بیش از صد پله به سربالایی، پیر و جوان طی می  کنند تا با بستن نوشته  ای برای تحقق آرزوها به روی شاخه درختی که از صدها سال پیش تاکنون چنین زائرانی را به خود دیده است هیچ توجیه علمی و عقلایی ندارد. تصور می  کنید این درخت در کجاست و دخیل بستندگان چه کسانی هستند. در فلان روستای ایران یا فلان محلی در افغانستان یا در هندوستان که نیست، پس در کجاست؟

تعجب می  کنید اگر بگویم در صنعتی  ترین کشور آسیایی، یعنی ژاپن است. آری، فارغ  التحصیلان دانشگاه  ها و مراکز علمی ژاپن و یا دختران دم بخت برای گره گشایی از خواسته  ها و آرزوهایشان این پله  ها را طی می  کنند و از آن محل مقدس می  خواهند که خواسته  هایشان اجابت شود و سختی کارشان آسان گردد.

من این وضعیت را در بعضی کشورهای اروپایی هم شاهد بوده  ام. مثلا در دوسلدرف آلمان، کنار مزرعه  ای بنای کوچکی شبیه سقاخانه خودمان دیدم که تصویری نقاشی شده از حضرت مریم روی سنگ آن بنا نقش بود با دو شمع که به تنهایی روشن بودند و ما با دو تن از ایرانیان مقیم آلمان در اتومبیل درخصوص امامزاده  های ایران به نقد گفتگو می  کردیم که به این بنای کوچک برخورد کردیم. هرچند به لحاظ علمی و عقلایی و حتی براساس باورهای مذهبی فرقه  هایی چند از اسلامگرایان این عمل ممدوح نیست که هیچ بلکه بعضا ناپسند و حرام هم اعلام شده است.

تصور می  کنم هیچ شهری در روی زمین نباشد که در آن مسجدی، کلیسایی، کنیسه  ای، کنشتی و یا بعضا بتخانه  ای نباشد. حتی اگر تمام جمعیت آن شهر باسواد باشند و یا از درجات علمی بالایی برخوردار باشند.

آنچه به تجربت قرنها میراث امروز بشر است، گمشده  ای است به نام انسان که به باور ما مسلمانان و پیروان ادیان ابراهیمی از بهشت رانده شده و به زمین تبعید شده است جدای از روایت  ها و تفسیر و تحلیل  های درست یا غلط، انسان در طول تاریخ همانند جستجوگری سرگردان با روحی ناآرام پیوسته به دنبال گمشده خود بوده است. این روح ناآرام و سرگردان که مولانا آن را به نی تشبیه کرده که از جدائی  ها شکایت می  کند ذاتاً حق  طلب، کنجکاو و پرسشگر است. همین پرسشگری و کنجکاوی است که آدمی را نسبت به سایر موجودات در رتبه  ای بالاتر قرار داده و به تعبیر قرآن اشرف مخلوقات است.

این اشرفیت که در کمند رذیلت پیوسته برای رهایی در جدال بوده است، محرک جریانی است که از آن این همه کشفیات، اختراعات و نوآوری  ها حاصل شده است اما تمامی این دستاوردهای علمی، پژوهشی و صنعتی نتوانسته  اند علاجی برای روح ناآرامی باشند که به انسان قدرت معنوی می  دهد.

برتراند راسل در کتاب قدرت، وقتی از قدرت مالی، نظامی، سیاسی و معنوی صحبت می  کند، همه قدرت  های مادی، نظامی، و سیاسی را در برابر قدرت معنوی و دینی ضعیف می  بیند و دوام و بقای قدرت معنوی را با ثبات  تر و طولانی  تر تحلیل می  کند و برای اثبات دیدگاه خود رویدادهای تاریخی را مثال می  آورد.

ما می  توانیم تاریخ گذشته را رها کنیم و از حال سخن بگوییم. انقلاب اسلامی ایران به رهبری آیت  ا... خمینی رضوان الله بلاشک از یک قدرت معنوی برخوردار بود که با وام گرفتن از نهضت عاشورا پیروزی انقلاب اسلامی توسط ملت مسلمان ایران تحقق یافت.

از سال 61 هجری قمری تا به اینک 1343 می  گذرد یعنی قریب به سیزده قرن و نیم، اما قدرت معنوی که امام حسین(ع) را به چنین نهضت جانسوزی راهبر بوده است تا به اینک آثار آن همچنان بذری اصلاح شده و پایدار، همه ساله سر از خاک بیرون می  آورد، رشد می  کند، به گُل می  نشیند و محصول می  دهد. چه بسا سالیانی بیشتر در آینده  ای که ما نیستیم این نهضت و بزرگداشت آن ادامه یابد. اساس و بنیان هر عدالتخواهی، حق  طلبی و نهایتا خداجویی، یک قدرت معنوی است که به دور از تبلیغات سوء ناباوران، حتی در شرایط سخت و در کویر هم به بار می  نشیند و تا دورتر مرزها جلوه  گری می  کند. اگر سربازی در مقابل دشمنان و یا هر تهاجمی از یک قدرت معنوی بازدارنده برخوردار نباشد، حتی با پیشرفته  ترین سلاح  ها هم شکست خواهد خورد.

قدرت معنوی، در ذات و فطرت انسانها ودیعه  ای الهی است که از روح انسان تفکیک  پذیر نیست. تا آنجا که به قول حافظ:

«هزار دشمنم ار می  کنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک...»

با حفظ و تقویت قدرت معنوی می  توان جهانی را گرفت. تمامی پیامبران دارای یک قدرت معنوی شبیه به اعجاز بوده  اند که توانسته  اند در برابر ستمگران و زورمداران تاریخ، قد علم کنند و مردمی را بر علیه ستمگران بشورانند.

آیا در سال 395 میلادی که مسیحیان بر علیه امپراطوری رم شوریدند و پیروز شدند، جز یک قدرت معنوی اسلحه کارآمدی را در اختیار داشتند؟

در جنگ 8 ساله تحمیلی که ارتش بعث، تا دندان مسلح به سلاح  های شرق و غرب بود. رزمندگان ما جز با باور اسلامی و تأسی به نهضت امام حسین(ع) قادر بودند ایستادگی کنند و دشمن را از مرزهای تصرف شده برانند!

از آن روزی بترسیم که مردم ما قدرت معنوی  شان را رها کنند تا تضعیف شوند. از آن روزی بترسیم که حاشیه  ها بر متن  غلبه کنند! از آن روزی بترسیم که خرافات و ناباوری جای باورهای اصیل و تعیین کننده را بگیرند.

قدرت وحدت، ریشه در بنیان باور و ایمانی دارد که انواع اسلحه  ها بر آن کارساز نباشند.

والسلام