دریای جهل و نادانی طغیان کرده و دست شریف ترین افراد انسانی را به جنایت آلوده نموده است. زمانه در تنگنای سرعت فرصت اندیشه را از دست داده، اراده آهنین مردان در رزمی تا جوانمردانه ناپایداری نجابت را رقم زده است. زمین را خلاصی از دور باطلی باید تا جای آب ها و خشکی ها عوض شود و آدمیان و هر آنچه در زمین است درهم شوند و از پس هزاران سال دیگر آفتاب رخ از نقاب ابرهای سیاه بیرون کشد و بر آب های رها از آلودگی ها نور افشاند.
زمین را حیاتی دیگر باید و آدمی را بکارت فکری نو تا فهم کند که چه باید کرد؟ چگونه باید زیست؟ چه باید خورد؟
انسان، زمین و هر آنچه در آن است در حال گذارند با زندگی یا مرگ، چندان فرقی نمی کند در این قطار سرعت، احساس خوب بودن به فراموشی رفته و کسی پشت سر را نگاه نمی کند و در مقابل تصاویری زودگذر از برابر چشمان خسته مردان خواب رد می شوند.
آزادی واژه فراموش شده دروغ است و رهایی، قفل ناگشوده بندهای اندیشه آدمی که سرگرمی به ارث رسیده دوران کهن را ناباورانه مرور می کند.
سنگ نوشته های افتخار، دیری است در تهاجم خیرش طوفان فریبکارانه آگاهی، فرسودگی اندیشه های آسمانی را به رخ می کشند و غبار فراموشی تاریخ گذشته را از اذهان کاتبان پاک کرده است.
کلاغ های خبرچین روی دوش مترسک ها نشسته اند تا تعداد تیرهای رها شده خشونت را به خاطر سپارند و تلاش می کنند در نگارش سیاه مشق های خبری خط سفیدی به جای نماند.
فردای سیاست را نویدی نیست. حقوق بشر چماق دست ساختی است که زیر چرخ دنده-های ماشین اقتصاد، چنان باریک اندام شده، که دیگر عصای معجزه آسای موسی نیست هرچند چنگال باد در دهان گرسنگان افغانستان و یمن گذارد.
فریاد رسانه ها با کاهش پیچ صدای جرس از اتاق خبر بیرون نمی روند، اما هنوز زمین می چرخد، آسمان نیز از دورترها پیداست، باران هم کم و بیش می بارد. اما کویر را نصیبی نیست، در اعماق آبی نیست، تلمبه ها فرسودگی مکش ها را به گندمزارها پیام داده اند.
آب نیست، اما نفت هست. نفت گندم می آورد، کاغذ وارد می کند. تنور پخت نان را گرم می کند و جنگ می افروزد. نفت می سازد و تخریب می کند و امروز همان کوزه گر خیام است که دست و پای مردمان جنگ زده را در قالب خود دارد. نفت سیاست و اقتصاد را در تعاریف حقوق بین الملل نقش می زند و هزاران کیلومتر دورتر سرنوشت فروشندگان را رقم می زند.
روح سرگردان و حریصانه آدمی اگر در کمند سال نوری عروجی باورانه داشته باشد و بتواند از باران الماس های زحل نصیبی بیابد باز هم در جهل مرکب، آن را اندوخته ای برای کشتار و جنگ ذخیره می کند.
آه! بوی احساس های سوخته قد قامتان زمین، در فضای ناپیدای تهاجم بمب ها، هیچ مشامی را از آن دورترها نمی آزارد.
دانش هم از خاصیت افتاده و درک آدمی از هستی پیاده نظام بازی شطرنج سیاست شده است زنبورها هم در حصار کندوها دست و پای ملکه را پیرایش می کنند. ما را چه توقعی است در زورآزمایی شاهان که دیوار امنیت کاخشان را با تن زندگان سرکش پوشانده اند؟
بنزین است که طی طریق می کند تا پستانک شیرافشان، طعم زندگی را به ذائقه نوزادان برساند و سیاست است که فاصله ها را نزدیک یا دور می کند.
رسانه ها حروف نمک زده را به دهان گرسنگان می گذارند تا چشم را از فهم واقعیت ها ببندند و گرسنگان طولانی عمر انتظار را تحمل کنند.
دیری است که زمین در فرسایش و ریزش انتحار می کند، اما از آن اعماق خالی شده و صدایش شنیده نمی شود هرچند استفراغ آتشین آن شهری را ببلعد ورودی های آتش از دهانه کوه ها فرو ریزد.
و اما بعد؛
جهان ما دیر یا زود در مسیری تند و خیز به پایان می رسد و ما را در این بهشت گم شده جز خسران و کفران نصیبی نخواهد بود وقتی دیو قدرت تسلیحاتی، زنجیر بگسسته و مهار از دست داده است پیامبری باید و هدایتگری زورآزمای که مسیر هدایت بنماید و هدایتگری که بوی باروت احساس او را از عطر گلها دور نکرده باشد در چنین حال و روزی راستی ما را چه می شود؟
والسلام