يادآوري هر آنچه بر رهبر آزاديخواهان مسلمان و يارانش در واقعه کربلا رفته است همانند سرچشمه اي جوشان، ناب و به دور از حاشيه، تأثيرگذار است به گونه اي که روح آزادگي و بالندگي را به باور اسلامي پيوند مي زند.
اين سرچشمه جوشان و نوري که از آن مي تابد ريشه در باوري دارد که در طول 1400 سال توانسته خداي مسلمانان را از بالاي مناره هاي مساجد جهان صدا کند و پژواک اين صدا حتي در سرزمين هاي کفر هم به گوش رسد.
وقتي حضرت امام حسين(ع) خطاب به لشکر يزيد فرياد زد: «اگر دين نداريد لااقل آزاده باشيد» بدين معني بود که انسان فطرتاً آزادي خواه و آزاده است مگر آنکه غبار جهل و خرافات و تعصبات کور و دنياطلبي روي آئينه فطرت آدمي نشسته باشد و آن نور فرصت انعکاس نيابد.
لشکريان يزيد که جيره خواران گوش به فرمان و آماده کسب غنائم جنگي بودند نه از دين باوري، سهمي داشتند و نه از آزادگي و حريت، زيرا امام حسين(ع) در آن لحظات جدال نور و تاريکي بر آن صحه گذاشت و گفت شما آزاده نيستيد و نفرمود شما دين نداريد. زيرا دينداري ظاهري اسم و رسم، ظرف و شکل بيروني باور است و نه حتما محتواي آن.
امروز هم در کشورهاي اسلامي، مسلمانان زيادي با ادعا و بي ادعا داريم که در ظاهر مسلمانند و در باطن باوري ندارند و يا باورشان زنگ خورده و سايه غفلت بر آن افتاده.
اگر همه مسلمانان با آن همه امکانات جغرافيايي و مالي و صدايي که از آنها برخاسته، حريت و آزادگي که لازمه دين باوري است را مي داشتند امروز آن همه تحت ستم جباران و يزيديان زمان نمي بودند.
انقلاب اسلامي ايران با نداي آزاديخواهي شروع شد و با شعارهاي ديني که مايه از نهضت امام حسين(ع) گرفته بود به پيروزي رسيد اما همانند پيروزي اسلام و گسترش آن در سرزمين هاي ديگر بعد از ارتحال پيامبر اعظم(ص) با کفر، نفاق و سهم خواهي روبرو شد.
يزيدها، معاويه ها، عمروعاص ها،ابوموسي اشعري ها با نام و بي نام با نشان و بي نشان به مقابله آمدند و درست همانند دوران امامت امام علي(ع) شمشير بر روي مسلمانان کشيدند و به نام اسلام و به کام آمريکا داعش ها، وهابي ها، طالبان ها، منافق ها با سلاح و تجهيزاتي که از دشمنان اسلام گرفته بودند به جان مسلمانان افتادند و آن شد که دوباره نهضت عاشورا يادآور شد و کربلاها در جبهه ها پديد آمدند و شهداي پاک نژاد، پاک باور و پاک بين، مرگ را از ذلت و خواري و تسليم بازشناختند و تسليم نشدند.
اين اولين درس بي چون و چراي نهضت کربلا در دوران معاصر است که تحقق يافته و علي اکبرها و علي اصغرها را در جامعه ما شيعيان به جهانيان نشان داده و روح بالنده آنها را بازدارنده تجاوزات و جنايت هاي دشمنان کرده است.
اما افسوس که وقايع و رويدادهاي اقتصادي بعد از جنگ بعضي فرصت طلبان را ميدان داده تا با سوءاستفاده از ختيارات کليدي در جايگاه اداري و سازماني فراموش کنند که ما شيعيان و ما ايرانيان براي چه انقلاب کرديم و چه مي خواستيم؟
برگزاري همه ساله مراسم ماه هاي محرم و صفر با روش هاي سنتي گرچه در تهييج و تحريک احساسات شيعيان و يادآوري اعمال ظالم و مظلوم خود مکتبي است زنده و پويا اما اي کاش اين صورت و نمايش هاي حسين دوستي و حسين باوري در درون قلوب همه ما نوري از تقوي و پرهيزگاري و حريت و آزادگي چنان قوي مي انداخت که حسين گونه زندگي کنيم. حسين گونه بيانديشيم و حسين گونه عمل کنيم.
براي تحقق چنين باوري درس حسين شناسي مهم تر از مداحي هايي است که به حاشيه ها مي پردازند و بعضا مطالبي عنوان مي کنند که نه به لحاظ عقلي و نه به لحاظ باور اسلامي جايگاهي ندارد.
راستي از زندگاني امام حسين قبل از ورود به کربلا و مسائلي که موجب شهادت ايشان شد چه اندازه باخبريم؟ از زندگي ديگر امامان هم به ندرت خبر داريم جز آنکه علت شهادت آنها و برگزاري مراسمي چند و بعدا فراموشي؟
اين سخن ماناي امام حسين(ع) در صحراي کربلا بازگو کننده عظمت روح باورمند ايشان به دين محمد(ص) است که فرمود: اگر دين محمد(ص) با کشته شدن من حفظ مي شود اي شمشيرها بياييد بر فرق من فرود...»
اين روح و باور شهادت طلبي نهايت پيوند و معامله با خدايي است که در قرآن فرمود: «شهداء را مرده نپنداريد که آنها زنده جاويدند و در نزد پروردگار خود روزي مي خورند».
آري شهادت پيام آور اخلاق اسلامي در اين دنيايي است که زمانه فرصت آن را به همگان نمي دهد. آدم ها مي ميرند اما باورهايشان مي ماند، منتقل مي شود و نسل اندر نسل آن را به ارث مي برند اگر چونان امام حسين(ع) و ياران صديقشان دل و زبان و روح و روانشان يکي باشد.
والسلام