بزرگترين معظلي که دولت سيزدهم با آن مواجه است ، تورم مطالبات است . دمل چرکين خشکسالي و بحران آب سر باز کرده ، عوارض کاهش نرخ جمعيت شروع به خودنمايي نموده ، مشکل مسکن بيش از هر زمان ديگري به عنوان مانع شکل گيري خانواده مطرح است و از همه مهمتر اين که رفت و آمد دولت ها با کارايي قابل تامل موجب گرديده که مردم به جاي اميد بستن به تغيير مسئولين ، اميدوار به تغييرات ساختاري باشند که همين امر تمامي قوا و دست اندرکاران اداره کشور را درگير پاسخگويي به مطالبات مي کند . وقتي حتي ايثارگران هم براي مطالبه حقوق خود به خيابان مي آيند از فراگيري دامنه مطالبات و همچنين تاثير تورم بر کاهش قدرت خريد اقشار حقوق بگير حکايت دارد . به گوش رسيدن اخبار زنجيره اي پيرامون اختلاس ها و حيف و ميل بيت المال ظرف سالهاي گذشته خصوصا چند سال اخير، اعتماد عمومي را به محاق برده و آستانه تحمل مردم را پايين آورده است ؛ لذا به کارگيري شيوه هاي مرسوم و گفتاري براي انتظار آفريني در مردم با هدف ايجاد اميد به بهبود وضعيت ، راه به جايي نمي برد چرا که بسياري از صاحبان تريبون هم ناگزير به خيل منتقدين از وضعيت موجود پيوسته اند و حفظ وجاهت اجتماعي خود را در گرو همراهي با افکار عمومي مي دانند . کوچ جمعيتي قابل توجه از تحصيلکرده و نخبگان ظرف سال هاي اخير براي خانواده هايشان بار عاطفي داشته و از همه مهمتر اين که ساز و کار تعاملات کلامي با توجه به فرصت ايجاد شده توسط فضاي مجازي ، قابل مقايسه با گذشته نيست . تنها راه عبور از اين تنگناي تاريخي تزريق ارز خارجي به بدنه اقتصاد است که با مذاکرات وين گره خورده و بدون ترديد آنچه مي تواند تا حدودي به ايجاد موازنه بيانجامد و براي دولت در راستاي ترميم ساختار بودجه و پر کردن سوراخ سنبه ها کارساز باشد ، خروجي مذاکرات وين در شرايطي است که ايران بتواند با جامعه ي جهاني به توافقي عقلاني و در عين حال همسو با منافع ملي دست پيدا کند .
در چنين شرايطي اتخاذ هر گونه تصميمي نيازمند اقناع سازي است . شايد بتوان گفت که ما در حال حاضر شرايطي مشابه ماه هاي پايان جنگ هشت ساله را تجربه مي کنيم با اين تفاوت که جنگ اقتصادي و رسانه اي جاي رودررويي نظامي را گرفته است . پر واضح است که در اين شرايط کساني بايد با گرو گذاشتن آبروي خود به سمت تعديل و ترميم سياست خارجي و خصوصا منطقه اي حرکت کنند و منتظر ايجاد فرصت هاي جديد پس از سرپا شدن اقتصاد در حال احتضار باشند .
اقتدار نظامي اگر چه مي تواند ايران را در برابر هجمه هاي احتمالي براي کوتاه مدت مصونيت ببخشد اما رافع مشکلات اقتصادي نيست اگر چنين بود کره شمالي با شرايطي طاقت فرسا روبرو نبود . ضمن اين که کره شمالي با مشکل تعدد قوميت ها و مذاهب و همسايگان طماع و بحران فرهنگي ناشي از بي برنامه گي و منابع عظيم نفت و گاز وسوسه کننده روبرو نيست .
به نظر ميرسد جناح هاي سياسي اگر چه به زعم خودشان زخم برخي کارشکني ها را در جريان مذاکرات پيشين بر بدن دارند اما به خاطر منافع ملي هم که شده بايد مشوق دولت سيزدهم براي بيرون آمدن از اتاق مذاکرات با خروجي مثبت باشند .
ناگفته پيداست که در داخل کشور هم عده اي حساب شده نقش پليس خوب و پليس بد را بازي مي کنند که مي تواند به عنوان اهرمي در مذاکرات به کار گرفته شود اما بايد ديد 1+5 در صورت امتناع ايران از پذيرش شرايطي که در مذاکرات مطرح مي شود چه نقشه اي دارند . اين که من مي گويم 1+5 زيرا 1+4 با آمريکا هماهنگي معنا داري دارد ، حتي اسرائيل و برخي کشورهاي عربي نيز روند مذاکرات را رصد مي کنند و آماده پرداخت هزينه و دادن امتياز در صورت منزوي شدن کامل ايران هستند . بدون ترديد حتي چين و روسيه نيز تنها به دنبال منافع ملي خود هستند که با اين فرض احتمال تنها گذاشتن ايران در چنين ميداني بعيد نيست و اگر اهل همراهي هم باشند يا به دنبال امتياز هستند ويا اين که مي خواهند برگ برنده اي در دست داشته باشند.فراموش نکنيم که تمامي همسايگان ايران از تحريم ها خصوصا تحريم هاي نفتي سود مي برند . در اين شرايط همراهي قواي سه گانه براي خروج کشور از بحران کفايت نمي کند ، بلکه تمامي جناح ها بايد دولت را به سمت توافقي رهايي بخش سوق دهند . پس از برداشته شدن تحريم ها با توجه به امتيازاتي که ايران به دست مي آورد و امتيازاتي که واگذار مي کند براي مردم روشن مي شود که کدام جناح رويکرد واقع بينانه تري داشته است .تاريخ فراموش نخواهد کرد که قرداحي وزير اطلاع رساني لبنان که ديروز در عين مظلوميت و حق گويي استعفا داد گفت : لبنان از من مهمتر است .
مردم هزينه هاي زيادي پرداخته اند که برخي از اين هزينه ها با دستاوردهايي همراه بوده ؛ اما در مواردي نيز رياضت کشيده اند بي آن که بهره اي برده باشند . آنچه در اين ميان بيشترين آسيب را متحمل شده ، احساس هم سرنوشتي است . اين که مردم تصور کنند عده اي با استفاده از موقعيت و منصب و جايگاهي که به حق يا ناحق به دست آورده اند مي خورند و مي برند ، بسيار خطرناک است و تنها راه التيام بخشي به زخم هاي وارد شده بر پيکر افکار عمومي ، بازگشت به شرايطي است که دولت را موفق به پاسخگويي مي کند. سياست خارجي ما ممکن است آرماني باشد اما واقع بينانه نيست . سياست خارجي کشورهاي توسعه يافته به اقتصادشان متکي است چه در جنگ و چه در صلح . ناديده انگاشتن چنين نکته اي منجر به انحراف از معيارهاي نهادينه شده در مناسبات بين المللي مي شود . مذاکرات وين پيش از آن که به نتيجه اي منجر شود ، نبايد موجب نقار و شکاف در داخل گردد چرا که روي سقف امتيازاتي که رد و بدل مي شود تاثير منفي خواهد گذاشت . اجازه بدهيد دولت جديد با 1+5 کنار بيايد . شايد در سايه ي چنين توافقي امتيازاتي بدهيم که بخشي از هزينه ها را به هدر مي دهد اما بايد بدانيم که اين ظرفيت اقتصادي ماست که تعيين کننده ي درجه چانه زني در عرصه جهاني است نه چيزهاي ديگر . قابل انکار نيست که بهره گيري از داشته ها و حراست از دستاوردهايمان نيز منوط به بهبود شرايط اقتصادي است . در هر عرصه اي چه مذاکره و چه برنامه ريزي و تنظيم مناسبات بين المللي اقتصاد حرف اول را مي زند .