تعريف درست از هر چيزي به مرزبندي هاي نوين و بروز و ظهور ديدگاه هاي راهگشا مي انجامد. گاهي پيش مي آيد که تداخل دو رويکرد مثبت و منفي ما را در ارزيابي برخي رفتارها به اشتباه مي اندازد. نمونه ي دم دستي آن بازي شطرنج است که سالها بسياري از متشرعين در حرام بودن آن سر سوزني ترديد به خود راه نمي دادند . علت چنين رويکردي اين بود که مي گفتند شطرنج آلت قمار است. اما زماني که افرادي در پاسخ به چنين تفکري گفتند وقتي حتي يک تکه سنگ هم مي تواند آلت قتاله باشد آيا مي توان ارتباط سنگ را با انسان قطع کرد. همين استدلال را مي توان در مورد ساير آلات جرم به کار گرفت و به همين ترتيب کم کم اين موضوع براي بسياري از دغدغه مندان مسائل شرعي جا مي افتد که روايي بسياري از رفتارها در طول تاريخ با وجود آن که مي توانند مورد سوء استفاده قرار گيرند نشان از فوايد جنبي آنها براي مردم داشته و دارد.

حال اگر با همين نگاه به سراغ رقص يا همان حرکات موزون برويم و تعريف علمي ارائه شده از رقص و حرکات موزون را مبناي داوري پيرامون اهميت و ارزش آن قرار دهيم، به رواداري آن در صورت نياز حکم مي دهيم چرا که پيشينه ي رواج رقص حتي از پيشينه ي خط و کتابت و زبان هم بيشتر است. قابل کتمان نيست که آدميان پيش از بهره مندي از زبان و خط، منظور خود را با حرکت و در مواردي با حرکات موزون بيان مي کردند و رقص در گذشته هاي دور پيش پا افتاده ترين وسيله ي ارتباطي بوده است .

در تعريف علمي رقص گفته اند : هر حرکتي که منشاء آن احساس باشد ، رقص به حساب مي آيد با اين تعريف رقص ديگر به آيين هاي شاد محدود نمي شود بلکه تمامي حرکات موزون از رژه در نظام جمع نيروهاي مسلح گرفته تا عزاداري در اشکال گوناگون آن و رجز خواني همراه با حرکت دادن شمشير در نبردها و همچنين ابراز شادي در جشن ها که با حرکات بدني صورت مي گيرد رقص به حساب مي آيد .

في الواقع هم همين گونه است زيرا گاهي اوقات انسان از بيان احساسات و عواطف خود هنگام غم و شادي ناتوان است و زبان و کلمات قادر نيستند عمق شادي و غم او را نمايان سازند. متاسفانه سوء استفاده های صورت گرفته از رقص برای استفاده ابزاری از آن برای برجسته سازی رفتارهایی خارج از چهارچوب تعریف علمی از رقص ، به سوء تفاهم ها و مقاومت برخی طیف ها در برابر آن دامن زده است . به همين دليل انسان ها در چنين شرايطي تلاش مي کنند با حرکت، شادي و اندوه خود را ابراز کنند . بسيار ديده شده که يک مادر جوان از دست داده به ياد دوران کودکي و نوزادي فرزندش بدن خود را مانند گهواره تکان مي دهد اما کسي او را از اين بابت سرزنش نمي کند زيرا راهي ديگر براي بيان احساس اندوه خود نمي يابد .

بسياري از آيين هاي مذهبي در سراسر جهان با رقص همراه است و در برخي کشورها از جمله هندوستان ، حرکات دست و پا و سر وقتي مانند حروف الفبا پشت سر هم قرار مي گيرند يک کلمه و يا جمله را تشکيل مي دهند به طوري که فردي مي تواند با يک ساعت رقصيدن داستاني را روايت کند. در بسياري از مواقع ما زبان و سخن گفتن را براي اداي احترام کافي نمي دانيم و براي تکميل آن از حرکت سر يا بدن بهره مي گيريم تا مراتب ارادت و اخلاص و احترام خود را ابراز کنيم . کف زدن و پايکوبي نيز رايج ترين نمونه استفاده از حرکت دست و پا براي بيان شادي است .

اين که چند ده سال طول مي کشد تا افراد يک جامعه بر سر روايي يک رفتار به تفاهم برسند و چيزي که قبلا تابو و ممنوعه بوده به رفتاري عادي تبديل شود بيانگر فاصله اي است که بين تعاريف ارائه شده از رفتارها وجود دارد .

با همين قياس اگر در جامعه اي تعريفي که ما از کار داريم غلط و يا ناقص باشد ، کار کردن ما به توسعه و رشد نمي انجامد و اگر در جامعه اي ديگر کار کردن نتيجه ي مفيدي به دنبال دارد بايد به دنبال تعريفي باشيم که آنها از کار ارائه مي دهند.

اداره جامعه هم از همين قاعده پيروي مي کند. يعني اگر تعريف ما از اداره ي جامعه به انگيزه هاي شخصي و منافع جناحي و حزبي و اعتقادي خودمان برگردد مديريت ما سودي براي مردم نخواهد داشت ولي اگر هدف ما از اداره ي جامعه تنها و تنها خشنود کردن مردم و رفاه آنها باشد ، هر روز قله اي را تسخير مي کنيم و از جوامع ديگر پيشي مي گيريم . بنابراين اگر تمامي ساکنان يک کشور بر سر تعريفي که از هر چيزي دارند به تفاهم برسند ، نتيجه ي چنين رويکردي همراهي و هم افزايي خواهد بود و اگر تا هميشه به دنبال مجادلات کشدار بر سر مفاهيم اوليه همزيستي مسالمت آميز و موضوعات پيش پا افتاده باشند، اين قافله تا به حشر لنگ خواهد بود. خلاصه ي کلام اين که : مقاومت در برابر بسياري از رفتارها مي تواند ريشه در عدم تفاهم پيرامون تعريفي داشته باشد که از برخي رفتارها داريم.