کارگرها در خيابان «ارم» شيراز- سخت- در حال کارند!
آنها علاوه بر نهار و گهگاهي يک ليوان آب، فحش هم مي خورند!
ناهارشان را خودشان مي آورند و فحش را منتقدين به آنها مي دهند.
منتقدين بر اين باورند که اين خيابان نبايد سنگفرش شود و موافقين مي گويند که سنگفرش معابر توريستي و گردشگري يک رسم جهاني است.
البته يک چيز را هم نبايد فراموش کرد که سنگفرش خيابان ارم، چوب سنگفرش خيابان حافظ [روبروي حافظيه] را هم مي خورد! خياباني که در سال 91 و در دوره گذشته مديريت شهرداري، سنگفرش شد و قرار بود معبري پياده راه شود اما طولي نينجاميد که منقدين، با خودرو روي خيابان سنگفرش شده به راه افتادند تا پارادوکسي ميان «انسان» و «خودرو» شکل گيرد.
در چنين رهگذري، اگر خدايي ناکرده، توريستي به شيراز بيايد و قصد رفتن به حافظيه را داشته باشد، با ديدن خودروهايي که روي خيابان سنگفرش شده مي رقصند مطمئنا گيج مي شوند!
اما حالا قدري شرايط تغيير کرده است و مديريت کنوني شهري در شيراز بر پايه شعارها و انديشه هاي انسان محورانه خود تصميم گرفته خيابان ارم را به عنوان يکي از راهبردي ترين معابر شهري در حوزه گردشگري به پياده راه تبديل کند.
همزمان با عمليات اجرايي پروژه که مهرماه گذشته انجام گرفت، شمار کارگران چشمگير نبود اما با شتاب پروژه و البته شدت يافتن حجم حملات منتقدين، شهرداري شمار روزانه کارگران پروژه را به 85 تن رساند.
به نظر مي رسد شهرداري تصميم دارد «گربه را در حجله بکُشد» و به منتقدين خود ديکته کند که حاضر نيست تحت هر شرايطي سخنان آنها را بپذيرد.
حال در همين رهگذر، يکي از نمايندگان مجلس تأکيد کرد که در شرايط کنوني چه ضرورتي دارد شهرداري، پروژه سنگفرش خيابان ارم را در ليست پروژه هاي اولويت دار خود قرار دهد در حالي که پروژه-هاي شاخص تري چون تکميل بزرگراه سردار شهيد سليماني و مديريت حوزه آبريز دروازه قرآن وجود دارد!
شهردار شيراز هنوز در اين زميه اظهارنظري نکرده اما شهردار منطقه يک بر اين باور است که شهره ملي و حتي جهاني خيابان ارم، ضرورت دارد تا به آن توجه شود و اين محور به پياده راه تبديل شود.
غلامرضانامورچي مي گويد اجراي سنگفرش خيابان ارم بر آسايش جسمي و روحي شهروندان اثر مطلوب خواهد گذاشت.
اگر قدري از سخنان مخالفين و موافقين پروژه سنگفرش خيابان ارم فاصله بگيريم، در گفت وگوهايي که با برخي ساکنين خيابان ارم داشته در اين ميان، موافقين و مخالفيني هم وجود دارند!
اما فراتر از اين مخالفت ها و موافقت ها که مي تواند ذات يک پروژه شاخص شهري باشد، آن چيزي که بسيار مهم و حائز اهميت به نظر مي رسد پاسخ «بلند» اين شهروندان بود وقتي که از آنها پرسيدم دولت داشتيد شهرداري قبل از اجراي پروژه سنگفرش خيابان ارم، نظر شما [شهروندان و ساکنين محل] را هم جويا شود؟!
نتيجه گيري اخلاقي
آن چيزي که مرا وادار به تهيه اين گزارش گذرا کرد، بازتاب و يا بازنشر پاره اي از اظهارنظرهاي موافقين و يا مخالفين پروژه سنگفرش خيابان ارم نبود چرا که شهرداري، بيش از منِ خبرنگار از شمار و حجم مخالفت ها و موافقت هاي اجرايي اين پروژه حدود 20 ميليارد توماني خبر دارد و آگاه است اما نکته حائز اهميتي که شايسته است شهرداري شيراز به عنوان مديريت يک کلانشهر همواره در هر دوره اي مدنظر قرار دهد اين است که قبل از اجرا و در جريان تهيه مطالعات «برخي» پروژه هاي شاخص شهري که مي تواند پرحاشيه شود نظر شهروندان و بويژه ساکنين آن محل را جويا شود و در تصميم سازي ها و تصميم گيري ها لحاظ کند.
از آنجا که ماهيت کار و فعاليت شهرداري، خدمت رساني به شهروندان است و هر پروژه اي قطعاً در جهت رفاه مردم قرار است اجرا شود «نظرخواهي» و يا «نظرسنجي» از شهروندان در شرايط آسان کنوني که فضاي مجازي مي تواند همکار بسيار خوبي باشد، براي شهرداري ضعف نيست بلکه نوعي تکريم و به عبارتي، تمرين يک نوع دمکراسي شهري در جريان اجراي برخي پروژه هاست. وقتي اين «احترام به شهروند» در عمل اتفاق بيفتد، شهروند احساس نوعي مالکيت در شهر مي کند و آنگاه است که مي توانيم ادعا کنيم «شهروندمحوري» براي شهرداري ديگر يک «گزينه» نيست بلکه يک «تکليف» است و براي شهروندان، يک «حق».