از جمله ویژگی های منحصربه فرد انسان ، میل به دیده شدن است که فراتر از یک خصلت غریزی است که از حیوانات سر می زند و در مورد انسان پیوند معناداری با موضوع سخن گفتن ، یادگیری و ابراز وجود دارد بدون آن که اختصاص به سن و طبقه ی خاصی داشته باشد !

در یک جامعه ی توسعه یافته از نظر فرهنگی ، بسترهای مناسب برای دیده شدن افراد در سنین مختلف فراهم می شود تا همه کم و بیش بتوانند هنر ، دانش ، مزیت ها و توانایی های خود را در زمینه های گوناگون به نمایش بگذارند تا از این طریق بتوانند دوست ، همسر ، شغل و سبک زندگی مناسب با روحیات خود را انتخاب کنند . کسی که در تمام مدت عمرش فرصت بازی در یک نمایش به او داده نشده چگونه می تواند استعداد خود را نشان دهد . گاهی حتی میدان دادن به یک فرد برای این که بتواند در یک نمایش بازی کند باعث می شود که اگر در این زمینه استعداد زیادی ندارد وقت خود را تلف نکند و توانایی های خود را در زمینه های دیگر در معرض آزمایش و داوری قرار دهد . رسیدن به سطحی از درک و شناخت در باره ی هر چیزی موجب می شود که ما قادر به تشخیص جایگاه خود در جامعه باشیم.

دیده شدن تنها به این معنا نیست که یک فرد بتواند آواز بخواند یا در یک نمایش نقش آفرینی کند یا برقصد و به کارهای خاصی دست بزند زیرا گاهی کسی که نمی تواند بازیگری خوب باشد ، یک تماشاگر خوب است که موجب رونق هنر نمایش می شود از این رو تا نمایشی به روی صحنه نرود ، تماشاگر بودن اتفاق نمی افتد .

ایجاد فرصت برای کودکان و نوجوانان برای به نمایش گذاشتن توانایی های خود در زمینه های گوناگون از هدر رفت سرمایه و عمر جلوگیری می کند . اگر پدر و مادر یک کودک بدانند که فرزندشان در چه زمینه هایی می تواند موفق باشد ، با ایجاد فشار روانی او را ناگزیر به انجام کارهایی که علاقه ای به آنها ندارد ، نمی کنند .

ما گاهی اوقات می گوییم که در جامعه ی ما خیلی ها سر جای خودشان نیستند و اگر در محیطی مشغول کار هستند دائما به ساعت نگاه می کنند تا زمان به پایان برسد و آنجا را ترک کنند در حالی که علاقمندی به موضوع کار موجب خلاقیت و بالا رفتن کیفیت کار و رضایتمندی مراجعه کنندگان و مشتریان می شود .

این که ما گاهی در خیابان مشاهده می کنیم یک جوان برای دیده شدن روی موتورسیکلت و دوچرخه تک چرخ می زند و رفتارهایی مخاطره آمیز دارد به خاطر این است که در طول زندگی فرصتی برای دیده شدن نداشته است. اگر یک دختر یا پسر جوان این فرصت را داشته باشند که از طریق ابراز هنر ( هرچه باشد ) دیده شوند، برای دیده شدن به خالکوبی ، پوشیدن لباس های غیرمتعارف ، لودگی ، تخریب امکانات شهری ، گذاشتن پست های مستهجن در فضای مجازی ، درگیری فیزیکی و ... دست نمی زنند . ما باید "نیاز هر انسان به دیده شدن" را به رسمیت بشناسیم و برای آن محدویت سنی و جنسی هم قائل نباشیم . چه دختران با استعدادی که در زمان ممنوعیت حضور دختران در مسابقات ورزشی جهانی دیده نشدند و چه مدال ها و سکوها و افتخاراتی که از این رهگذر از دست دادیم .

معیارهای تعیین شده برای ارزش گذاری اشخاص در جامعه باید به گونه ای باشد که کودکان و جوانان ما باور کنند یک نجار خوب از یک پزشک ناتوان و فاقد قدرت تشخیص بهتر است .

اگر قرار است فیلتری هم وجود داشته باشد باید ایجابی باشد نه سلبی تا عنصر اختیار و ذوق و سلیقه دارای جایگاهی رفیع باشد تا هر کسی نهایتا به انتخابی دست بزند که هم برای خودش و هم برای جامعه مناسب است . مردم ما باید برای یک نانوای ماهر و کارآزموده بیشتر از یک سیاستمدار و پزشک و مهندس ناشی و بیسواد ارزش قائل باشند .

خیلی از مهاجرت ها که ضربات مهلکی بر فرهنگ و اقتصاد کشور وارد می کند به دلیل دیده نشدن است . وقتی یک فارغ التحصیل توانا که ایده های خوبی برای پیشبرد کارها دارد ناگزیر می شود زیر نظر کسی کار کند که فاقد دانش و دلسوزی و استعداد است احساس حقارت می کند و با رویکردی انتحاری کشور را از نعمت وجود خودش بی بهره می سازد.

وقتی یک هنرمند از امکان دیده شدن برخوردار می شود برای این که مخاطب عام داشته باشد ناگزیر است هنر خود را با عرف و هنجارهای به رسمیت شناخته شده هماهنگ سازد و به چارچوب های ریشه دار متعهد باقی بماند ولی زمانی که نمی تواند هنر خود را آزادانه به نمایش عمومی بگذارد و هنرش زیرزمینی می شود ، عقده های ناشی از لجاجتی که با او صورت گرفته او را به سمت هنجارستیزی سوق می دهد .

تفاهم بر سر مفاهیم مبتنی بر نیازهای انسانی برای شکل گیری یک جامعه ی هدفمند از نان شب هم واجب تر است زیرا هر کسی با هر دین و مذهب و نژاد و ملیتی یا با ابراز هنر ، اندیشه ی خود را در معرض داوری دیگران قرار می دهد و یا با مشاهده ی هنر دیگران به لذتی سرشار می رسد و به کشف خود نائل می آید. زمانی بود که انجام حرکات موزون حتی با رعایت عرف و هنجارهای متداول و با لباس های بومی در جشن ها ممنوع بود . نتیجه ی ایستادگی نادانسته در برابر یک نیاز اساسی، منجر به زیر زمینی شدن آن و الگوبرداری از نمونه های خارجی و بیگانه با فرهنگ خودی در رقص شد به طوری که اکنون که متولیان فرهنگ به دنبال معرفی نمونه های بومی آن هستند قادر به خنثی سازی هجمه های صورت گرفته نیستند . در حالی که حرکات موزون تعریفی علمی دارد و بر اساس آن هر حرکتی که پشتوانه ی درونی و احساسی داشته باشد ، رقص محسوب می شود که در این صورت بسیاری از آیین های دینی و مذهبی هم زیر چتر این تعریف قرار می گیرد و مخصوص لحظات شاد هم نیست.

هنرورزی ، بستری مناسب برای سخن گفتن و به نمایش گذاشتن زیبایی و راهی برای ترسیم سمت و سوی اندیشه و خلجان های روحی و درونی است . کشورگشایی و ورود به قلب ها از طریق اندیشه ورزی و ابراز هنر ، کم هزینه ترین و ماندگارترین رویکردی است که منجر به روایی خط و زبان و فرهنگ می شود و از یک ایرانی شخصیتی جهانی مانند حافظ و سعدی و مولوی و ابن سینا و میرزاخانی و ملک حسینی و خدادوست و شجریان می سازد و جهانیان را وادار می کند که برای آشنایی با این شخصیت ها به فراگیری زبان فارسی و فرهنگ ایرانی ، کرسی های ویژه ای در دانشگاه های خود تعریف کنند . همان گونه که باید اعتراف کنیم رواج زبان انگلیسی و برخی از زبان های خارجی در جهان نتیجه ی انقلاب صنعتی و رنسانس فکری و روایی هنرها و رسمیت بخشیدن به شیوه های گوناگون اندیشیدن است . بی گمان ، مردمی که دیده می شوند ، رفتاری هنجارمند و تحسین برانگیز خواهند داشت.