هر چه به گذشته برمي   گرديم و تاريخ را ورق مي   زنيم احساس مي   کنيم تاثير تصميمات فردي و طبقاتي بر سرنوشت جامعه بيشتر مي   شود چرا که در گذشته ازسازو کارهاي مبتني بر مردم سالاري براي گزينش افراد موثر در اداره ي امور کشورها خبري نبود. يا شاهان قدرت را از پدر به پسر منتقل مي   کردند و يا کساني پيدا مي   شدند که با برانداختن يک سلسله، سلسله اي ديگر بنيان مي   گذاشتند. به هر حال مردم خصوصا طبقات فرودست جامعه در هر شرايط چاره اي جز اطاعت و فرمانبري نداشتند. اگر تاريخ را از سوي ديگر ورق بزنيم مي   بينيم که به تدريج سهم مردم در تعيين نوع حکومت   ها بيشتر مي   شود تا اين که مي   رسيم به زماني که اغلب حکومت   ها مشروعيت خود را مديون آراي مردم هستند. البته در گوشه و کنار دنيا هنوز هم کشورهايي پيدا مي   شوند که کماکان در امر گزينش مسئولين ارشد جامعه تابع شيوه   هاي سنتي يا شيوه   هايي بينابين هستند. شيوه   هاي بينابين آميزه اي از دموکراسي و شيوه   هاي قديمي   براي گزينش مسئولين است.
اتفاق ديگري که افتاده اين است که تعداد ملت   ها و تعيين خطوط مرزي بين آنها روندي صعودي داشته و ديگر از آن امپراتوري   هاي بزرگ خبري نيست هر چند اين قاعده شامل امپراتوري   هاي فرهنگي، اقتصادي و رسانه اي
نمي   شود. چنين امپراتوري   هايي در قالب اتحاديه   ها و اعلام موجوديت کشورهاي مشترک المنافع و همگرايي کشورهاي واقع شده در مناطق سوق الجيشي و يا عضويت در پيمان   هاي نظامي   خودنمايي مي   کند.
آنچه مسلم است استانداردهاي شناخته شده به زعم افکار عمومي   در بحث کشورداري بر اصل حفظ منافع ملي مبتني است به اين معنا که مسئولين تمامي   کشورها تلاش مي   کنند منافع ملت خود را بر منافع ساير ملت   ها ترجيح دهند. پر واضح است که تشخيص چنين ترجيحي تنها با مطالعه و بررسي نتايج سياست ورزي   ها امکان پذير است و آثاربرداشت مثبت و يا منفي مردم ازواقع بينانه بودن و تاثير عيني چنين سياست   هايي را مي   توان در انتخابات آزاد که معمولا در بازه   هاي زماني چهار يا پنج ساله برگزار مي   شود به تماشا نشست.
تفاوت عملکرد کشورها براي پيشي گرفتن از رقباي خود در موضوعات فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي قابل انکار نيست. لذا ما نبايد انتظار داشته باشيم که تمامي   کشورها براي رقابت با يکديگر تابع فرمول و راهکار مشترکي باشند. برخي کشورها نظير ژاپن و آلمان از تعامل فراگير و گسترده با رقباي جدي خود ابايي ندارند ولي هنر آنها اين است که قادرند به موازات بالا بردن نرخ رشد اقتصادي و اعتلاي جايگاه فرهنگي و اجتماعي خود از بطن تعاملات و روابط گسترده، خود را از چالش   هاي نظامي   و جدال   هاي لفظي و تنش   هايي که امنيت داخلي آنها را تهديد مي   کند دور نگه دارند.
در بحث رقابت يک کشور با ساير کشورها اتکا به داشته   هاي طبيعي و عقبه ي تاريخي و پيشينه ي فرهنگي به تنهايي راهگشا نيست چرا که فرضا کشوري مانند ژاپن که فاقد منابع زيرزميني است مجبور است روي نيروي انساني و تقويت احساسات ناسيوناليستي براي انگيزه بخشي به مردم تاکيد بيشتري داشته باشد. اما کشوري مانند عربستان که سرشار از منابع نفتي است با تکيه بر همين محصول صادراتي پر مشتري
بدون اعتنا به خواست مردم خود کارها را پيش مي   برد به همين دليل چنين کشوري در زمان مواجهه با بحران   هاي شديد اقتصادي ناگزير به پرداختن هزينه   هايي است که با شعارهايي که اداره کنندگان اين کشور مي   دهند مغايرت دارد.
برخي از کشورها نظير آلمان تلاش مي   کنند بدون توجه به برخي حواشي و غوغا سالاري   ها با تکيه بر برنامه ريزي   هاي دقيق، استحکام بخشي به مولفه   هايي که مردم را به يکديگر پيوند مي   دهد و نگاه روزآمد به توليد و صادرات و واردات و از همه بالاتر حاکميت قانونمندي بر تمامي   امور از رقباي خود پيشي بگيرند.
موفقيت سياست مداران در سرتاسر دنيا با مراجعه به آمارهايي که جايگاه هر کشوري را در شاخص   هاي رشد و توسعه نشان مي   دهد قابل داوري است لذا نبايد به گفته   هاي سياستمداران توجه کرد بلکه تنها بايد نتايج عملکرد آنها را در زمينه   هاي گوناگون رصد کرد. به قول معروف بايد از آنها پرسيد که اين همه چريدي حالا کو دنبه ات ؟!
قابل انکار نيست که کشورها گاه مانند حشرات موذي به جان هم مي   افتند تا لقمه را از دهان يکديگر بربايند. شما وقتي با حشره اي مانند سوسک در خانه مواجه مي   شوي ابتدا به سراغ سم مي   روي اما چون نتيجه نمي   گيري سم ديگري را آزمايش مي   کني، سپس درزها و راه   هاي نفوذ را سد مي   کني و دست آخر ناگزيرمي   شوي که از شيوه   هاي روزآمد و کم هزينه نظير خريد دستگاه   هاي توليد صوت که حشرات را فراري مي   دهند استفاده کني اما اگر بخواهي هميشه از يک ابزار نخ نما شده براي مقابله با رقبا استفاده کني هم دست تو را مي   خوانند و هم به تدريج در برابر آن مصونيت پيدا مي   کنند. اساسا کار سياسي هم مفهومي   جز اين ندارد که يک مدير سياسي بداند هيچ وظيفه اي جز تامين آسايش و رفاه مردم در کوتاه مدت و در دراز مدت ندارد. همان کاري که کادر فني يک تيم براي پيروزي بر حريف انجام مي   دهند. نتيجه ي چنين تلاش   هايي با قرار گرفتن تيم   ها در بالاي جدول يا منتقل شدن به دسته   هاي بالاتر و پايين تر خود را نشان مي   دهد. سياست علم است و نيازمند آموختن، از اين رو هيچ کس سياستمدار به دنيا نمي   آيد. پزشکي هم يک علم است از اين رو هيچ پزشکي نمي   تواند جايگاه خود را به هر فرد ديگري واگذار نمايد مگر اين که آن فرد اثبات کرده باشد از دانش و فراست کافي براي اداره ي امور و مديريت برخوردار است. در يک جامعه ي توسعه يافته که مردم آن پيگير تمامي   حقوق انساني و شهروندي خود
بي کم و کاست هستند، موفقيت يک سياستمدار در گرو ارائه ي بهترين خدمات به ملت خود در اوج شفافيت و برخورداري از آمادگي براي حسابرسي و پاسخگويي دقيق به عملکرد خود است. لذا کساني که تلاش مي   کنند جامعه را همواره ملتهب نگه دارند و با تزريق بحران   هاي فصلي، فرصت مطالبه گري و زايش و رويش نيازهاي جديد را از جامعه بگيرند، از داوري مردم هراس دارند از همين رو همواره به دنبال خريد زمان و سپردن آرزوها و آرمان   ها به دست توفان فراموشي و ايجاد اختلال در حافظه ي تاريخي شهروندان هستند !سعي در ارائه ي تعاريفي جديد از اصطلاحات جا افتاده در عرف اجتماعي و سياسي و اقتصادي که هر کدام تداعي کننده ي مطالبات عمومي   است، يکي از راه   هاي شفافيت گريزي است. پنهان کاري تا جايي که سر در آبشخور منافع ملي داشته باشد قابل دفاع و پسنديده است اما نوعي از پنهان کاري که مانع از تشخيص شايسته   ها و ناشايسته   هاست از مرام و آيين امانتداري به دور است. دريک نظام مردمسالار، سياستمدار منصف کسي است که تمامي   داشته   ها و اختيارات ناشي از مقام و موقعيت قراردادي خود را امانت تلقي کند و آماده ي واگذاري آن در صورت ناتواني از انجام و ادامه ي کار باشد. امانتي که بايد دست به دست شود.