دولت همه ساله لایحه بودجه را تقدیم مجلس می  کند و مجلس پس از بررسی در کمیسیون  ها احتمالا با تغییراتی بالاخره لایحه بودجه را تصویب می  کند.

وزارتخانه  های مربوطه بودجه  ها را به گونه  ای هزینه می  کنند که کمتر به کار پیشگیری قبل از درمان می  آید به عنوان مثال همه ساله میزان مصرف دارو چند برابر می  شود. تعداد بیمارستانها و درمانگاه  های کشور افزایش می  یابد، مراجعان به پزشک و بیمارستان  ها سیر صعودی دارد. بعضی از انواع بیماری  ها نرخ رشد بیشتری دارند مانند سرطان و بیماری-های عصبی و تنفسی.

در مورد دستگاه قضا هم به همین منوال شاهد افزایش بیشتر پرونده  های قضایی و مراجعان به دادگاه  ها هستیم و الزاما تعداد ساختمان  های دادگاه  ها و زندان  ها رو به افزایش اند. فرآورده  های کشاورزی نیز از سموم کودهای شیمیایی بیش از گذشته برخوردارند.

نظارت دقیقی در مورد فرآورده  های گوشتی و لبنی دیده نمی  شود. با توجه به رشد جمعیت از 30 سال گذشته تا کنون در بعضی از مواد و کالاهای تولیدی تعادل عرضه و تقاضا به هم خورده و تورم و لجام   گسیختگی اقتصادی موجب فشار مضاعف بر مردم شده است.

دولت بیشتر در موضع دفاعی برای بهبود اوضاع و سلامت مردم است در صورتی که با پیشگیری می  توان از هزینه  های اضافی همه ساله جلوگیری کرد.

می  توان با اصلاح ساختار مدارس و دانشگاه  ها با بیکاری مبارزه کرد. می  توان با پیشگیری از رشد جرائم و افزایش پرونده  های قضایی جلوگیری نمود.

می  توان با نظارت علمی و دقیق بر فرآورده  های لبنی و غذایی و نحوه آماده  سازی آنها از بیماری  های بیشتر پیشگیری نمود.

می  توان میزان خشونت  های ناشی از گرفتاری  های مالی و ضعف فرهنگی را کاهش داد.

می  توان سهم مردم را در نظارت و مسئولیت  پذیری اجتماعی افزایش داد تا هر کس دست بر کلاه خود نداشته باشد.

می  توان با فقرزدایی فاصله  های طبقاتی را کاهش داد و عشق به زندگی را با امیدافزایی و شادمانی رشد و توسعه داد.

می  توان به گونه  ای سخن گفت که لب  ها به خنده باز شوند و غصه  های فروخورده از دل ها زدوده شوند.

می  توان مهربانی را بر سر هر کوی و برزن و خیابان به تماشا نشاند و رخوت و سستی و انفعال را در بعضی جوانان به تلاش و کار و تفریح سالم تغییر داد.

فقط کافی است در اندیشه پیشگیری باشیم و بودجه  هایی را صرف زدودن موانع و استفاده صحیح از منابع کنیم.

اگر مردم بدانند که دولت حق پزشک و دارو را از طریق بیمه  های همگانی می  پردازد تا آنجا که ممکن است کمتر به پزشک و درمانگاه مراجعه می کنند مگر به ضرورت.

اگر هر کارمند مسئولیت  پذیری وجدان خود را قاضی قرار دهد و به نسبت دستمزد و حقوقی که دریافت می  کند سعی بر انجام وظیفه داشته باشد در کاهش نارضایتی  ها از انجام خدمات دولتی سهم خود را ادا کرده است.

هر آنچه در این نوشتار قلمی شد همه به کم و کیف آن آگاهند حرف تازه  ای نیست اما مهمتر از آگاهی عمل است و باور به انجام هر آنچه می  دانیم تا جامعه  ای داشته باشیم به دور از ناامنی، به دور از جرایم، و به دور از فقر و نداری. ایران، با شعار این مخالف و آن موافق بهشت برین نمی  شود. ایران خود بهشتی است که به دست بعضی از ما به جهنم تبدیل می  شود. همه باید برای ایرانی آباد خود را سهیم و وظیفه  مند بدانند همه با هم.و دولت بیشتر در اندیشه پیشگیری قبل از درمان باشد و پول  ها را هدر ندهد.

والسلام