنند .

گاهی در دنیای سیاست از همگرایی کشورهای همسایه سخن به میان می   آید و این در حالی است که کشورهای همسایه حتی اگر فرهنگ و دین و مذهب و زبان و خط مشترکی هم داشته باشند بالاخره بر سر موضوعاتی نظیر مرزهای جغرافیایی، حقابه ، قاچاق ، منابع مشترک زیرزمینی و مسائلی از این برای یکدیگر نقشه می   کشند و هر چند پای میز مذاکره می   خندند اما وقتی به کشور خود بازمی   گردند دنبال اجرای طرح و برنامه ای برای دور زدن همسایه ی خود هستند . برای نمونه در جریان تحریم   های نفتی و گازی ایران ، کشورهای قطر ، عراق ، ترکیه و آذربایجان و روسیه با دم خود گردو می   شکستند یا در ماجرای جنگ هشت ساله کشورهایی که به ما خودرو و مواد غذایی و تجهیزات جنگی می   فروختند و قیمتش را دولا پهنا حساب می   کردند نانشان در ترید روغن بود . اصلا چرا جای دوری برویم . در همین ماجرای فلسطین که مردم مظلوم غزه دارند چوب بی کفایتی سیاستمداران سازشکارشان را می   خورند تمامی   کشورهای عربی و اسلامی   که گاهی فکر می   کنند برای حل مشکل فلسطین باید دور هم جمع شوند ، هر کدام به دنبال این هستند که حرف خود را به کرسی بنشانند و یا پس از پایان اجلاس این گونه وانمود کنند که توانسته اند نظر و دیدگاه خود را بر دیگران تحمیل کنند و تاکنون   ظرف یک صد سال گذشته چند صد بار چنین جلساتی را برگزار کرده اند و هیچ تغییری هم در زندگی مردم و آوارگان فلسطینی ایجاد نشده است اگر شما فکر می   کنید اتفاق مهم و مثبتی افتاده بهتر است بروید از همسر آمریکایی یاسر عرفات سئوال کنید تا برای شما تعریف کند که یاسر جانش چگونه از این کشور اسلامی   به آن کشور اسلامی   می   رفت و او را ابوعمار خطاب می   کردند و برایش هورا می   کشیدند و با شور و حرارت و شعارهای آنچنانی سخنرانی می   کرد و با تحریک احساسات مخاطبان خوش باورش پول و طلا جمع آوری می   نمود و دست آخر هم در سال 1979 زیر قرارداد صلحی را امضاء کرد که اسرائیلی   ها هرگز به مفاد آن عمل نکردند و خودش هم با مرگی مشکوک و چیزی شبیه دق مرگ با آرمان   های فلسطین خداحافظی کرد . سخن بر سر این موضوع بود که مردم جهان خودشان باید به یک باور مشترک برسند زیرا سران دولت   ها چشم دیدن یکدیگر را ندارند و هرکدامشان به اندازه ی چندین فرعون و نمرود مدعی بزرگی و پیشگامی   هستند ، کما این که در جریان ماجرای غزه یک ائتلاف مردمی   و غیردولتی بر علیه اسرائیل به راه افتاد که نتیجه ی انعکاس ددمنشی صهیونیست   ها و کودک کشی آنها در رسانه   ها بود و شاید به جرات بتوان گفت که بزرگترین دستاورد جنگ اخیر همین جریحه دار شدن افکار عمومی   مردم دنیاست که صهیونیست   ها از آن هراس دارند وگرنه اسرائیل اگر هزار تانک و نفربر زرهی هم از دست بدهد ، آمریکا آن را جبران خواهد کرد . بدون تردید اگر قرار باشد روزی شاهد اتفاق فرخنده ای در جهان باشیم چنین اتفاقی نه به دنبال توافق مسئولین کشورها بلکه در سایه ی تفاهم افکار عمومی   جهانی و رسیدن آنها به درک مشترک پیرامون موضوعات اساسی رخ خواهد داد . زمانی که همه ی مرغ   ها که در جستجوی سیمرغ هستند به قله ی قاف برسند و با نگاهی خریدارانه به یکدیگر متوجه شوند که سیمرغ نام یک مرغ نیست و سیمرغ خودشان هستند و خودشان باید به داد خودشان برسند .