آدمی در رفتارهای خود به غریزه ، تجربه و دانش و آموزش متکی است و تمامی این موارد از طریق دیده ها ، شنیده ها و حواس به او منتقل می شود . در کنار این واقعیت ها باید اذعان داشت که امکان ندارد انسان دو بار عمر کند به طوری که یک بار تجربه بیاندوزد و بار دیگر تجارب خود را به کار بندد . به همین دلیل آموزش و بهره گیری از تجارب گذشتگان اهمیت پیدا می کند.

در همین راستا بخشی از تلاش دولت ها و نظام های حکومتی در سرتاسر جهان صرف آموزش صحیح ، انتقال تجربه ، ذخیره سازی علوم و اطلاعات و پایش و آمایش فرهنگی می شود تا اعضای تشکیل دهنده ی جامعه با مجهز شدن به دانش و تجربه و قرار گرفتن در بهترین وضعیت جسمی و روانی از آمادگی لازم برای ایفای نقشی فراخور توانایی های خود برخوردار باشند .

تردیدی نیست که همگرایی های هدفمند و رشد و توسعه در تمامی زمینه ها در یک جامعه محصول بهترین آموزش هاست . به همین دلیل کشورها قبل از ورود به عرصه ی رقابت های اقتصادی و نظامی و فرهنگی و ورزشی وارد میدان رقابت در عرصه ی آموزشی می شوند .

 در راستای برطرف سازی چنین نیازی در اصل 30 قانون اساسی آمده است که : دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همگان تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.

تردیدی نیست که هزینه کردن برای آموزش صحیح به اقتضای نیاز زمانه هر چقدر هم که سنگین باشد موجب کاهش هزینه ی مقابله با انواع فساد و جرایم و پیامدهای ناشی از رفتارهای ناآگاهانه خواهد شد .

مدرسه که باز می شود ، زندان ها بسته می شود و دانشگاه ها نیروهایی متخصص تربیت می کنند که زمینه ساز شایسته سالاری و قبول مسئولیت های خطیر توسط افراد نخبه و کاربلد است . پدر و مادرهای باسواد فرزندانی مسئولیت پذیر تربیت می کنند و معلمان باسواد ، سطح کیفی آموزش را بالا می برند .

این که گفته می شود تمامی امور کشور به یکدیگر شبیه هستند ، چنین شباهتی به کم و کیف آموزش برمی گردد و به طور کلی می توان ریشه ی هر اتفاق خوشایند و ناخوشایندی را در آموزش و یا ضعف و نارسایی آن جستجو کرد .

بی گمان نتیجه ی کیفی برگزاری انتخابات در جامعه ای که اغلب مردم از سواد و دانش لازم برخوردار هستند با نتیجه ی کیفی انتخابات در جامعه ای که عده ای از ناآگاهی رنج می برند قابل مقایسه نیست هر چند از لحاظ قانونی نمی توان به شکل برگزاری انتخابات ایراد گرفت اما خروجی ها یکسان نخواهد بود .

اگر بخواهیم محبوبیت یک مسئول را در میان مردم ارزش گذاری کنیم باید ببینیم مردم با چه ملاک ها و معیارهایی و برخورداری از چه سطحی از دانش و فرهنگ به او دل سپرده و به سخنانش اعتماد کرده اند . وقتی یک مسئول در میان جمعیتی ناآگاه سخنرانی می کند می تواند هر ادعا و آماری را مطرح کند اما همین مسئول وقتی در جمع دانشگاهیان حضور می یابد باید مراقب سخن گفتن خودش باشد .

مردم عادی خیلی زود جو زده می شوند و می توان در میان آنها موجی به راه انداخت و از کاه ، کوهی ساخت و آنها را به وجد آورد و با خود همراه ساخت . درست مانند وزیدن بادی در میان نیزارهای میان تهی که صدایی برانگیزاننده ایجاد می کند اما همین باد وقتی به جنگلی از درختان تناور می رسد شورانگیز نخواهد بود .

وقتی می گوییم آموزش صحیح یعنی آموزشی روزآمد و تجهیز کننده ی ذهن و زبان برای مقابله با مشکلاتی که زاییده ی تغییرات زمانه است . بر این اساس اگر بخواهیم بزرگترین دشمن یک ملت را با انگشت به همگان نشان دهیم چنین دشمنی ناآگاهی است . آموزه هایی که ما را برای زندگی در عصر ارتباطات توانا نسازد و تنها باری بر دوش حافظه باشد منجر به توهم دانایی می شود که از بیسوادی خطرناکتر است .

بنابراین وزارت آموزش و پرورش کشور به عنوان مهمترین وزارتخانه باید پذیرای بهترین معلمان و مربیان باشد به طوری که معلمی شغلی ناگزیر تلقی نشود و در امر گزینش نیروها شعور و تخصص فدای تعهد به حزب و جناح وتفکری خاص نشود تا شاهد وضعیت فرهنگی فلاکت بار کنونی نباشیم. نگاه سیاسی و جناحی به آموزش با توجه به نوساناتی که جایگاه شخصیت های سیاسی را دائما جابجا می کند به منزله ی آب در هاون کوبیدن است زیرا دانش آموزان باید برای خدمت به میهن تربیت شوند نه خدمت به جریان و تفکری خاص.

باید کاری کنیم که آموزش و پرورش، متهم درجه اول رودررویی معلم و دانش آموز ، اداره و مدرسه ، اجتماع و خانواده و خانواده و مدرسه نباشد. رودررویی های بدفرجام