نارضایتی های ناشی از ناکارآمدی دولت های گذشته و حال در بعضی از مسائل مملکتی، که منجر به عدم موفقیت های آنان در ایفای وظائف محوله بوده دلیلی بر عدم شرکت در انتخابات به طور اعم و انتخابات ریاست جمهوری به طور اخص نیست زیرا نظام جمهوری اسلامی از ابتدای تأسیس تاکنون به عنوان نظامی برخاسته از آراء مردم، نظامی مردم سالار بوده و اگر به بعضی از آرمان های ملی و آرزوهای مردمی نرسیده حکایت تلخ دشمنی های ناشی از جنگ قدرت مخالفان و اختلاف سلیقه هایی در فرم و محتوی است که جای بحث فراوان دارد.
اگر بعضی ها تحت تأثیر تبلیغات سوء مخالفان انقلاب در رسانه های فارسی زبان اجاره ای تحت سیطره و مدیریت دولت های غربی که منافع خود را در ایران انقلابی از دست داده اند و یا به علت افشاگری های فسادهای اداری و مالی ناامید و مأیوس از عملکرد بعضی مدیران نظام هستند نباید پایه های سقفی که زیر آن نفس می کشند را تخریب کنند به امید آنکه تغییرات و تحولات اساسی وضعیت را بهتر می کند.
وقتی در سالهای 53 تا 58 در دانشکده حقوق دانشگاه تهران با مخالفانی روبرو می شدم که با نظام سلطنت سر ستیز داشتند دو گروه بودند گروه هایی از اقشار و افکار مختلف که دلایل و مستندات قوی برای تغییر نظام داشتند و افرادی که فقط شعارشان این بود. شاه برود هر که بیاید بهتر است. امروز هم هستند افرادی که می گویند آخوندها بروند هر کس بیاید بهتر است!
تجربه و شرایط به گونه ای به ما آموخته که شاه و آخوند و هر شخصیت دیگری از میان مردم خودمان سر برآورده و مسئولت پذیرفته است اختلاسگر، خادم و خائن، دزد و قاضی، خوب و بد همه از میان همین مردم برخاسته اند، مشکل عمده ای که ما داریم این است که همیشه چشم امید مردم به مقامات مافوق و مسئولان بوده است چه در نظام سلطنتی و چه در نظام جمهوری اسلامی. اما از خودمان نمی پرسیم ما در نظارت و حمایت از دولت و نظام تا چه میزان به میدان آمده ایم.
به هنگام مقابله با خطر خارجی و تهاجمات نظامی، جانفشانی کرده ایم، ایثار و فداکاری کرده ایم، از جان و مال گذشته، یکدل و یکپارچه به میدان آمده ایم و اگر تمامیت ارضی و حدود و ثغور مملکت را حفظ کرده ایم و امنیت جانی داریم حاصل همان حمایت و جانفشانی-هاست. اما از نظارت بر عملکرد مدیران در مقاطع مختلف و مطالبه گری های قانونی کوتاهی کرده ایم و همیشه بر این تصور بوده ایم که دولت یک طرف دیوار است و ما طرف دیگر، نه رسانه های ملی و نه مطبوعات دولتی و خصوصی هیچ کدام ناظر خوبی و ناقد خردمندی نبوده اند.
قانون اساسی اصول مترقیانه ای دارد که به فراموشی سپرده شده و یا از کنار آن مسئولان اجرایی و قوه مقننه و قضائیه بی خیال گذشته اند.
اگر رشوه دهنده نباشد رشوه گیرنده ای به وجود نمی آید.
اگر قاچاقی نباشد بازار قاچاق گرم نمی شود.
سهم ما در سلامت جامعه ای که در آن زندگی می کنیم چه میزان است؟
دولت ها بدون اعمال نظر و مطالبه گری ملت ها گرفتار انحراف از معیار می شوند. سهم ملت در معضلات اجتماعی چه میزان است؟
این سئوالات و پاسخ های منطقی برای آن می تواند راهکار خوبی در جهت سلامت جامعه، سلامت انتخابات و سلامت ساختار اداری و تشکیلاتی ما باشد.
شرکت در انتخابات حداکثری، حداقل پشتوانه ملی برای فردی که سکان دولت را در اختیار می گیرد حاصل می شود.
برآوردها، مصاحبه ها، عکس و فیلم ها همه بیانگر این وضعیت فعلی هستند که به میزان قابل توجهی نارضایتی وجود دارد و عده ای علنا اعلام می کنند در انتخابات شرکت نمی کنند.
عدم شرکت در انتخابات به جمهوریت نظام لطمه می زند زیرا اگر با یک سوم آراء رأی دهندگان، انتخابات به پایان برسد بالاخره فردی فردا رئیس جمهور ماست، مسئولان نظام هم دریافته اند که نارضایتی عمیقی نسبت به عملکرد دولت به ویژه در بخش های اقتصادی وجود دارد. اما هر کس که بخواهد به وعده های انتخاباتی خود عمل کند به امنیت، آرامش، پشتوانه قوی مردمی و تغییر شرایط نیاز دارد.
تغییر شرایط با حضور صرفا یک نفر به نام رئیس جمهور امکان پذیر نیست. هر تصمیمی که در جهت رفاه جامعه و بهبودی اقتصادی گرفته می شود با همراهی و هماهنگی مردم و هر سه قوه و حتی رهبر انقلاب میسر می شود.
شرکت در انتخابات هرچند اختیاری است اما حضور حداکثری در انتخابات پشتوانه امنیت و امید است که نباید از آن غافل ماند.
هیچ دایه ای دلسوزتر از مادر نیست. هیچ دشمن یا مخالف خارجی توان تغییر شرایط را ندارد و همه آنها در مصاف های مختلف با اختلاف دیدگاه هایی که دارند قادر نیستند وضعیت کشور را ارتقاء دهند زیرا هر اصلاحاتی که برای بهبود اوضاع ضرورت دارد باید از داخل همین نظام با نظارت مردم و مطالبه گری آنها انجام شود تا کشور آسیب نبیند.
والسلام