وقتی پای صحبت افراد سالدیده و پیر می نشینیم احساس می کنیم برای یادآوری خاطرات گذشته مشکل دارند اما وقتی به مقاطعی از زندگی می رسند از بس خاطرات مربوط به آن دوران را در ذهن مرور کرده اند بدون جا انداختن حتی یک کلمه همه چیز را مو به مو تعریف می کنند . مثلا اولین روزهایی که پا به مدرسه گذاشتند ، دوران سربازی ، اولین روز کاری ، ازدواج و صاحب اولین فرزند شدن . ته نشین شدن رسوبات تمامی رویدادهای مربوط به دوران تحصیل که بخشی از دوران کودکی و نوجوانی را در بر می گیرد موجب می شود که ما همیشه بتوانیم در این زمینه حرفی برای گفتن داشته باشیم ؛ اعم از این که چنین خاطراتی تلخ باشد یا شیرین . با توجه به این که بیش از 30 درصد جمعیت کشور زیر خط فقر زندگی می کنند ، خانواده های کم برخوردار بچه هایی دارند که بعضا در سن رفتن به دبستان و دبیرستان هستند . این بچه ها باید با خاطراتی خوب پا به مدرسه بگذارند زیرا در کشوری با این همه ثروت های خدادادی نباید شاهد وضعیتی باشیم که بسیاری از کودکان مدرسه ای در خانه شاهد مشاجره پدر و مادر بر سر خرید لوازم التحریر و کیف و کفش و لباس باشند . بی شک اکثریت قریب به اتفاق دانش آموزان بازمانده از تحصیل به همین دلیل نتوانسته اند پا به مدرسه بگذارند ! شاید کسی پیدا شود تا به این پرسش پاسخ دهد که برای یک کشور در حال توسعه مانند ایران چه چیزی بیشتر از آموزش و پرورش باید در اولویت باشد ؟ اگر آموزش و پرورش باید در اولویت اول برنامه ریزی و بودجه و نظارت و بازرسی باشد چرا این وزارتخانه ی عریض و طویل هم در بحث استهلاک ساختمان مدارس ، هم فضای ورزشی و هم نیروی انسانی با چالش های شکننده ای دست و پنجه نرم می کند ؟ کسانی که دائما بر فرزند آوری تاکید می کنند که البته دغدغه مندی آنها ریشه در آینده نگری دارد و در خور تقدیر است آیا می دانند که وقتی خرید لوازم التحریر و کیف و کفش و لباس و... در راس دغدغه ی خانواده ها قرار می گیرد در خوش بینانه ترین حالت اغلب خانواده های فقیر به فرزند آوری فکر هم نمی کنند مگر این که مطمئن باشند دولت پیش از تولد فرزندشان به فکر بهداشت و تحصیل رایگان و تربیت و پرورش آنهاست و همه چیز را از قبل تدارک دیده است تا خانواده های ناتوان و فقیر دیگر دغدغه ی لباس و کتاب و لوازم التحریر هم نداشته باشند !

بیش از چندین دهه شاهد مدیریت هایی بیگانه با راهبرد و طرح و برنامه ی صحیح در وزارت آموزش و پرورش هستیم و این در حالی است که اگر خیرین مدرسه ساز نبودند پاسخگویی به همین جمعیت اندک دانش آموزی هم امکان پذیر نبود !

در حال حاضر در آموزش و پرورش نزدیک به 7000 مدرسه وقفی وجود دارد و خیرین نیز تاکنون یکصد و پنجاه هزار کلاس درس ساخته اند ولی در عین حال هنوز هم بسیاری از مدارس به دلیل قدمتی که دارند از ایمنی بالا برخوردار نیستند .

متاسفانه در ساخت مدرسه نگاه محله محوری لحاظ نشده و همین مسئله موجب گردیده که دانش آموزان اغلب ناگزیر باشند با سرویس خود را به مدرسه برسانند .

تغذیه دانش آموزان خصوصا در مدارسی که دانش آموزان کم برخوردار را در خود جای داده جدی گرفته نمی شود و وضعیت به گونه ای است که دانش آموزان در سن کودکی شکاف طبقاتی را با تمام وجود حس می کنند.

ممکن است کسانی وضعیت حاکم بر کشور در گذشته را برای دفاع از وضعیت کنونی یادآور شوند در حالی که اگر قرار بود ما در گذشته بمانیم که دیگر نیازی به تغییر وضعیت و برگزاری انتخابات و فعال سازی نهادهای مشورتی نداشتیم . هر سیستمی باید از عملکرد خودش با توجه به امکاناتی که در اختیار دارد دفاع کند . سطح مطالبات مردم فراخور سطح فرهنگ و آگاهی آنها تنظیم می شود و مردمی که در عصر ارتباطات به سر می برند به خوبی در سایه ی بهره گیری از امکانات ارتباطاتی با میزان ثروت ملی و توان بالقوه ی کشور برای تضمین رفاه مردم توسط مسئولین آشنایی دارند بنابراین با چنین مردمی باید به گونه ای سخن گفت که تصور نشود کسانی قدرت درک و فهم آنها را جدی نگرفته اند .

مردم برای حرف شنوی و همراهی در هر زمینه ای از جمله فرزند آوری نیاز به انگیزه و امید دارند . انگیزه و امید موتور پیشران قطار توسعه ی فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی است . کسانی که به دنبال بازگرداندان وضعیت زاد و ولد در کشور به حالت ایده آل خود هستند باید بدانند همان گونه که کودک پس از تولد نیازمند آغوش مادر و گهواره است پس از رسیدن به سن تحصیل نیز باید مدرسه و معلم و امکانات تحصیلی اش از پیش آماده شده باشد . امروزه مانند گذشته نیست که بچه ها بدون حساب و کتاب به دنیا بیایند و به دلیل نبود بهداشت و واکسن تعدادی از آنها بمیرند و هر چه باقی ماند در کوچه و خیابان و خانه بزرگ شوند و قد بکشند و منتظر مقدرات خود باشند .

امروزه گردانندگان کشور باید برای تمامی کودکان این سرزمین متناسب با اقتضای سنی آنها امکاناتی فراخور رشد مطلوبشان را فراهم آورند تا خانواده ها باور کنند که اگر کسانی به دنبال جلوگیری از پیری جمعیت هستند برای پاسخگویی به نیاز کودکانشان نیز برنامه دارند.