واکنش هاي مردمي به هدرروي بودجه ، سوء مديريت ، اشرافيگري و عدول از چهارچوب ارزش ها ، نشانه اي بارز از زنده بودن انقلاب و اميدواري به حراست از باورهايي است که مردم براي نهادينه کردن آنها هزينه هاي زيادي پرداخته اند و چنين واکنش هايي اعم از اين که در فضاي مجازي بازتاب پيدا کند و يا اين که در رسانه هاي رسمي دنبال شود وقتي از موضع دلسوزانه مطرح مي شود ، نبايد سياه نمايي تلقي شود . جنگ هشت ساله با تمام مصايب و ويرانگري هايي که به دنبال داشت و روند توسعه و اجرايي شدن شعارهاي اساسي انقلاب را دچار کندي کرد و به آينده اي نامعلوم موکول نمود اما از آنجايي که عقبه اي مبتني بر ميهن دوستي و دفاع از ارزش ها داشت به دستاويزي قابل اعتنا براي مبارزه با انحراف از معيارهايي که انقلاب بر پايه آنها استوار است تبديل شد .

هدف زدايي ، آفتي است که تمامي جنبش هاي اجتماعي را با هر عقبه ي ايدئولوژيک تهديد مي کند و رد پاي آن را بايد در ساز و کارهاي برساخته براي ورود به دايره ي قدرت دنبال کرد . وقتي ما انقلابي را مردمي توصيف مي کنيم يعني نبايد هيچ يک از طبقات اجتماعي را به عنوان متولي اصلي دفاع از ارزشهاي انقلاب معرفي و نشاندار کنيم بلکه اين حق تمامي اقشار است که خود را صاحب انقلاب بدانند . طبيعي است که تنها با اين شرط مي توان اهداف انقلاب را پيش برد و از ارزش هاي آن دفاع کرد !

براي اين که تمامي اقشار بتوانند فراخور جايگاه خود در پيشبرد کارها مشارکت داشته باشند، چنين مشارکتي مستلزم اين است که راه هايي براي دسترسي آنها به مولفه هاي قدرت وجود داشته باشد و عده اي از مردم در جريان تقسيم بندي هاي موهوم حاشيه نشين نشوند تا اين تصور که هر کس صرفا به مجلس و شوراهاي شهر يا ترکيب دولت و ساير مولفه هاي اصلي موثر در اداره ي امورراه پيدا کرد ، صاحب اختيار و مصون از پاسخگويي است تدريجا به آفتي براي مديريت کشور تبديل نشود .

نگاه پلکاني به اعمال قدرت مي تواند در اين زمينه راهگشا باشد به عنوان مثال اگر ما در کشور خود شبکه اي از بزرگراه هاي اصلي و ترانزيتي و فرعي و روستايي و حتي مالرو داشته باشيم در صورتي که احداث چنين راه هايي با حساب و کتاب صورت گرفته باشد و تمامي راه ها به هم وصل باشند حتي يک توليد کننده ي روستايي ساکن در منطقه اي کوهستاني و صعب العبور هم مي تواند محصول خود را به ساير نقاط کشور برساند . با همين قياس ما براي مرتبط کردن تمامي ساکنان اين سرزمين در راستاي مشارکت در انجام کارها ، نيازمند راه هاي دسترسي از طريق ايجاد تشکل هاي پلکاني مردم نهاد هستيم که توسط رسانه ها به يکديگر وصل مي شوند اما کار رسانه ها زماني به نتيجه مي رسد که حتي صداهاي بلند شده از نقاط دوردست هم شنيده شود و نشانه ي شنيده شدن صداها نيز آن است که بازخورد داشته باشد و پاسخي در خور دريافت کند . در چنين شرايطي هر کس مي تواند مطمئن باشد که ديده مي شود و ديده شدن تمامي مردم به تقويت احساس هم سرنوشتي مي انجامد . اگر چنين شود آن گاه عضويت در يک شوراي روستايي و فراتر از آن عضويت در مجلس شوراي اسلامي ، کارکردي يکسان پيدا مي کنند زيرا فرض بر اين است که همه ي صداها شنيده ميشود و نهايتا همه ي صداها در يک نقطه به هم ميرسند . دقيقا شبيه امواج گوناگوني که در دريا توليد مي شود و نهايتا برآيند اين امواج در ساحل خود را نشان مي دهد .از اين رو ، رسانه ها، بايد کارکردي شبيه قلب داشته باشند که خون يعني خبر که موجد آگاهي است را به تمامي اعضا مي رساند.

ترديدي نيست که مانع تحقق نگاه پلکاني به قدرت ، رويکردهاي تمرکزگرايي هستند که اساسا راه ديگري را دنبال مي کنند در حالي که مردمسالاري الزاماتي دارد که ناديده انگاشتن هر يک از آنها نتايج تلخي به بار مي آورد .

ادعاي انقلابي بودن و پاي بندي به مردمسالاري بعضي ها مانند ادعاي کسي بود که مي خواست نقش شير را بر بازوي خود بزند اما تحمل درد سوزن را نداشت و همين که خالکوب مي خواست با سوزن زدن بخشي از اجزاي شير مثلا سر و شکم و دم و پاي شير را بکشد مي گفت : درد دارد و من تحمل ندارم و نتيجه مي گرفت که سر نمي خواهد ، دم نمي خواهد ، شکم نمي خواهد و ... آخر مگر مي شود که شير نه سر داشته باشد نه پا نه شکم به قول مولانا :

شير بي دم و سر و اشکم که ديد    

اينچنين شيري خدا هم نافريد

ما زماني مي توانيم از سد تعارض منافع که سرچشمه ي بسياري از چالش هاي بازدارنده است بگذريم که منافع فردي و گروهي خود را از معبر منافع ملي عبور دهيم و باور داشته باشيم که جمع ، مقدم بر فرد است . افرادي که وانمود مي کنند مشروعيت خود را از جمع گرفته اند ، نبايد به دنبال منافع شخصي و گروهي و پشت کردن به منافع ملي باشند . به همين دليل است که مي گوييم واکنش به هر نوع انحراف از معيار، نشانه ي زنده بودن يک جامعه است .