نقل است که یکی از بزرگان دانش و عرفان را خدمتکاری صادق می  بود که سالها در خدمت آن بزرگ  مرد کمر همت می  بست و دستورات او را مو به مو اجرا می  نمود. روزی به ولی  نعمت خود گفت: «تو که در دانش و تقوا و تقرب به خدا از دیگران برتری و مردم فرمان تو را از جان و دل مطاعند چرا حقیقت را نمی  گویی و اعلام نمی  کنی که پیامبری؟

آن بزرگ هر آنچه سعی کرد به خدمتکار خود بفهماند که پیامبری به ادعا نیست و صرف دانش و تقوا و مردمداری شرط پیامبری نیست نپذیرفت.

شب و زمستان و سرما بیداد می  کرد. کوزه آب را در پشت بیرون دریچه گذاشت و هر دو خوابیدند، نیمه  های شب، خدمتکار را صدا کرد و به سختی بیدارش نمود. خطاب به او گفت: برو کوزه آب را از پشت دریچه داخل حیاط بیاور که من سخت تشنه  ام. خدمتکار که چنین انتظاری نداشت که گرماگرم خواب و بیداری در آن هوای سرد به داخل حیاط برود و کوزه آب بیاورد خطاب به آن بزرگ گفت: این وقت شب چه حاجت به آب است؟ بخوابید وقت صبح آب بنوشید که بهتر است.

آن بزرگ اصراری نورزید تا وقت نماز فرا رسید. خدمتکار از خواب برخاست و برای وضو داخل حیاط شد و آن سرمای سوزان را به جان خرید، کوزه را از داخل حیاط آورد و گفت حالا آب بنوشید.

پس از ختم نماز رو به خدمتکار کرد و گفت: مگر تو در خدمت من نیستی و از من مواجب نمی  گیری؟ خدمتکار گفت آری، سر و جانم فدای شما باد! مگر چه تقصیری از من سر زده؟ آن بزرگ با تواضع گفت تقصیری از تو سر نزده، یادت هست که دیروز به من چه گفتی؟ بله گفتم تو پیامبری به مردم اعلام کن. آن بزرگ گفت: من پیامبر نیستم، آن پیامبر است که در این سرمای سوزان تو را از خواب بیدار کرد و به نماز آورد...»

این مقدمه طولانی را از آن رو آوردم تا روشن شود که دینداری چه الزاماتی دارد، دینداری رابطه  ای است قلبی، خودجوش، متعصبانه و سرسختانه که شخص مومن خود نگهبان و پلیس خود است. اگر چنان اثری گذاشته باشد که بین مرگ و زندگی برای حفظ اعتقادات مرگ را بر زندگی ننگین بتوان ترجیح داد چنانکه هزاران شهید را شاهدیم که در روزگار آهن و فولاد که تهاجم کلمات و تصاویر رنگ تزویر و تردید را بر باورها و سنت  ها می  زنند، هنوز هم اعتقادات اصیل، جایگاه سرنوشت  سازی دارند. اما دینداری امری دستوری و بخشنامه  ای نیست و اگر شمشیر دعوت اجبار بر گردن بی  دینان فرود آید هر چند به ظاهر از ترس جان، بپذیرند اما دیندار نمی  شوند.

اگر حاکمیت اسلامی خود را موظف به ارشاد خلق می  داند که حق این است می  باید چونان پیامبر سیره  ای در پیش گیرد که جلب قلوب کند و اخلاقمداری به شیوه پیامبران را به مجریان امور بیاموزد زیرا رابطه انسان با خدا رابطه  ای قلبی است. عفت و پاکدامنی و حفظ حجاب در هر شرایطی گرچه خواسته و دستور دین است و بر هر مسلمانی واجب است که خود را به زیور آن بیاراید اما به قول حافظ: «سکندر را نمی  بخشند آبی/ به زور و زر میسر نیست این کار...»

ریشه حیات طیب در تربیت خانه و مدرسه است که بازتاب آن در تعاملات اجتماعی دیده می  شود، تضادها و تعارضات رفتاری از جانب هر فرد تأثیرگذار حاشیه  های نچسب بر دینداری را چنان افزایش می  دهد که سنگینی آن انفعال و دلزدگی ایجاد می  کند.

حفظ ظاهر گرچه نشان از باطن را در ذهن تداعی می  کند اما همیشه بیانگر واقعی باطن آدمی نیست زیرا جرم یقه سفیدها در طول تاریخ خسارات بسیار بیشتری به اقتصاد، سیاست، فرهنگ و سنت  های نیک وارد کرده است.

امروز شرایط چنان سرسختانه تغییر کرده است که فاصله بین شهر و روستا به نسبت استفاده از وسایل نقلیه تندرو کم شده و تقریبا زندگی یکنواخت و مشابهی را به نمایش گذاشته است. درمانگاه  های پزشکی، بانک  ها، نهادها و سازمانها در روستاها و بخش  ها و استفاده از خدمات آب لوله  کشی، برق، گاز، تلفن، اینترنت و... زندگی روستائیان و طرز رفتار و تفکر آنان را تغییر داده است. اثرات چنین خدمات و تغییر رویه زندگی بر باورهای سنتی و مذهبی آنان بی  تأثیر نبوده است.

پزشکان و خدمات مادی با جسم مردم سر و کار دارند اما روحانیان، معلمان و هدایتگران با روح و روان آنها ارتباط می  گیرند. جسم آدمی در اختیار پزشک و ابزار است اما روح ناآرام و فرار به سادگی در اختیار مصلحان جامعه قرار نمی  گیرد.

سنت پیامبری باید تا بتوان زن یهودی  ستیزه  گر را چونان پیامبر اسلام (ص) به زیور مسلمانی آراست و خوی شیطانی او را مهار کرد.

رفتار فرهنگی و راه نزدیک ورود به قلب  ها را بیاموزیم تا جوششی در پذیرش ارزش  های دینی و مذهبی در شرایط سخت امروز را نهادینه کنیم.

مدرسه  ها را دریابیم و به اصلاح امور آنها بپردازیم که هر چه از آن کوزه برون آید تجلی رفتار و آموزه  هایی است که برنامه  ریزان آموزشی و تربیتی و نیز برنامه  ریزان درسی و مجریان امور در خوب و بد آن سهیم و مسئولند.

والسلام