ویژگی این دوره از انتخابات مجلس به ایجاد وضعیتی بینابینی منجر گردیده است به این معنا که نمی توان به ضرس قاطع گفت که مردم به لیست ها رای داده اند و یا به برنامه ها و یا به دانش و تجربه ی نامزدها یا به فلان جناح یا تفکر زیرا آنچه اتفاق افتاده ملغمه ای از رویکردهای متفاوت است لذا علی رغم اظهارنظرهای بی پایه پیرامون وجود یک خط مشی مشخص در انتخاب نمایندگان ، نمی توان فرمول ثابتی را برای این دوره از انتخابات مجلس به کار گرفت ولی آنچه مسلم است افراد راه یافته به مجلس در این دوره و همچنین نامزدهایی که در دور دوم با هر وضعیتی پس از تعیین تکلیف به آنها ملحق می شوند در هر شرایطی قانونا نماینده و سخنگوی مردم به حساب می آیند و باید برای دوره ای چهارساله به قانونگذاری و نظارت و برنامه ریزی و پاسخگویی به مطالبات مردم بپردازند . برخی اینگونه تصور می کنند که صدر نشینی برخی از چهره ها در جریان رای گیری خصوصا در تهران به این معناست که ما در آینده با مجلسی چالشی ، تندرو و افراطی مواجه خواهیم بود در صورتی که نماینده مجلس با هر میزان رای که به پارلمان راه یافته باشد صرفا نماینده تعداد کسانی که به او رای داده اند نیست و ظاهرا نماینده تمامی مردم ایران است اعم از کسانی که رای داده اند و یا کسانی که رای نداده اند زیرا در مجلس برای کشور تصمیم گیری می شود نه برای طیف و گروهی خاص لذا لحاظ کردن سلیقه و مطالبات عموم مردم نیازمند معدل گیری است چون کار نماینده صرفا با قانونگذاری و صدور بیانیه و برخی موضع گیری های مرسوم تمام نمی شود بلکه هنر یک نماینده همراه کردن مردم با مشی مجلس است که آن هم در گرو تبعیت مجلس از مردم است و لاغیر! به همین دلیل تعریفی که نمایندگان از مردم ارائه می دهند باید شمولیت داشته باشد تا قانونی که در مجلس به تصویب می رسانند حمایت مردم را به دنبال داشته باشد. تجربه نشان داده است که تندروی های بی پایه در جامعه که فاقد پشتوانه ی مردمی است همواره به محافظه کاری و نهایتا تساهل می انجامد خصوصا در موضوعاتی که رنگ و وبوی سلیقه ای پیدا می کند . این که ما برای جلوگیری از دزدی ، قتل ، مالیات گریزی ، زیرپاگذاشتن قوانین راهنمایی و رانندگی ، تهمت ، دروغ ، تجاوز به حریم خصوصی دیگران و ... که رعایت آن در عرف انسانی و در هر کجای جهان امری نهادینه شده و پذیرفته شده است قانون وضع می کنیم هیچ گونه معارضی نخواهد داشت اما قانون گذاری در اموری که عارضی و سلیقه ای هستند و باید درونی شوند تا بازخورد بیرونی داشته باشند جوابگو نیست و نتیجه ی مطلوبی به دنبال ندارد

وقتی یک ورزشکار و هنرمند آنچنان بازی و ایفای نقش می کند که همه را به تحسین وامیدارد و محبوبیت پیدا می کند به تدریج قدرت اثرگذاری اش بالا می رود و مردم حتی روی جزئیات زندگی او نیز حساس می شوند تا جایی که مردم از مدل مو و لباس پوشیدن و سلیقه ی غذایی او نیز تقلید می کنند و بسیاری از شرکت های تولیدی به سراغ او می روند و می گویند مثلا چند هزار دلار بگیر و این نوشابه را بخور و عکس آن را بزرگ می کنند و به در و دیوار می چسبانند و فروش آن نوشابه بالا می رود .

زمانی بود که شخصیت های مروج معنویت با اخلاقمداری در دل مردم جایی پیدا می کردند و به تبع آن می توانستند فرهنگ سازی کنند و اتفاقا خیلی هم موفق بودند اما همین شخصیت ها وقتی قدرت سیاسی پیدا کردند تبعیت مردم از خود را وظیفه ی آنها دانستند در حالی که هدایت معنوی مردم نیازمند ورود به دلهاست .

کاملا آشکار است که برخی از رفتارها توسط مردم و خصوصا جوانان گونه ای لجبازی و واکنش منفی به اظهار نظرهای بی پایه و بی خیالی ها و عملکردهای بی نتیجه است.

نمایندگان برای اصلاح فضای مجازی پیش از آن که نیازمند قانونگذاری باشند نیازمند جلب قلوب مردم از طریق بهبود بخشیدن به وضعیت معیشتی مردم هستند. بنده خدایی می گفت اگر بعضی ها درست عمل کرده بودند و کشور به خوبی مدیریت شده بود حتی می توانستیم حجاب را به عنوان یک سوغاتی معنوی به اروپا هم ببریم نه این که در کشور خودمان هم به موضوعی برای گریبانگیری تبدیل شود! فرهنگ سازی توسط اداره کنندگان کشور در جامعه شباهت زیادی به تربیت فرزندان در خانه توسط پدر و مادر دارد . پدر و مادر تنها با رفتار صحیح می توانند الگو سازی کنند . پیامبر هم فرموده اند که الناس علی دین ملوکهم لذا اداره کنندگان کشور نیز باید با عملکردی جذاب و خیره کننده جایی برای خود در قلب مردم باز کنند و سپس انتظار همراهی و متابعت داشته باشند .

نماینده ی مجلس یعنی نماینده ی مردم ! به تعبیری دیگر اگر یک نماینده خود را سخنگوی طیفی خاص بداند و صرفا به دنبال اجرای منویات آنها باشد دیگر نمی تواند مدعی مردمی بودن باشد . کار اصلی نماینده مجلس پاکسازی راه حرکت و پیشروی دو قوه از سدها و موانع گوناگون است .نه تصویب قانونی که ابلاغ آن توسط دولت برای اجرا هزینه بر باشد ! پر واضح است که مجلس برای پاکسازی مسیر حرکت از موانع ایذایی نیازمند حمایت اکثریت قریب به اتفاق مردم است نه این که از ابتدای ورود به مجلس تا انتهای دوره ی چهارساله مشغول چانه زنی برای به کرسی نشاندن حرف خود در موضوعاتی باشد که هیچ زمینه ی اجرایی ندارد . یکی از نمونه های قانونگذاری بی اثر توسط مجلس یازدهم ایجاد ممنوعیت برای استفاده از برخی شبکه های اجتماعی بود که به قفل شدن بسیاری از کسب و کارها انجامید و چون مردم از فیلترشکن استفاده کردند این طرح به هدف اولیه خود هم نرسید . بنابرین پیگیری طرح ها و لوایح مشابه نیز راه به جایی نخواهد برد زیرا تا مردم نخواهند هیچ اتفاقی نمی افتد . به همین جهت است که گفته می شود هر تندروی و حرکت افراطی نهایتا به محافظه کاری و تساهل و بی خیالی می انجامد . به قول معروف می گویند آمدیم زیر ابرویش را برداریم چشمش را هم کور کردیم.