از روزگاران کهن تا به اينک، جنگ ها در دو خط موازي شروع و خاتمه يافته اند. هر قهرماني که به ميدان مي رفته نخست سعي بر آن داشته با رجزخواني، روحيه طرف مقابل را تضعيف کند. براي اين منظور اول از تواناييهاي جسمي و نظامي خود سخن مي رانده و تعداد سپاه و لشکر و تجهيزات نظامي را به رخ طرف ميکشيده و سپس در مقام مقايسه از ضعف و ناتواني دشمن سخن ميرانده است.

اين روش تا قرنها ادامه داشته است تا اينکه انقلاب صنعتي و ساخت ماشين چاپ توسط گوتنبرگ آلماني و ظهور روزنامه ها و سپس رسانه های الکترونيکي و ديجيتالي همسو با تحولاتي که در صنايع نظامي ايجاد شد و رقابتي که کشورها در توليد سلاحهاي پيشرفته ايجاد کردند جنگ رسانه اي پيشقدم بر جنگ نظامي براي مديريت افکار عمومي طرف مقابل در تمامي لحظات با بمباران خبري و تحليل وقايع همراه با راست و دروغ به صورت حرفه اي و کارشناسانه در شبکه هاي تلويزيوني و فضاهاي مجازي استمرار داشته و دارد.

براي نمونه ميتوان مثال آورد که در همين روزهاي اخير شبکه های اسرائيلی و آمريکایی عليرغم ميزان موفقيت و تخريب هايي که موشکهاي ايران در سرزمين های اشغالي ايجاد کردند و جهان را به حيرت واداشتند مدام در رسانه ها و شبکه هاي تلويزيوني اشان اعلام مي کنند: (خساراتي به بار نيامده و فقط يک موشک از 200 موشکي که ايران به آسمان تل آويو و حيفا فرستاده به زمين اصابت کرده و مابقي توسط گنبد آهنين در هوا منفجر شده است).

هر چند با نمايش عکس ماهواره اي از پايگاه هوايي نوآتيم کاملا واضح است که در یک مورد 32 موشک از 200 موشک پرتابي به اين پايگاه اصابت کرده و خرابي هاي بسيار به بار آورده است. جنگ رسانه اي دشمنان ايران نه فقط در اين روزها که اسرائيل و آمريکا کوس جنگ نواخته اند به شدت ادامه دارد بلکه از ابتداي پيروزي انقلاب اسلامي تاکنون ظرف 45 سال گذشته ادامه داشته و من بعد هم ادامه خواهد داشت.

ابعاد اين جنگ آنقدر وسيع است که مرز نمي شناسد و شامل تمام رويدادها و اتفاقات سياسي، اقتصادي، نظامي، اجتماعي و فرهنگي هم ميشود.

دشمنان در جنگ رسانه اي چند هدف را دنبال مي کنند. نخست تضعيف روحيه مردم به منظور پشت کردن به نظام و حکومتي که حيات آنها به موفقيت و توانمندي های خدماتي دولت مربوط ميشود.

دوم ايجاد نفاق بين اقشار و دسته جات و احزاب و قوميت هاي مختلف کشور به منظور مخدوش کردن وحدت و انسجام ملي

سوم تضعيف روحيه دولتمردان و فرماندهان و سربازان کشور با به رخ کشيدن مديريت توانمند و تواناييهاي اقتصادي و نظامي خودشان

چهارم ايجاد جو ترديد و بدبيني نسبت به توانمندي دولتمردان و حاکميت و نهايتا پيش بردن اهداف براندازي.

هر چند عليرغم اينکه ما در جنگ رسانه اي چندان سرمايه گذاري نکرده و موفقيت هايي نداشته ايم دشمنان نتوانسته اند چنان در صفوف متحد مردم نفوذ کنند که از عملکرد حاکميت و دولت منتخب خودشان مأيوس و نااميد شوند و به قول آنها آنچنان توفنده به ميدان مي آيند که انقلابي ديگر را رقم نزنند تا فضا براي ورود استعمارگران فراهم شود و شرايط به نفع آنها تغيير نمايد و از آب گل آلود ماهي بگيرند و ایران بشود کشوري مانند ليبي يا مصر و يا اردن که تسليم بلاشرط آمريکا و متحدان آن شده اند. و اما آنچه ميتوان از توانمندي سپاه و ارتش و تجهيزات نوين آنها سخن گفت. کافي است به ميزان فشار رسانه اي دشمنان بر روي ارتش و سپاه توجه کرد. به منظور اهميت شبکه هاي اطلاع رساني جهاني، کافي است بدانيم فقط 5 خبرگزاري مهم که 24 ساعت فعاليت رسانه اي دارند در اختيار و مالکيت سرمایه داران يهودي است.

آنچه مهم است جداي از اطلاع رساني ائمه جمعه و جماعات که بيشتر جنبه ديني و مذهبي دارد و ورود آنها به مسائل سياسي هم چندان کارشناسانه نيست و بيشتر جنبه تحليلي دارد. روزنامه ها و خبرگزاريهاي ما تأثيرگذاري و برد خارجي آنها کم است و چندان قدرتي براي انعکاس اخبار و تحليلهاي داخلي و خارجی ندارند. درست به خاطر دارم در سفري که حدود ده سال قبل به ترکيه داشتيم و از خبرگزاريها و مکان روزنامه هاي آنها بازديد کرديم فقط يک راديو فارسي زبان در محل صدا و سيماي ترکيه براي ساعاتي چند از شبانه روز فعال بود که مسئول آن در مقابل سئوال من که گفتم خبرهاي ايران را از کدام خبرگزاري دريافت مي کنيد گفت: رويترز و ساير خبرگزاريهاي خارجي از خبرگزاري ايرنا يا ايسنا نامي نبرد و نه از ديگر خبرگزاريهاي ايران.

به نظر ميرسد برای جنگ رسانه اي با دشمنان چندان سرمايه گذاري نکرده ايم به ويژه در حمايت از روزنامه نگاران حرفه اي و خبرگزاري هايي که مي بايد دفترشان در بعضي از کشورهاي هدف فعال باشد که نيست.

اگر به ضرورت و با موفقيت توانسته ايم تجهيزات مهم و بازدارنده اي مانند موشکهاي هايپرسونيک با کيفيت و کميت هاي مختلف در داخل کشور بسازيم و به دنيا نشان دهيم، کاش براي جنگ رسانه اي هم سرمايه گذاري مي کرديم و نظارتي که بيشتر رسالت مطبوعاتي و رسانه اي با خبرنگاران حرفه اي حفظ شود نه آنکه به مرور وزارت ارشاد روزنامه ها و پايگاههاي خبري را رها کند و بر خلاف روند گذشته هيچ حمايتي از آنها نکند. حداقل اينکه روزنامه ها مي توانند در خنثي سازي حملات رسانه اي دشمنان در داخل مؤثر باشند اگر مورد حمايت قرار گيرند تا تمام هم و غم آنها صرف هزینه های تشکیلاتی و تدارکاتي نشود و صرفا روزنامه آنها به يک دکان تبديل نشوند.

والسلام