انتخابات اصلي ترين رکن حکومت مردم سالار «دموکراسي» است مشروط به آنکه نامزدهاي ذيصلاح، هوشمند، متخصص، باتجربه و درستکار بر کرسي نمايندگي بنشينند و تفکيک قواي سه گانه به گونه اي عملي باشد که هيچ قدرتي نتواند اراده خود را بر مجلس تحميل نمايد.

در نظام هاي رياستي که معمولا رئيس جمهور صاحب اختيارات قانوني است و از طرف مردم به صورت مستقيم انتخاب مي شود مجلس بر اعمال هيأت دولت نظارت دارد و مي تواند از وزراء و رئيس جمهور سئوال کند و در صورت لزوم استيضاح نمايد.

در نظام هاي پارلمانتاريستي، نخست وزير که داراي اختيارات قوه مجريه است از ميان حزب پيروز انتخاب مي شود و حزب مخالف در مجلس بيشتر ناظر بر اعمال هيأت دولت است و پيوسته عملکرد آن را نقد مي نمايد تا رقابتي تنگاتنگ نظر مردم را به سمت خود جلب نمايد.

نظام حکومتي ايران نه رياستي است و نه پارلماني زيرا در رأس رهبري آن ولي فقيه است که داراي يک سري اختيارات قانوني است از جمله آنکه بر عملکرد هر سه قوه نظارت دارد و نمايندگان مجلس حق انتخاب رئيس جمهور را ندارند.

اهميت مجلس شوراي اسلامي که نمايندگان آن مي بايد در ارتباط مستقيم و غير مستقيم با مردم باشند براساس يک قرارداد اجتماعي است که منعکس کننده اراده ملي در امورات مختلف کشور است از جمله در تبيين سياست هاي داخلي و خارجي در اهداف و روش هاي اقتصادي، در تعاملات بين المللي، در مسائل فرهنگي اجتماعي و نهايتا درخصوص رسانه به طور اعم که همگي ستون هاي حافظ نظامند. حال اگر نماينده اي يا نمايندگاني جز اين امور وظايفي را عهده دار شوند و يا اينکه از وظايف خود آگاهي نداشته باشند و يا اشراف کاملي نسبت به قانون اساسي و ساير قوانين بالجمله قوانيني که حيطه کار آنها را در بر مي گيرد نداشته باشند وجودشان و حضورشان صرفا شکلي است و از محتوي خالي اند.

تجربه دوره هاي قبل نمايانگر اين واقعيت است که جمع نه چندان کمي از شايستگي و آگاهي هاي لازم براي سمت نمايندگي برخوردار نبوده اند که يکي از عمده دليل آن را مي توان در نظارت شوراي نگهبان دانست که اين شورا چندان توجهي به تجربه و تخصص علمي نمايندگان ندارد و بيشتر حسن سابقه مذهبي و سياسي براي شوراي نگهبان ملاک قضاوت است که گرچه اين محسنات و ويژگي ها شرط لازم دوره نمايندگي است اما شرط کافي نيست.

درست به خاطر دارم در يکي از دوره هاي مجلس، چون متقاضي براي کميسيون وزارت امور خارجه از حدنصاب بيشتر بود در مجلس قرعه کشي انجام شد و اتفاقا افرادي که شايسته و بايسته اين سمت نبودند از قرعه درآمدند، يعني نبودشان بهتر از بودشان بود زيرا بودشان مسئله آفريد که بماند.

اگر به فرموده امام راحل مجلس در رأس امور است، رأس همان مغز و انديشه و خلاقيت است که مي بايد بروز و ظهوري داشته باشد رأس ناتوان و ناقص کاري از پيش نمي برد.

اگر مي شد از کساني دعوت کرد که توانمند و کارآمدند و خودميلي به ميدان آمدن ندارند مجلسي مي داشتيم قوي و متبحر نه آنکه نماينده اي، اقوام خود را به مجلسي دعوت کند و بساط پلوخوري راه بياندازد و همه را ملزم کند که به قرآن قسم ياد کنند که به او رأي بدهند و به مجلس وارد شود.

متأسفانه ما شاهد اينگونه مقدمات و تبليغات بوده ايم شعارهايي که هيچ کدامشان عملا تحقق شان امکانپذير نبوده است و موجب انفعال مردم شده و بي اعتمادي ايجاد کرده است.

يکي از سئوال هايي که هميشه مطرح بوده اينکه چرا نمايندگان بعد از اتمام دوره نمايندگي در محل حوزه انتخابيه خود حضور پيدا نمي کنند و جوابگوي وعده هاي خود به مردم نيستند و هر کدام در سمت هاي دولتي يا در بخش هاي خصوصي در ديگر نقاط کشور مشغول شده اند... کجا رفتند آن نمايندگاني که همه ي افتخار آنها اين بود که سرمايه اوليه شان با پايان دوره نمايندگي شان فرقي نکرده است.

نظام جمهوري اسلامي که شکل آن جمهوري و محتواي آن مي بايد اسلامي باشد محتواي اسلامي بودن در اعمال و رفتار معتقدان به آن است نه در ظاهرشان و شعارهايشان! مجلس شوراي اسلامي نبايد در چم و خم مسائل سياسي و اقتصادي به گونه اي گرفتار شود که فراموش کند براي رفع گرفتاري هاي مردم به ويژه تورم و گراني سال به سال افزون تر، چه بايد بکند؟

چرا بايد کشور در مصافي قرار گيرد که تحريم ها، فشارشان به هر سال بيش و بيشتر شود و دولت قادر نباشد برنامه هاي عمراني و اشتغال زايي خود را پيش برد؟

نقش مجلس شوراي اسلامي در پيشبرد سياست خارجي و تعاملات بين المللي چيست؟ آيا هر طرح و برنامه اي که دولت ارائه دهد بدون کالبدشکافي و کارشناسي مي بايد مصوب شود؟

نمي توان جزيره اي عمل کرد و هر کس کار خودش را بکند همه مسئولان از رؤساي دانشگاه ها گرفته تا وزراء و مديران صنايع و حوزه هاي علميه و سايرين مي بايد همانند ظروف مرتبطه باشند. درد مشترک داشته باشند. دست هر کس بر کلاه خود نباشد و داستان هميشگي کي بود؟ کي بود، من نبودم و گناه را به گردن ديگري انداختن کسي را تبرئه نمي کند. دانشگاه بايد با نمايندگان رابطه اي مستقيم داشته باشد و بالعکس. چيزي که تاکنون سابقه اي از آن جز در اوائل انقلاب نديديم.

بخش عمده اي از جمعيت جوان ما در مدارس و دانشگاه ها مشغول تحصيلند. آيا فضاي انتخاباتي را در اين مراکز آموزشي زنده و پويا مي بينيم؟

مجامع امور صنفي تا چه ميزان توانسته اند در گرم کردن فضاي انتخاباتي مؤثر باشند؟ اگر فضاي انفعالي بر انتخابات حاکم شود شايسته ها به مجلس راه نمي يابند و آراء حداقلي پشتوانه خوبي نيست.

فضاي باز سياسي بر نقد عملکردها و ارائه ديدگاه هاي نو و هشيار کردن مردم مي تواند دستمايه انتخاباتي سالم و به دور از تقلب و رياکاري باشد.

والسلام