درخت چنار کهن و چشمه هميشه جوشان ستبر و سبز چنان که گويي هيچ شاخه اي از آن را خشکي و هيچ آفتي را در آن به جستجو نتوان يافت.
و من در گوشه اي از اين دنيا که در بسياري نقاط، فقر آب چه بسا درختان ديم را بيمار و ناتوان کرده در اين انديشه ام که ريشه هاي در اعماق، سختي را احساس نمي کنند چون آبشان از اعماق و نانشان از زمين مي رسد و آدميان خرابکار را در آنان گذري و ديداري نيست وقتي در ارتفاعات بي دسترس سر بر آسمان مي سايند.
ما که ريشه در اعماق داريم همان درختي هستيم که چون آبمان از آسمان نمي رسد و نانمان کفاف نيازمان را نمي دهد، بيماري فقر را به جان خريده ايم در وانفسايي که علف هاي هرز بر تار و پودمان ريشه دوانده اند. بوي نفت از زير پايمان به مشام مي رسد و گازهاي سوخته از استحاله تن گذشتگان دُورمان، نفسمان را به سموم چهارچرخه ها به شماره انداخته اند چنانکه در دام جور و جهل دو عفريته زمان بي مهرباني و دانش چشم انتظار به ناجي بي شمار گشوده ايم و مدام دشمنان شرق و غرب را به ناسزاگويي فرياد مي زنيم.
راستي دشمنان ما از جانمان چه مي خواهند که در محاصره تهديدها و تحريم ها مدام جنگ افزارهاي چنين و چنان را روي ميز مي گذارند تا ترسي از جنس صداي موحش موشک ها، آسمان ذهنمان را بخراشد و چشم هايمان را به روي حيات ببندد و دشمن آغازين را که فقرش مي ناميم در خانه مان لانه کند و مدام از چشم تلويزيون ها و گوش راديوها ببينيم و بشنويم که مرغ چنين شد و تخم مرغ چنان و گوشت و نان و آب هم در کماي پنهان تحريم ها به قيمت طلا و زعفران رسيده اند.
و مي بينيم که دولتمردان در خشکي و دريا دوربين انداخته اند براي يافتن دکل هاي گم شده، بعضي بانک هاي به يغما رفته و فراريان و سارقان به خارج گريخته.
با خود مي گويم دشمن کيست که ما را به اين روز انداخته و هر روز به بهانه اي در درون خانه هايمان بي سر و صدا با صداهاي اجير شده ناکوک و تصويرهاي مونتاژ شده پررنگ ما را بمباران راست و دروغ مي کند.
مي بينم که خريداران پياز و ميوه و گوجه و بنزين در کشور همسايه آبي، گودال هايي به اعماق کنده و هر آنچه از اين دست خريده اند در آن مي ريزند و رويش را مي پوشانند تا گراني را در کشور ما دامن زنند همچنانکه ارزها را با واسطه خريدند حتي به ضرر تا جنگي از جنس غيرنظامي بر ما تحميل کنند که جنگ اقتصادي اش مي خوانيم و باز در اين انديشه درخت ستبر چنار بي دسترس و آن چشمه هميشه جوشان را به خاطر مي آورم که فقر را نهيب مي کرد و سر بر آسمان مي سائيد. بالهايش را به روي پرندگان مي گشود تا از پس خستگي هاي کار و پرواز در آغوش سايه هايش بيارامند.
آنگاه فقر را دشمن اصلي يافتم که چون از در وارد شود ايمان از دريچه خارج مي گردد.
فقر را دو تعريف است يکم فقر مادي و ديگر فقر معنوي:
از اين دو، فقر سياسي، فقر اقتصادي و فقر فرهنگي مي زايند که از دشمني و جهل هم مايه مي گيرند.
پس شعري را به ياد مي آورم:
«با جور و جهل دو عفريته زمان
در آويخته ام
اي مهرباني و دانش
مرا دريابيد...»
و اينک به يقين رسيده ام که دشمنان ايران فقرند و جهل ، جهل دوستان نادان و دشمني دشمنان دانا حتي اگر به سبب استعمار خانه زاد شده باشند، اينک جور و ستم هر دو از پرده بيرون شده اند.
بيماري هم از فقر خيزد وقتي تن نحيف باشد و توان مقابله با تهاجم ميکروب ها و ويروس ها نداشته باشد. اگر شکر کمياب شود و يا گوشت و مرغ گران راه چاره آن است که به وفور وارد شود تا بازار گراني را بشکند و دکان احتکار و گرانفروشي را تخته کند نه آنکه از ترس خسارت به توليدات داخلي که بعضي سردمداران آن سر در آغل سايه نشينان خارجي دارند راه واردات ارزاق عمومي را هم ببنديم و نارضايتي را دامن زنيم و به شعار و وعده بسنده کنيم و هر آنچه از نيازمندي هاي عمومي را در داخل توليد کرده ايم به ارزاني روانه بازارهاي خارجي کنيم چون ارزآوري مهم است.
چنين به نظر مي رسد که دست اندرکاران اقتصادي، سالياني است در جهل مرکبند و حاضر نيستند راه به اشتباه رفته را بازگردند و به داد نيازمندان برسند.
فقر و جهل، دشمنان اصلي ما هستند که دشمنان خارجي را بهانه زورآزمايي مي دهند. پشتوانه حاکميت انقلابي مردمند، مردم را نمي توان با شکم هاي گرسنه مقابل دشمنان خارجي قرار داد و فرصت طلبان داخلي فربه و چاق را به تماشا نشست.
پيشگيري از ايجاد فاصله طبقاتي و شکاف هاي عميق اقتصادي نتيجه بخش تر از مقابله با آنهاست. انديشه هاي عالمانه راهشگايند و راهبر، اگر صندوق هاي ذخيره خالي شده اند و يا بعضاً به يغما رفته اند. صندوق ها را مي توان دوباره از منابع پرکرد و موانع را از پيش روي برداشت.
چه بايدمان کرد؟ آيا جز اين راهي است که دشمنان ايران را شناسايي کنيم و راه هاي نفوذ آنها را ببنديم و اميد بيفزائيم. و بدانيم که دشمنان داخلي ما امروز فقرند و جهل که دشمنان خارجي را به طمع مي اندازند و به زورآزمايي دعوت مي کنند.
والسلام