گاه روند امورکشور و بحران هاي غيرقابل انکارشرايطي را به وجود مي آورد که مردم سالاري را به عنوان تنها گزينه ي قابل رجوع پيش پاي مردم و مسئولين قرار مي دهد . اين سخن بدان معناست که مردم سالاري الزاماتي دارد به طوري که عدول مردم و مسئولين از رعايت اقتضائات آن تدريجا منجر به انحراف از معيارها مي شود. در ابتداي انقلاب به لحاظ تراکم و فشرده گي مطالبات ، با توجه به ميراث بر جاي مانده از گذشته و همچنين چانه زني هاي داخلي بين گروه هاي سياسي براي قرار گرفتن در دايره قدرت و متعاقبا جنگي که پيش آمد ، مردم شکيبايي به خرج دادند تا ساختار پاسخگويي شکل گيرد و شاهد برقراري ثبات باشيم . اما پس از جنگ هم زنجيره ي بحران ها بناي قطع شدن نداشت و هر بحراني در دل خود بحراني ديگر را به ارمغان آورد .
ظرف 4 دهه ي اخير کساني که با آگاهي از شرايط کشور داوطلب اداره آن شدند و مسئوليت پذيرفتند مي دانستند که راه دشواري پيش رو دارند چرا که در جريان رقابت هاي انتخاباتي با نگاهي انتقادي به وضعيت کشور و وعده ي اصلاح پاي در اين ميدان گذاشتند . اکنون دولت سيزدهم به ميدان آمده و از فرصت همسويي با ساير قوا و نهادهاي تاثيرگذارنيز برخوردار است و همين امر به عمق و گستره انتظارات مردمي براي شتاب گرفتن روند اصلاح امور مي افزايد .
در حال حاضر دولت نماينده حاکميت به حساب مي آيد . کارشناسان امور اقتصادي مي دانند که اصلاحات اقتصادي و بازگردانيدن کشور به مدار توازن و اعتدال و بيرون کشيدن پول ملي از چاه ويل بي اعتباري مستلزم رابطه اي معقول با کشورهايي است که مانند لوکوموتيو قطار اقتصاد جهاني عمل مي کنند و منافع اين کشورها در گرو هم پيماني با يکديگر است . لذا بسيار دشوار به نظر مي رسد کساني که در وين آن سوي ميز مذاکره مي نشينند به سادگي با کنار گذاشتن توافقات زير پوستي که با يکديگر دارند ، به نفع ما تغيير موضع بدهند .
مسئولين ما حتما بي اطلاع نيستند که شرکت هاي چند مليتي تابع چه سياست هايي هستند و سهم سرمايه گذاران يهودي ، آمريکايي ، اروپايي و اعراب ثروتمند در چنين شرکت هايي به آنها چه قدرتي اعطا مي کند .. اين سخن به معناي مهر تاييد زدن بر ائتلاف شوم کشورهاي تماميت خواه نيست ولي ما بايد در نظر داشته باشيم که سهم هر کشوري براي اصلاح و بهبود جهان با توجه به ظرفيت هاي اقتصادي و فرهنگي اش تعيين مي شود لذا بنا نيست ما به تنهايي پرداخت کننده کل هزينه اصلاح امور دنيا و استيفاي حقوق کشورهاي تحت ستم باشيم. چالش اصلي سياست ورزان داخلي بر سر همين موضوع است . تمامي امتيازاتي که صاحبان قدرت و اختيار از آن برخوردارند از رفاه و عزت و احترام و بزرگداشت گرفته تا همراهي مردم ، همه به خاطر اين است که اگر روزي منافع ملي اقتضا کرد که آنها از آبروي خود براي گذر دادن مردم و کشور از معابرخطرناک و تنگ تاريخي مايه بگذارند ، لحظه اي درنگ نکنند . افسانه ي آرش کمانگيرنماد فداکاري کسي است که سالها لقب بهترين تيرانداز را با خود به دنبال کشيده اما در يک مقطع تاريخي مردم نيازمند اين بودند که او تمامي قدرت و نيروي خود را به زه کمان منتقل کند و مرز ايرانشهر را تعيين نمايد .
همان گونه که سياستمداران بر سر سهم خود در تقسيم مسئوليت ها چانه زني مي کنند بايد از اين آمادگي هم برخوردار باشند که پذيراي سهم خود در اتخاذ سياست هاي پرهزينه هم باشند . از اول هم قرار نبوده که کسي اشتباه نکند . اشتباه خصوصا زماني که بدنه کارشناسي نهادهاي مشورتي از قدرت تحليل بالايي برخوردار نيست اجتناب ناپذير است .
پذيرش اشتباه کوچک يا بزرگ موجب نزديکي مردم به مسئولين مي شود اما يک شرط دارد و آن اين که سهم هر کسي در اين خطاها مشخص گردد . واگذاري چرخشي امور کشور به افرادي شناخته شده ظرف سالهاي گذشته گوياي اين واقعيت است که همه ي آنها سهمي در ايجاد هزينه هاي تحميل شده به مردم دارند . برخي به غلط تصور مي کنند که هژموني و اقتدار مسئولين در اين است که آنها را فاقد خطا و اشتباه معرفي کنيم چنان که چنين تصوري را در مورد گذشتگان هم داريم ، در حالي که اينگونه نيست . علي (ع) در دوران کوتاه خلافت ، روزي با غذا و آرد وارد خانه بيوه زني مي شود که فرزندش از گرسنگي بيقراري مي کند . آرد را به او تحويل مي دهد و خودش هيزم را در تنور مي گذارد و آتش را روشن مي کند و زماني که بيوه زن مشغول پختن نان است براي آرام کردن فرزند آن زن ، بچه ناآرام را بر پشت خود سوار مي کند و چهاردست و پا راه مي رود . او هنگامي که وضعيت فلاکت بار آن زن و بچه را مي بيند در حالي که مشغول گرم کردن تنور است صورت خود را به آتش نزديک مي کند و زير لب مي گويد :علي بچش مزه آتش را . عظمت علي در تاريخ نه به خاطر دو نيم کردن مرهب خيبري يا کشتن عمروابن عبدود و از پاشنه بيرون آوردن در خيبر است بلکه به خاطر همين رفتار و سخنان اوست که از چشم و گوش بيوه زن دور نمي ماند و صداي آن در گوش تاريخ مي پيچد . بي گمان عذرخواهي علي (ع) در پيشگاه خداوند و ترسانيدن نفس خود از آتش با پي بردن به وضعيت فلاکت بار آن بيوه زن در دوران فرمانروايي اش ، بسيار سخت تر از گشودن قلعه خيبر است ، آن هم براي کسي که گستره ي فرمانروايي اش از شام تا سيستان و از خراسان تا مصر است . هرچند از پاشنه در آوردن در قلعه خيبر نيازمند قدرت است اما آنچه زور زيادي مي خواهد خوابانيدن دست نفس است که پيامبر(ص) فرمودند جهاد اکبر است . آبرو گرو گذاشتن و اعتراف به اشتباه بزرگترين جهاد است . البته اعتراف به لغزش در نزد خداوند آسان تر از اعتراف به خطا در نزد مردم است زيرا خداوند مي بخشد و بر زخم روح توبه کننده مرهم مي گذارد اما مردم اگر هم ببخشند ممکن است فراموش نکنند و زبانشان از سرزنش باز نايستد. آنچه مي ماند و اجر اخروي دارد ، شنيدن نيش و کنايه هايي است که در راه منافع ملي آن را تحمل مي کنيم !
اينجاست که ما بايد در کنار ساخت توپ و تانک و موشک و تجهيز کشور به انواع سلاح هاي دفاعي ، از سلاحي معنوي براي پنجه درافکندن با نفس برخوردار باشيم و به خاطر مردم از سخن هاي سخت و سست خود بگذريم و حتي آبروي خود را گرو بگذاريم و با تمام وجود باور داشته باشيم که مردم در داوري نهايي به خطا نمي روند و فراموش نمي کنند که مسئولانشان روزگاري براي دفاع از منافع ملي تلخي تحمل کژتابي هاي جامعه جهاني را بر خود هموار کردند و دستيابي به برخي اهداف را به ايجاد فرصت هاي جديد و تحکيم زيرساخت هاي اقتصادي مناسب موکول نمودند . محروميت از ديدار کعبه پيش از صلح حديبيه نيز براي پيامبر و اصحابش بسيار تلخ بود اما آن اسوه حسنه در پشت اين قرارداد تحميلي فتح مکه را مي ديد و به هدفشان نيز رسيدند . بي شک فرصت آفريني براي عرض اندام در ميدان هاي بين المللي نيازمند خودسازي مادي و معنوي و خنثي سازي دام هاي گسترده شده توسط شياطين در مسير تعاملات بين المللي است . آنچه بيش از هر چيز مي تواند نشان دهنده ي هوشمندي تيم مذاکره کننده ايراني باشد به نمايش گذاشتن "هنر درک اولويت ها " است  .