حضور نمايندگان ملت هاي جهان در المپيک توکيو در شرايطي که کرونا بيداد مي کند و هر لحظه جان انسان ها را مي گيرد حکايت ديگري است که جاي بحث فراوان دارد.
مديريت چنين رويداد تاريخي در کشوري که چندي قبل با سيل ويرانگري روبرو بود و زلزله هاي پياپي هم گاه و بيگاه سازه ها را مي لرزاند و اعتراض مردمي که از ترس سرايت بيشتر بيماري فشار را بر دولت افزون کرده اند ميزان توانمندي دولت ژاپن را در محک تجربه قرار داده و نظمي که بر اجراي همه جانبه و متنوع برقرار است قدرت و توانايي مديريت علمي و تجربي ژاپن را به تماشا و نقد تحليلگران رسانه اي گذاشته است.
برقراري امنيت و نظم در اجراي مسابقات و آماده سازي مکان هاي ورزشي مدرن و پذيرايي از صدها هزار ميهمان و ورزشکار کار چندان ساده اي نيست اگر کار را به کاردان سپرده باشند که چنين بوده است زيرا آموزش و پرورش ژاپن با برنامه ريزي هاي علمي و واقع بينانه توانسته در بالا بردن سطح مسئوليت پذيري و کارايي دانش آموختگان خود متناسب با نيازهاي روز به موفقيت هاي شاياني دست يابد.
تعليم و تربيت در ژاپن همراه با کاري که متناسب با استعدادها و خلاقيت هاي دانش آموزان و دانشجويان باشد نه فقط بازده فعاليت هاي شغلي را بالا برده بلکه همگان را موظف به رعايت نظم، حفظ امنيت، احساس مسئوليت اجتماعي، وطن دوستي و کسب فنون و آشنايي با تکنولوژي روز کرده است.
المپيک فقط بازتاب نتايج مسابقات و نمايش قهرمانان نيست. بلکه مي تواند کلاس درس بسيار آموزنده اي هم باشد که در آنجا هر کس رفتار، اعمال و انديشه خود را به نمايش گذارد و از ديدار ديگران در مقام مقايسه، ضعف و قدرت ها را ارزيابي نمايد.
نکته بسيار مهمي که نبايد از آن غافل ماند و چه بهتر که قبل از ورود به مسابقات مربيان و مديران به آن توجه کنند ميزان آمادگي جسمي و روحي و فني ورزشکاران در مقايسه با رقباي آنهاست که اگر چنين نباشد دچار خيال پردازي، رؤيابافي و ريسک پذيري بالا مي شويم و نمي توانيم جاي پاي خود را در ميدان هاي ورزشي سفت کنيم.
المپيک محل مبارزه قهرمانان است و هيچ رقيبي را نبايد کوچک شمرد. درس هاي مسابقات واليبال، بسکتبال و ساير رشته هاي ورزشي را که در آن شرکت داشته ايم نبايد به خاطره بسپاريم بلکه مدام بايد در پيش رويمان براي علت يابي ها باشد.
سرزنش و مطالبه گري از هيچ ورزشکار اعزامي مقبول نيست و راه به جايي نمي برد زيرا مبارزه با معلول است.
ضرب المثل يا مکن با پيلبانان دوستي
يا بنا کن خانه اي در خورد پيل
يادآور حرکت پله اول به صعود است.
حرکتي که نشانه اي از برنامه ريزي هاي عالمانه درازمدت براي کسب قهرماني است. قهرماني در اخلاق، مسئوليت پذيري، واقع بيني و پرهيز از خيالبافي.
ما بايد براي ورزش عمومي و عادت دادن مردم جداي از مرزبندي هاي سني چنان هزينه کنيم و مديريت هاي قابل را به کار گيريم که به صورت خودجوش ورزشکاران قوي و صاحب فن، خود را نشان دهند.
قهرمان پروري هرچند خوب و ايده آل است و در واقع نوعي الگوسازي و اسطوره پذيري را به جامعه عرضه مي کند اما آثار و فوائد ورزش، زماني خود را نشان مي دهد و در عمل مفيد واقع مي شود که همگاني شود و همه بتوانند از امکانات ورزشي در اقصي نقاط کشور برخوردار باشند آيا تاکنون برآوردي از هزينه هاي مردمي براي ورزش داشته ايم؟
آيا از مکان هاي ورزشي استفاده مطلوب مي بريم؟
آيا خانواده ها فرزندان را تشويق به ورزش مي کنند؟
درست به خاطر دارم وقتي در دبيرستان زنگ ورزش داشتيم مربي ما روي يک صندلي در حياط مي نشست و توپي در اختيارمان مي گذاشت تا در فضايي تنگ و آسيب پذير ورزش کنيم و خودش کتاب يا روزنامه مي خواند.
وقتي يک دفعه، توپي به شيشه دريچه کلاس اصابت کرد و شيشه شکست. علاوه بر جريمه مالي دو هفته هم تنبيه شديم و از ورزش محروم گشتيم.
تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل.
والسلام