مسخره  ترین مناسبت و شکننده  ترین آن همین شعار روز جهانی عاری از خشونت و افراط  گری است. زیرا در شرایط فعلی جامعه جهانی که ناشی از سرعت گرفتن زندگی ماشینی است جز خشونت را نمی  توان انتظار داشت وقتی حق از لوله تفنگ بیرون می  آید و ملاک عدالت و حق  طلبی اعمال قدرت اقتصادی، نظامی و رسانه  ای است.

دولت  هایی که بیشتر شعار حقوق بشر می  دهند و اشک تمساح می  ریزند بیش از دیگر دولت  ها حقوق بشر را پایمال می  کنند اما به واسطه... به واسطه چی؟ به واسطه دولت  های دست  نشانده در سرزمین  هایی که به شیوه استعمار نوین اداره می  شوند.

به واسطه فروش سلاح  های کشتار جمعی و حمایت از جنگ  های نیابتی، به واسطه سایه انداختن اقتصاد اختاپوسی به روی فعالیت  های اقتصادی کشورهای عقب  مانده و در حال پیشرفت.

به واسطه اعمال سیاست  های قالبی در چنبره متحدانی که گروه دزدهای بزرگ سیاسی و اقتصادی  اند و با هم شریک اعمال خشونت و افراط  گری می  شوند!

و تعجب  آور آنکه در 24 ساعت شبانه  روز از رسانه  های اجیر آنها مدام خشونت و افراط  گری مورد طعن و لعن و وسیله اعمال زور و انزوای سیاسی قرار می  گیرد.

آنها شرایطی ایجاد کرده  اند که حاصل آن خشونت و افراط  گری است. متأسفانه امروز خشونت بیشتر از داخل نرم  افزارهای اینترنتی و ماهواره  ای بیرون می  آید تا از دهانه لوله توپ.

ترورهای کور و تربیت تروریست که بعضا جنبه دولتی هم پیداکرده است وسیله اعمال خشونت در آمریکا و اروپا و بعضاً کشورهای مقتدر آسیایی است. داعش، القاعده، طالبان، جیش  العدل و دیگر گروه  های تروریستی را چه کسانی و چه دولت  هایی حمایت مالی، نظامی، سیاسی و رسانه  ای می  کنند؟

دقیقا همان کشورهایی که شعار مبارزه با خشونت و افراط  گری می  دهند.

در واقع خشونت عملی است که ذهن، روح و روان آدمی را می  آزارد و لازم نیست که حتما صدای آن شنیده شود.

خشونت می  تواند در تحریم، در شیر خشک نوزاد، در کاهش ارزش پول، در اتومبیل  های دودزا، در تصادفات رانندگی، در عدم رعایت قوانین و مقررات و در تشخیص جاهلانه یک قاضی هم رخ نماید.

مهم آثاری است که از خشونت باقی می  ماند خواه مادی باشد یا معنوی. کشوری که در تبلیغ و تشویق دختران و زنان به پذیرش فرهنگ برهنگی مدام پای می  فشارد و ملاک ارزش  ها را یکی هم همین نوع آزادی قلمداد می  کند افراط  گری را به شکل پرجاذبه  ای شکل می  دهد و مورد پذیرش قرار می  گیرد به گونه  ای که اصالتا افراط  گری قلمداد نشود. حاشیه  سازی آداب و رسوم دینی هم یکی از ابزارهای افراط  گری است که گاه حاشیه  ها بر متن افزون می گردند و پایه  ها و اصول دین را به سایه می  برند. افراط  گری نه محدودیت زمانی دارد و نه محدودیت مکانی و قالبی زیرا می  تواند به هر شکل درآید به گونه  ای که بعضا افراط  گری قلمداد نشود.

مروری بر زندگی بشر از آغاز هبوط آدم تا به اکنون ما را به این مهم توجه می  دهد که به هر میزان تمدن انسانی در رشد و شکوفایی بوده است به همان نسبت و بلکه بیشتر خشونت و افراط  گری به اشکال مختلف خود را نشان داده  اند.

به عنوان مثال سنگ  پرانی و کمانداری را مقاسه کنیم با ساخت و استفاده از هفت  تیر و مسلسل  های نو به نو امروزی، کدام  یک بیشتر ایجاد و اعمال خشونت می  کنند. کدام یک بیشتر و سریع  تر و کم  خطاتر می  کشند؟

آیا خشونتی بالاتر از پرتاب بمب  های اتمی به شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در جنگ جهانی دوم توسط آمریکا سراغ داریم؟

آیا خشونتی که بر علیه بومیان آمریکا و آفریقا توسط آمریکائیان و کشورهای اروپایی مدعی حقوق بشر اعمال شده است را به یاد داریم؟

وضعیت امروز را که علیرغم فریادها و اعتراضات مردم کشورهای جهان پیش رو داریم بی  غبار و بی  غماز انعکاس دهنده بالاترین خشونت  ها توسط رژیم صهیونیستی نیست؟

کودکان و زنان بی  پناه و مظلوم بی  دفاع فلسطین در یک انتقامجویی ددمنشانه که سیری  ناپذیر می  نماید با حمایت و چراغ سبز آمریکا در زیر سقف خانه  اشان توسط بمب  های کور رها شده تکه تکه می  شوند و هیچ گوشی بدهکار اعتراضات جهانی نیست. یعنی سازمان ملل کشک، بنگاه  های خبرپراکنی حقوق بشری تعارف است! یعنی خشونت و افراط  گری در جنگ فقط یک هدف را دنبال می  کند و آن شکست طرف مقابل به هر وسیله و در هر شرایطی و فدا کردن هر موجود زنده  ای است. تعجب  آور است که همین جنایتکاران از مبارزه با خشونت و افراط  گری دفاع می  کنند و دیگران را متهم به خشونت می  نمایند.

ای کاش این مناسبت از همه تقویم  ها حذف می  شد و به جای آن برای تقدیر و تشویق خشونت  گران مراسم شادی برگزار می  کردند که به واقعیت نزدیک  تر است.

والسلام