وقتي هدف وسيله را توجيه مي کند غم و شادي جاي يکديگر را عوض مي کنند. اخلاق، دين، دانش، فرهنگ و عرف و ارزش ها به فراموشي مي روند و عشق بي معني مي شود. گويي خشم ناشي از نخواستن ها محرک برهم زدن نظمي مي شود که آتش آن دامن بي گناهان را مي گيرد و گناهکاران را در ابراز انتقام جويي از بي گناهان به جنايت راغب مي کند.

فرقي نمي کند که باروت هاي فشرده شده در قالب تکه هاي سربي از انفجار راکت ها وسيله جنايت شوند يا دستي همراه با دشمنان آن را در آتش افروخته بياندازد تا شادي کودکانه را به غمي جانکاه بدل نمايد.

مهم اين است که گم شده اي کورکورانه طعم باروت هاي سوخته را بوي خوش رهايي حس کند تا تصويرهاي هر آنچه نبايد، دشمنان کينه توز را خوش آيد و وسيله اي شود براي برهم زدن زندگي شادمانه.

همه مي دانيم که در گردش روزگار تمامي چهارشنبه ها و ديگر روزهاي هفته مثل هم مي آيند و مي روند و ما هستيم که آنها را نامگذاري مي کنيم و به آنها مناسبت خوب يا بد مي دهيم تا از اين رفت و آمدها دلخوش به تفاوت شويم.

چهارشنبه سوري هم يکي از مناسبت هاي قديمي است که هدف از برگزاري آن جشني و سوري باشد براي زدودن غم از دل، چرا که آتش هم پاک کننده است هم روشنايي-بخش و هم گرم کننده و هم سوزنده. مهم اين است که کدام وجه از آتش را طلب کنيم!

عاقلانه نيست که بگوئيم بازي با آتش زردي را مي برد و سرخي را جايگزين مي کند.

نگفته اند که وقتي انفجاري صورت مي گيرد و چشمي از حدقه بيرون مي آيد و رخساره زيبائي سياه و زشت مي شود چنانکه کس را از ديدن آنها تاب تحمل نباشد کار پسنديده اي است و شادي آفرين است.

رسانه هاي عقده اي بي منطق لجام گسيخته مزدور که به هر وسيله توجيه گر تخريب و رفتارهاي آنارشيسمي هستند از دورتر مرزها فرياد برمي آورند که بکشيد، آتش بزنيد، ناسزا بگوييد، ترور کنيد و نگذاريد که آب خوش از گلوي ايرانيان فرو رود. چرا که مزدوران فريب خورده اي که آب به آسياب دشمنان مي ريزند مي دانند که وعده هاي در لفاف زرورق آب نيست. سراب است، آزادي نيست، بندگي است. جهان وطناني که هويت تاريخي و اصالت ايراني خود را در طلب آزادي هاي مروج بي بند و باري و نفاق افکني از دست داده-اند با کدام بضاعت نداشته وعده بهشت مي دهند؟

چهارشنبه سوري بايد بوي بهار روح بخش بدهد نه باروت هاي سوخته و انفجارهاي نابودکننده. بايد چهچهه بلبلان و هزاردستان را به گوش جان برساند نه صداي انفجار مهيب ترس آور، متأسفانه جهان نوين، نو شدن و نو بودن را با تغيير ذائقه هاي طبيعي تشويق مي کنند. خودکشي، ديگرکشي، اغتشاش، ناامني، خودسوزي، جنگ، پرخاشگري، سبعيت و... اين  ها صداهايي است که از دل فضاهاي مجازي با مديريت دشمنان بيرون مي آيد و براي تحقق آن مناسبت مي طلبند.

چهارشنبه سوري هم يکي از مناسبت هايي است که به خودي خود هم محرک است و هم تحريک پذير وقتي صداي انفجار ترقه ها آزاردهندگي را به اوج مي رسانند و ديگر سوري و جشني از آن ديده نمي شود.

راستي صداي انفجار ترقه ها و پرتاب مواد آتش زا در جشن کودکانه، صداي آزادگي است يا صداي حماقت و بندگي؟ صداي عاقلانه اي است يا صداي جهل و خودفراموشي. صداي بهار است يا صداي برگ ريزان پائيزي؟

کدام صدا صداي اميد، دلخوشي، امنيت و آب و نان است؟

آيا جز با صداي فرهنگ، اخلاق و دين و دانش مي توان به سعادت و خوشبختي رسيد؟

آنان که دم از فقر و بدبختي مردم مي زنند با ناامن کردن محل زندگي مردم و نابود کردن فرزندان آنان رهاورد کدام بهروزي اند؟

با ايجاد رعب و وحشت، کشتار، خشونت و نفرت پراکني کدام آزادي و رفاه و زندگي دلچسب به دست مي آيد؟

آنان که با حکومت و دولتمردان سر جنگ دارند وقتي زورشان به آنها نمي رسد عقده هاي کهنه خود را بر سر مردم خالي مي کنند. به نام مردم حرف مي زنند و بر عليه مردم اقدام مي کنند. آتش افروزان هيچ نور و روشنايي را به مردم هديه نمي کنند بلکه مروج خشونت و ناامني اند و سور مردم را به سوگ تبديل مي کنند. صداقت نيست دروغ است که ترويج مي شود خدمت نيست خيانت است که تبليغ مي شود. بايد به هوش بود و به خدا توکل کرد و راه راست را انتخاب نمود که جز اين چاره نيست.

والسلام