در يک پژوهش ساده اگر سئوال شود خاورميانه کجاست و کدام کشورها را دربر مي گيرد بسياري پاسخ آگاهانه اي ندارند و تصور مي کنند خاورميانه فقط ايران و کشورهاي عربي منطقه خليج فارس را در برمي گيرد.

در صورتيکه در حال حاضر اکثر متخصصين مسائل بين المللي کشورهاي زير را در محدوده خاورميانه قرار مي دهند.

مصر، اردن، اسرائيل، سوريه، عراق، عربستان سعودي، کويت، يمن، سودان، بحرين و کليه واحدهاي جغرافيايي واقع در خليج فارس از جمله ايران، ترکيه و افغانستان... تقسيم بندي هاي ديگري نيز مورد نظر پژوهشگران جغرافيايي بين المللي هم بوده است که در اين نوشتار به آنها کاري نداريم.

نکته مهم اين است که اروپائيان تقسيم بندي هايي را بر مبناي موقعيت هاي جغرافيايي خود کرده اند و بالطبع براساس دوري و نزديکي ديگر کشورها به اروپا بقيه نقاط گيتي را به اين شرح تقسيم بندي کرده اند. خاور نزديک، خاورميانه و خاور دور.

و اما موضوع اين نوشتار بررسي سياست خاورميانه اي آمريکاست که کشورهاي مصر، اردن، ترکيه، اسرائيل، عراق، ايران، افغانستان، امارات متحده عربي، کويت، قطر، عربستان سعودي، سودان و عمان را در بر مي گيرد.

اين کشورها هم به لحاظ جغرافيايي و هم توانايي هاي بالقوه معادن اقتصادي مانند نفت و گاز و ساير معادن زيرزميني از يک طرف و از طرف ديگر موقعيت هاي سوق الجيشي و دسترسي به آب هاي آزاد و سوابق تاريخي داراي اهميت اند که در طول سال ها مورد تجاوز و تاخت و تاز کشورهاي  رم، خاور دور و انگليس و ساير کشورهاي اروپايي و بعد از جنگ جهاني اول و دوم مورد بهره برداري و استعمار آمريکا و انگليس بوده اند.

و اما امروز با توجه به تحولات و تغييراتي که در ساختارهاي حکومتي کشورهاي خاورميانه اي ايجاد شده و استقلال با واسطه و بي واسطه اي که به دست آمده آمريکا به گونه اي عمل مي کند که گويي در همه کشورها نفوذ و دست بالائي دارد که مي بايد حفظ شود.

انقلاب اسلامي ايران که در سال 1357 اتفاق افتاد عليرغم تصور آمريکائي ها چنان توفنده و غيرقابل پيش بيني بود که نخست دست آمريکا و انگليس و اسرائيل را از منافعشان در ايران دور کرد و زنگ خطر را براي کشورهاي همسايه اي مانند عراق، افغانستان و کشورهاي مسلمان دورتر مرزها از جمله عربستان به صدا درآورد و موجبات وقايع و رويدادهايي را فراهم نمود که هيچ يک از تحليلگران سياسي و اقتصادي غرب تصورش را نمي کردند.

هر چند آمريکا نخستين کشوري بود که انقلاب اسلامي ايران را به رسميت شناخت اما وقتي با موج خشونت مردم انقلابي ايران بر ضد سياست هاي استکباري و استعماري خود روبرو شد از همان ابتدا دشمني هاي خود را پيدا و پنهان نشان داد که ذکر آنها هفتاد من کاغذ شود.

آنچه يادآوري آن در اين نوشتار بي مناسبت نيست برنامه ريزي هاي دولت هاي آمريکا براي خنثي سازي تأثيرات انقلاب اسلامي در کشورهاي تحت نفوذ آمريکا بوده که در بعضي موارد موفق شده و در مواردي هم ناموفق بوده است. مثلا در مصر، ليبي، تونس و مراکش توانسته موفق عمل کند اما در سوريه، عراق، افغانستان، لبنان و يمن و نهايتا ايران ناموفق بوده است.

نخستين اقدام آمريکائي ها در ايران برنامه ريزي براي فروپاشي اقتصاد وابسته به نفت ايران است که ابتدا با شناور کردن پول ايران بي ثباتي ارزش ريال را در پي داشته است. همين اقدام در کشورهايي مانند ترکيه، ونزوئلا، افغانستان و يمن هم تجربه کرده است هدف از اين اقدام نشان دادن قدرت اقتصادي آمريکاست که اگر کشوري از در مخالفت با سياست هاي استعماري آمريکا درآيد اقتصاد آن يا فرو مي پاشد و يا با تحريم هاي خانمان سوز با تورم و کم ارزشي پول ملي مواجه مي شود.

نمونه اي از دخالت آمريکا در کشورهاي نفت خيز خليج فارس از جمله عراق، کويت و عربستان و امارات را هر يک به نحوي مي توان مثال آورد.

از جمله اينکه وقتي صدام با چراغ سبز سفير آمريکا در بغداد به کويت حمله ور شد، آمريکائي ها بهانه اي يافتند تا به ياري کويت بشتابند. دينار کويتي که بعد از اين حمله به شدت سقوط کرد با رهاسازي کويت از تجاوز صدام دوباره به حالت عادي بازگشت و آمريکا توانست 50 درصد نفت کويت را به بهانه هزينه عمليات نظامي براي مدت نامحدودي به صورت رايگان از آن خود کند. در مورد عراق هم همين معامله را صورت داد.

از عربستان هم به نحو ديگري مي دوشد.