تصور کنید در اواسط قرن هجدهم میلادی که برادران شرلی در زمان شاه عباس صفوی در میدان نقش جهان تماشاگر مسابقات چوگان بین نیروهای نظامی   قزلباش و اشراف زادگان صفوی بودند باورشان نمی   شد که نقل خاطراتشان از چنین دیدار هیجان انگیزی بعدها الهام بخش شکارچیان ایده برای طراحی بازی فوتبال توسط انگلیسی   ها شود. مشترکات موجود بین چوگان بازی و فوتبال از چند جهت مانند وجود دو دروازه، دست به دست شدن توپ  یا همان گوی، فاصله 7 متری دو تیر دروازه   ها، دسته بندی بازیکنان به مهاجم و مدافع، نقش آفرینی داور و... تردیدی بر جای نمی   گذارد که علی رغم فرافکنی غربی   ها و اشاره  ی تلویحی آنها به شباهت بازی فوتبال به بازی   های رایج در عهد  یونان باستان این پرسش پیش می   آید که چرا آنها حتی به   یک مورد از شباهت   های موجود بین چوگان و فوتبال اشاره نمی   کنند . بی تردید ،آنها مثل خیلی از موضوعات دیگر می   خواهند همه چیز را به خود نسبت دهند .مطالعه تاریخ تحولات اجتماعی و علمی   گویای این واقعیت غیرقابل انکار است که ما ایرانی   ها در بسیاری از زمینه   ها الهام بخش جهانیان بوده ایم، اما حالا بعد از سالها میدان داری ایرانیان در عرصه   های گوناگون از جمله چوگان که الهام بخش غربی ها برای ابداع فوتبال بوده ، این روزها هم دست اندرکاران فوتبال و هم علاقمندان به تماشای این مسابقات با ممنوعیت   های فراوانی برای حضور در آمریکا روبرو هستند.

از سال 1800 میلادی  یعنی ظرف 225 سال تاکنون کار فوتبال به جایی کشیده که میزان پول   هایی که در بخش جابجایی بازیکنان باشگاه   های جهان رد و بدل می   شود نزدیک به 8 میلیارد دلار است. حال اگر تراکنش   های مالی مرتبط با تبلیغات فوتبالی و سود حاصل از برگزاری انواع تورنمنت   ها و مسابقات داخلی، منطقه ای، قاره ای و جهانی در لیگ   های چند گانه را نیز به این مبلغ بیفزاییم و سهمی   هم برای رسانه   های فوتبالی در نظر بگیریم آن وقت مشخص می   شود که چگونه می   توان از کجا به کجا رسید. هر چند ما دیگر به سهم و سود واسطه   ها و جادوگرها و غوغاسالاران و مسئولین رده   های گوناگون و کانون   های شرط بندی و پیراهن فروش   ها و... کاری نداریم.

اقتصاد فوتبالی شباهت   های زیادی به اقتصاد نفتی و اقتصاد مواد مخدر دارد که چاله چوله   های آن فراوان است و گاه می   بینید آنچه نهایتا از فروش  یک بشکه نفت 80 دلاری نصیب مردم  یک کشور می   شود به چند دلار هم نمی   رسد و  یا این که می   بینید حتی دولت   هایی که مدعی مبارزه با باندهای مخوف مواد مخدر هستند نیز به سودهایی کلان در این رابطه چشم دوخته اند.

به جرات می   توان گفت که هیچ رشته ورزشی در جهان به اندازه  ی فوتبال شاخ و برگ پیدا نکرده و با اقتصاد و فرهنگ و سیاست در نیامیخته است. طراحان لباس، سازندگان عطر و اودکلان و شامپو و تولید کنندگان انواع موبایل و ابداع کنندگان انواع مد لباس و مو برای تبلیغ کالاهای خود به چهره   های مشهور فوتبالی متوسل می   شوند.

سیاستمداران نیز با وجود دسترسی به انواع رسانه   ها سعی می   کنند با قرار گرفتن در کنار سلبریتی   های فوتبالی بیش از هر زمان دیگر دیده شوند و بسیاری از هنجارها و حتی ناهنجاری   ها از طریق بازیکنان فوتبال عادی سازی می   شود و رواج می   یابد. دروگبا با بهره گیری از محبوبیت خود در نزد مردم ساحل عاج توانست به جنگ داخلی در این کشور پایان دهد، محمد صلاح بدون این که نامزد انتخابات 2018 مصر باشد بیش از  یک میلیون رای آورد.

برخی از کلیساها در اروپا برای جمع کردن اعانه جهت توزیع بین نیازمندان در آستانه سال نو میلادی به چهره   های فوتبالی متوسل می   شوند. تنها رونالدو به عنوان  یک چهره فوتبالی پرطرفدار می   تواند از دختر معلول ایرانی که تصویر او را نقاشی کرده به شکل ویژه ای تشکر کند و با واکنش غیرتمندانه خاصی هم مواجه نشود  یا فلان بازیکن فوتبال به تبعیت از برخی چهره   های سیاسی به خودش دکترا می   دهد و با مشکلی هم مواجه نمی   شود!

اگرچه فوتبال در متن قانون هیچ پیوندی با سیاست ندارد اما دیدار با رونالدو برای ترامپ که بیشترین رای را از مردم آمریکا گرفته اهمیت پیدا می   کند و دولت ایران خود را موظف می   داند که با وجود رودررویی با مشکلات فراوان برای تامین داروی بیماران و ناتوانی اش برای پاسخگویی به وضعیت اسفبار بازنشستگان، برای توفیق تیم ملی فوتبال در مسابقات جهانی آینده بودجه لازم جهت برگزاری بازی   های تدارکاتی را به هر قیمتی تامین کند و رئیس مجلس هم قول پیگیری می   دهد و رئیس جمهور هم پا به توپ می   شود

بسیاری از کسانی که به زعم خود حرف   های زیادی برای گفتن دارند اما مخاطبان خود را به دلایل روشنی از دست داده اند به بازیکنان معروف فوتبال که در پاسخ به هر پست و توئیتی هزاران لایک دریافت می   کنند حسادت می   ورزند و خود را به در و دیوار می   کوبند که چرا صدهزار نفر در بدترین شرایط آب و هوایی حاضر به خرید چند برابری بلیت برای تماشای بازی بین دو تیم پرسپولیس و استقلال می   شوند اما حاضر نیستند پای سخن آنها بنشینند؟

اگر چه بر اساس آمارهای دم دستی از جمعیت 80 میلیونی ایران 23 میلیون مرد و 8 میلیون زن رویدادهای فوتبالی را دنبال می   کنند اما وقتی پای مسابقه با برخی کشورهای عربی و آمریکا و از همه مهمتر انگلیس (ام الخبائث) با تیم ملی به میان می   آید، تلنگر به حافظیه تاریخی، برخی حساسیت   ها را برمی   انگیزد و نتیجه مسابقه برای مردم اهمیت پیدا می   کند و بازیکنان احساس می   کنند که با هر پاس و شوتی که به توپ حواله می   دهند روح و روان مردم را به بازی می   گیرند و ضربان قلب آنها را بالا و پایین می   برند.

حالا طنز ماجرا آنجاست که برخی از کشورها بدون توجه به رواج بازی چوگان در عهد ساسانی و باز آفرینی آن در عهد صفوی به دنبال ثبت این بازی به نام خودشان هستند. در اینجا  یادمان به سخن معروف ابراهیمی   دینانی می   افتد که می   گوید عربها و غربیها که تنها در  یک نقطه با هم اختلاف دارند به عنوان دشمن تاریخی ایر انیان همه چیز ما را از آن خود

کرده اند و می کنند و خواهند کرد و متاسفانه نان ما در سفره دیگران است!