نکته اول / اگر خیمه ی زندگی یک ستون اصلی و میانی داشته باشد چنین ستونی را باید دلخوشی و خشنودی نامگذاری کرد چرا که بالاخره آدمیزاد باید انگیزه ای برای زندگی داشته باشد و با تعریفی که از نیازهای خود دارد در جهت رسیدن به آنها تلاش کند به هر حال طبیعی ترین دلیلی که برای حرکت در زندگی می توان ارائه داد در همین چارچوب پذیرفتنی است. نیازهای ما بر اساس تعریفی که از زندگی داریم شکل می گیرد و تعریف از زندگی نیز سر در آبشخور نگاه ما به هستی دارد . کسانی که بر اساس فلسفه ی وجودی خود و نقشی که در جامعه پذیرفته اند به ما یاری می رسانند تا به تعریفی جامع و مانع از زندگی برسیم خود نیز باید به چنین تعریفی پای بند باشند تا بتوانند اعتماد مردم را به خود جلب کنند زیرا وظیفه ی چنین کسانی صرفا با ارائه ی تعریفی پر آب و تاب که از زندگی ارائه می دهند به پایان نمی رسد و از آنها انتظار می رود که برای هر رویداد و تغییر و تحول روزآمدی که شائبه ی مغایرت با سبک زندگی مورد نظر آنها را به ذهن متبادر می کند ، توجیهی داشته باشند و به تبیین دگرگونی ها و علت آنها بپردازند.

 بی گمان هر گاه پیوند معناداری که باید بین رویدادها و تعریف ارائه شده از زندگی وجود داشته باشد از بین برود ، پای بندی به چنین تعریفی دستخوش آسیب های گوناگون می شود و در نهایت تاسف باید اذعان داشت که جامعه ی ما اکنون با چنین وضعیتی روبروست . درواقع می توان گفت: ایجاد گسست و ناسازگاری بین رویدادها و برداشتی که ما از زندگی داریم موجب می شود که زیر پای تعریفی که از زندگی ارائه می دهیم خالی شود و ناگزیر به تعریف های جدید تن بدهیم . در چنین شرایطی کسانی که وظیفه ی آنها روشن کردن مسیر حرکت عموم مردم است به تدریج از نقش کانونی خود فاصله می گیرند و از آن پس ما با جامعه ای نسبتا رها شده مواجه خواهیم بود .قابل تردید نیست که صاحبان ایده و اندیشه و نظریه پردازانی که در گذشته نقشی تثبیت شده در جامعه داشته اند ناگزیر بودند برای استحکام جایگاه خود بخشی از پیام های خود را از طریق سبکی از زندگی که در پیش می گیرند به دیگران انتقال دهند. زیرا باور داشته اند که عدول آنها از چارچوب هایی که خود به دیگران توصیه می کنند موجب از رونق افتادن سبک زندگی پیشنهادی آنها خواهد شد .

نکته ی د وم /دنیای پیرامونی ما بازار مکاره ای است که پس از برقراری ارتباطات گسترده در سایه ی تکنولوژی ، روزانه هزاران ایده و اندیشه و پیشنهاد در پیوند با راه و روش زندگی ، رژیم غذایی ، انتخاب شغل ، تفریح ، ورزش ، بازارگردی ، سرگرمی ، صنایع دستی ، جهانگردی و سیاحت در فضای مجازی مطرح گردیده و دست به دست می شود که به ایجاد احساس نیاز می انجامد بدون آن که در چارچوبی از پیش تعیین شده و نشات گرفته از فرهنگ و منشی خاص قرار داشته باشد. پر واضح است که پاسخگویی به نیازهای متعدد و گاه ناسازگاری که لحظه به لحظه به اذهان افراد جامعه خصوصا جوانان تزریق می شود و انگیزه های متعدد و گاه متناقضی پشت آن قرار دارد ، نه در حوصله ی وقت و زمان محدود افراد با این همه دلمشغولی می گنجد و نه هیچ تناسبی با منابع و درآمدهای روزمره دارد . به همین دلیل افراد جامعه که قاعدتا باید در مواجهه با هر ایده ای تلاش کنند آن ایده را در چارچوب تعریفی که از زندگی به آنها ارائه شده است بگنجانند و مورد ارزیابی قرار دهند و در خصوص پذیرش و رد آن تصمیم گیری نمایند دچار گونه ای بلاتکلیفی می شوند که نهایتا به تلاشی و فروپاشی جهان بینی آنها منجر می شود. کاملا روشن است افرادی که تعریف مشخصی از زندگی ندارند و یا دچار شک و تردید در خصوص جهان بینی خود شده اند ، در مواجهه با پیشنهادهای گوناگون پس از احساس بلاتکلیفی مرتکب رفتارهای متناقضی می شوند که به هدر رفتن وقت و انرژی و سرمایه ی ملی می انجامد. نکته ی سوم / به برخی از نارسایی ها و کمبودها که علائم بالینی آنها به تدریج آشکار می شود و پس از مدتی فرد مبتلا را با مجموعه ای از بیماری ها مواجه می سازد ، مرگ خاموش می گویند . اغلب مبتلایان به بیماری های مرموز ، زمانی به پزشک مراجعه می کنند که کلیه و کبد و ریه آنها درگیر شده و هیچ دارویی قادر به ترمیم آسیب های وارد شده به اعضای بدنشان نیست . برخی از بیماری های اجتماعی نیز همین گونه است به طوری که نمی توان با فرار به جلو و ایجاد خوش بینی و ارائه ی آمارهای غلط و فریبنده در جهت انکار آنها گام برداشت و نسبت به خطراتی که از این رهگذر جامعه را تهدید می کند بی توجه بود زیرا پس از مدتی که یک نسل جای خود را به نسل بعدی می دهد ناگهان می بینیم که در عمل بسیاری از معیارها جای معیارهای دیگر ر ا گرفته و جامعه به شکل نامحسوسی تغییر مسیر داده و بسیاری از هزینه ها به هدر رفته و شکاف بین نسلی کار را به جایی رسانیده که زحمات چند ده ساله ی چندین نسل را به باد فنا داده و شاهد زیست شگفت انگیز مردم با سبکی مغایر با زیرساخت های تاریخی و فرهنگی هستیم که در اثر بیگانگی با گذشته ، تصویر گویایی از آینده نیز ندارند و بیماری های گوناگون اجتماعی دست در دست هم کانون های نگهدارنده ی فرهنگ را مورد هجمه قرار داده و از کارآیی انداخته اند . در چنین موردی می توان اصطلاح انقلاب خاموش را برای چنین پدیده ای به کار برد . به نظر می رسد همان گونه که افراد بالای 40 سال هر ساله برای درک شرایط جسمی خود نیازمند غربالگری هستند تا ابتلای آنها به برخی بیماری های خاموش نظیر دیابت ، فشار خون و .... مشخص شود و پزشک متخصص نسبت به تجویز دارو و دستور مصرف آن اقدام نماید ، جامعه ی انقلابی ما نیز نیازمند شرکت در دوره های مستمر غربالگری است و اداره کنندگان کشور وظیفه دارند که ضمن استقبال از مشارکت همگان در دوره های غربالگری که با نظر سنجی واقعی و قابل راستی آزمایی امکان پذیر است ، هم خود در جریان واقعیت های جامعه قرار گیرند و هم مردم را در جریان آنچه به صورت خاموش رخ داده است قرار دهند . چند شب پیش یکی از کارشناسان محیط زیست در صدا و سیما می گفت به دلیل این که در برخی از نقاط کشور فرونشست زمین به صورت میلیمتری رخ می دهد به صورت جدی مورد توجه قرار نمی گیرد . مراقب باشیم که تغییرات میلیمتری، فرهنگ را نیز به چنین وضعیتی دچار نکند.