انسان صاحب اراده را دو صفت آشکار است که تاريخ جنگ ها، چالش ها، دوستي ها و صلح و توسعه از آن دو حکايت دارد.
يکم برتري جويي و دوم بلندپروازي.
رقابت نيروي محرکه برتري جويي و عشق، نيروي پيش برنده آدمي براي رسيدن به هدف است.
ناکامي و کينه توزي و فقر، بازماندگي از خواستن ها و نتوانستن را سبب اند و جنگ چهره خشن کينه توزي هاست اگر براي دفاع از تهاجم غير نباشد. تاريخ نبشته و نانوشته از آن انسان صاحب اراده حکايت دارد و راوي غم ها و شادي ها و خرابي و آبادي هاست.
نهال دشمني ها گاه به پهناي جنگ هاي بي حاصل و خارهاي بيابان هاي بي آب و علف است.
جنگ ها در گذشته و حال ريشه در اختلاف باورهاي ديني و مذهبي و يا کينه توزي هاي ناشي از شکست و پيروزي ها دارند.
کشورگشايان هيچ وقت طعم پيروزي را در خوف و رجا نچشيده اند و به آنچه از جنگ به دست آورده اند راضي نبوده اند.
هيتلر پس از فتح لهستان و اتريش به فرانسه لشکر کشيد و به دنبال گسترش سرزمين آلمان براي حفظ هر آنچه به دست آورده بود به روسيه حمله کرد و زمينه شکست سربازان خود را در سرماي سيبري فراهم کرد و نهايتا نه تنها هر آنچه از جنگ به دست آورده بود از دست داد بلکه آلمان را در دو پارگي تسليم شرق و غرب کرد.
سرنوشت ناپلئون بناپارت هم جز شکست و تبعيد نبود.
کينه جويي به هر دليل زهرآگين است و آتش دروني آن اگر به بيرون شعله کشد خرمني را مي سوزاند و خود در آن آتش مي سوزد.
صدام براي فتح ايران در شرايط نابرابر تجهيزات جنگي با خيال پيروزي به ايران حمله کرد و آتش توپخانه ها را در نقطه صفر مرزي روانه شهرها و روستاهاي جنوب و غرب کشور نمود و به پيش تاخت اما در يک جنگ فرسايشي 8 ساله جز نابودي خود و بسياري از سربازان و امراي ارتش عراق حاصلي از آن همه هزينه براي خريد تجهيزات نديد و نهايتا عراق و مردمانش را در چنگال آمريکاي استعمارگر رها کرد و براي حفظ جان خود در کانال زيرزمين مخفي شد و به درک رفت.
سرنوشت جنگ افروزان از آغاز خلقت آدم تا به اينک جز نابودي خود و ديگران نبوده و نيست.
صلح و دوستي نشانه اي از عقلانيت و تدبير و روح انسان دوستي است. نهال دشمني در زرادخانه ها کاشته مي شود و وقتي به بار مي نشيند که در ميدان جنگ مصرف مي شود تا دلارهاي ميلياردي را روانه خزانه صاحبان زر و زور و تزوير نمايد.
کشورهايي که به بهانه پيشرفت در دانش و فنآوري هاي نوين صنعتي جنگ افزارهاي مهيب کشتار جمعي اعم از اتمي و غيراتمي مي سازند دشمنان بشريتند هرچند فريبکارانه از حقوق بشر دم مي زنند.
قدرت نظامي هرچند براي دفاع از تهاجم بيگانه يک ضرورت است در مسابقات تسليحاتي امروز، اما آنان که بنيانگذار اين رقابتند و براي فروش تسليحات و جنگ افزارهاي نظامي جنگ راه مي اندازند جنايتکار و دشمنان اصلي بشريتند.
نهال دشمني ها نخست در دل ها کاشته مي شود و وقتي رشد مي کند بازتاب بيروني آن جنگ است مثل استفراغ ناشي از دل درد و مسموميت.
آنان که حوزه اقتدار خود را تا فرامرزها گسترش مي دهند همانند سرمايه داران بنام براي حفظ هر آنچه براي آن جنگيده و به دست آورده اند، مجبورند در جنگ هاي نظامي و رسانه اي به شيوه امروزيان از جنگ فراغت نيابند هر چند ظاهرا جنگ را از داخل کشورشان به بيرون مرزها برده اند.
امروز فکر و انديشه و دغدغه تمام دولت هاي 5 قاره زمين امنيت است. امنيتي که در سايه جنگ افزارهاي مخوف و برتري طلبي هاي مدعيان دانش و تکنولوژي مخدوش شده و ناامني بيشتر را دامن زده است. به تجربه ثابت شده که امنيت در سايه اعتماد عمومي به دولت ها و اعتقاد به خدا و روز بازپسين و زدودن فقر از بستر جامعه به دست مي آيد.
امنيت از طريق روابط دوستانه با همسايگان و تعاملات سياسي و ديپلماسي حاصل مي شود.
امنيت صرفا با خريد تجهيزات پيشرفته نظامي و داشتن بمب اتم و جنگنده هاي مافوق صوت حاصل نمي شود هرچند براي دفاع و پيشگيري از تهاجم بيگانگان و دشمنان لازم و ضروري است. امنيت يک موضوع تک بعدي نيست. امنيت رواني با امنيت اقتصادي و امنيت بهداشتي و آموزشي حاصل مي شود.
درخت دوستي مهر و ميوه شيرين به بار مي آورد و دشمني ها درخت تلخ و بي ميوه اي است که خسارت و بددلي ها را به ذهن و ذائقه مردم مي رساند.
حافظ را در اين مقال سروده اي ماناست
«درخت دوستي بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمني برکن که رنج بي شمار آرد
شب صحبت غنيمت دان که بعد از روزگار ما
بسي گردش کند گردون بسي ليل و نهار آرد»
به صلح پايدار بيانديشيم، به صلح براي پرهيز از خشونت و جنگ به صلح براي رونق اقتصادي و به صلح براي حفظ امنيت.
والسلام