هم نفس با باغ، همقدم با داغ و همراه با نام، ما ايستاديم در تمامي تاريخ 1400 ساله اي که چونان چهار فصل به هر روز و سال و ماه صدا مي زنيم مادرانمان را و هم دختران و خواهرانمان که: زهرا، فاطمه، صديقه، طاهره، زهره و... ما احساس قرابت مي کنيم با دردانه دختر پيامبر اعظم(ص) که مادري بود پرورش يافته در خانه اسلام توسط پدري و معلمي که پيامبر خاتم بود و اسوه حسنه عالم و شوهري که قلب تاريخ اسلام بود. مادري که فرزنداني چون امام حسن و امام حسين(ع) و زينب کبري در دامان پرمهرش به نيکي پرورش داد و همسري بي نظير بود براي ستون امامتي که علي اش مي خوانيم همانکه از پس شجاعت ها و شهامت ها و خردورزي و تدبيرهاي سرنوشت ساز علمدار سپاه پيامبر بود در دوران سختي ها چه در حيات و چه در ممات و نقش اول در پيروزي ها داشت و در علم و تقوي و هم در همنوع دوستي و يتيم نوازي بر اساس باورهايش مي گفت: «کونوا للظالم خصماً و للمظلوم عونا» و به خوبي از پس عدالتي برآمد که خود ساز بود و کار تحقق آن را از قرآن و پيامبر اکرم(ص) آموخت و به عمل درآورد. در زمانه اي که اختلافات قومي و قبيله اي چه بسيار آدم ها در نزاع به علت کينه توزي ها از دم شمشير خشم به مسلخ نابودي روانه مي شدند.
آري فاطمه همسري بود که شاهد حضور و انزواي شويش بود در دو مقطع زماني در هنگامه اي که پس از رحلت پيامبر(ص) برخي از اصحاب به دنبال سهم خواهي مريدانشان براي جانشيني و رياست که موجوب شد تمامي اعتبارات و ارزش هاي اسلام را فداي خواهش هاي نفساني طرفدارانشان نمايند و انحراف از معيارهاي اسلام را راه برون رفت از اختلافات مي دانستند تا جائي که معاويه فرزند ابوسفيان به خونخواهي شکست هاي گذشته پدرش به نام اسلام و به کام بازمانده هاي ناراضي علم مخالفت با علي(ع) برداشت و جنگي داخلي راه انداخت. و اين فاطمه(س) بود که پايداري و امانتداري و مهر در قلب و روحش نهادينه شده بود و تا آخرين نفس پشتيبان امام علي و همسرش بود و در اين راه جان داد.
و اينک از پس آن همه سال هاي سپري شده، زهراي اطهر(س) همراه و همدل زنان ما شيعيان چنان بوده که به نام او قسم مي خورند، عهد مي بندند، سرمشق مي گيرند و افتخار زن بودنشان را با نام بانوي مکرم اسلام بر زبان مي آورند و اينگونه است که اگر شرايط بعد از رحلت پيامبر(ص) حضرت زهرا(س) در تندباد حوادث تاريخي چونان شکوفه هاي سرمازده بهاري غبار غم بر چهره اش نشست و کفران نعمت ولايت را به چشم خود ديد تا جايي که پيمان شکنان را به طمع زر و زور به تزوير کشاند تا از فرمان امام علي(ع) سرپيچي کنند. امروز هر آزاديخواه مسلماني چشم از نام و گام او برنمي دارد حتي نام او در سردر طاق اتومبيل هاي باري هم در طول تمامي جاده هاي وطن در سير و سلوک است.
اين دوستي و محبت ريشه در باور مسلماني دارد. ريشه که در باوري نسل اندر نسل به امانت از مردمي به مردم ديگر به وديعت رسيده است.
در فرهنگ شيعيان و سنت هاي مذهبي ديرين ما بي نام حضرت زهرا(س) و بي ياد او ديگ سمنويي به جوش نمي آيد و کاسه اي از آش نذري در خانه اي را نمي زند و روايتي از آنچه از او و هويت پاکش در معرفت زباني مردم است گفته نمي شود. عشقي به دين و نبوت و امامت به جوشش درنمي آيد و باوري به معاد، کويرهاي تشنه را به نويدي از آب گواراي بهشتي به شوق درنمي آورد.
راستي کدام زن و با چه صفات و اعتباري اين چنين جايگاه ويژه اي در فرهنگ ما دارد؟
کدام نام زيور اسم زن هاي ما حتي در عصر الکترونيک و فضاست به جز نام زهرا و فاطمه که مي تواند قوت ايمان باشد و روح بالنده مذهب ما را طراوت بخشد.
ميراث هاي به جاي مانده از پيامبر و علي و فاطمه مثلث حصين امنيت و برازندگي و نجابت در حافظ باور مسلماني و شيعي ماست.
اين ميراث، آنچنان پويا و زنده در نهانگاه باورهاي جايگير شده است که نه جنگ، نه فقر، نه جهل و خرافه و نه تهديدها و تحريم ها و نه تبليغات گسترده نامسلمان ها و شبه مسلمان ها هيچ کدام نتوانند از قلبمان بيرون کنند.
زادروز فرخنده مادر عزيزمان را گرامي مي داريم و يادشان را پيوسته در جسم و جانمان بن مايه باورهاي مسلماني مي دانيم و به شهدايي که با نام حضرت زهرا(س) شناور در خون باور خود شدند افتخار مي کنيم.
اميد که خداوند چراغ هدايت بانوي بزرگ اسلام را فراراه مادران و دختران عزتمند ما قرار دهد و عاقبت همه ما را ختم به خير گرداند.
والسلام