درختان را چشمي است و هم رودها را و بودها، گياهان را و هر چه در زمين است رو به آسمان چشمي دارند و آدم ها که نان طلب مي کنند و آب و کودکاني که به مهر مي انديشند و آفتاب.
ابرها مي آيند و مي روند و گاه مي بارند و مي تارانند و بادها پيشقراولان بارانند و نسيم ذائقه طراوت است که رخساره ها را نوازش مي کند و گيسوها را مي پراکند تا عطر زيبائي ها را به پروانه ها هديه کند، بوي خوش باران و طعم ابر و باد و مه و خورشيد زندگي را به کتابي ناتمام رقم زده اند تا باران آثار خود را چاشني داستان هاي شبانه کند، وقتي کودکان لالايي مادر را طلب مي کنند براي خوابي خوش. خواب گندمزارها در چشمه مهتاب، خواب لبخند مادر وقتي با تبسم دست هاي نان آور پدر گره مي خورد و مزرعه عشق را به ياد مي آورد.
آري وقتي باران مي بارد انتخابي در کار نيست که اين کلبه زن پير تنهايي است مبادا فرش کهنه نشمينگاهي را تر کند و يا اجاق گرمي را سرد نمايد.
وقتي باران مي بارد سيلاب را روانه خانه هايي مي کند که در مسير خيابان جان پناهي ندارند.
وقتي باران مي بارد پيامش را سالياني دورتر به گوشمان رسانده که مسير مرا سد نکنيد و راهم را باز گذاريد که من افساري براي باز ايستادن ندارم و چون رها مي شوم شوق آمدنم گاه چنان مستانه است که سر از پاي نمي شناسم.
باران را به فصل سرما سلامي است گاه پيدا و گاهي پنهان، خود نيز از آنچه بر سرش مي آيد آگاه نيست که به دريا مي ريزد و يا به باتلاق. مثل کودکي که متولد مي شود و از آغوش بسته اي به آغوش بازي روانه مي گردد.
آدم هم مثل باران است، گاه تند و گاه کند صدايي دارد و حرکتي و خواسته اي که از ذات سرچشمه دارد و آرام ندارد.
ما همه از بارانيم در تلاطم حيات و در کشاکش تقدير به هنگامه رونق، خشکسالي را به فراموشي مي بريم و در خشکسالي رونق ها را به ياد مي آوريم و در غم فقدان آن، دل آزار مي شويم.
«باران که در لطافت طبعش خلاف نيست به قول سعدي: در باغ لاله مي روياند و در شوره زار خس و ما نيز که فطرتا پاک و منزه ايم بستگي دارد به کدام محيط پا مي گذاريم و به سرپرستي چه افکار و اعمالي تن مي دهيم بي اختيار.
گريه هايمان از باران وام مي گيرد و هم خنده هايمان و خوني که در رگ هايمان به گرمي قلب تپنده را به حرکت در مي آورد و خوراکي که بن مايه حرکتمان است همه از بارانند.
پس اگر نگاهمان به آسمان است و چشم به زمين دوخته ايم بي جهت نيست، ما را باران جهت مي دهد. و چشم اندازهاي سرسبز مي آفريند و به زدودن سموم نفس هايمان کمک مي کند و عشق به زندگي ما را به ماه و ستاره و خورشيد پيوند مي زند تا طبيعت را پيام سرزندگي باشد و ما از آن غافل نمانيم.
آري وقتي باران مي بارد و سرما مي آورد و بادها را روانه شاخ و برگ درختان مي نمايد و هوا را پالايش مي کند ما غافليم در زير سرپوش هاي ناايمن هستند خانواده هايي که در زير لحاف هم از سرما و چکه سهمي دارند و در خيساب باران به سختي نفس مي کشند و گرسنگي را تکرار مي کنند. باران سهم سودآور کشاورزان و ذخيره آب مصرف کنندگان و طراوت باغ و بوستانست، اما زحمتي است براي آوارگان و خانه هاي ناايمن و بي سقف بيچارگان.
پس از اين باران ما را سهمي است به برکت نعمت و رحمت که از آن سهم ذکاتي است و ذکات باران پوشش سقف خانه هاي بي سقف است و سيري شکم هاي گرسنگان و پوشش تن درماندگان و نهايتا خشنودي خداي باران.
و اما بعد:
اگر خيابان و کوچه هاي شهرهاي پرباران به وقت تابستان در وسط و ميانه کانالي براي عبور سيلاب داشته باشند خانه ها و مغازه ها در امان مي مانند و اتومبيل ها نيز راه عبور باز خواهند داشت.
هر ساله تجربه کرده ايم که خيابانها و کوچه هاي شهرهاي شمالي و جنوبي کشور به هنگام باران کانال هاي عريض و طويل براي کشش و عبور سيلاب ندارند، علاوه بر خسارات مالي شاهد خسارت هاي روحي و رواني مردم و نارضايتي آنها از عملکرد مسئولين هم هستيم. آنچه مهم است و متأسفانه به آن توجهي نمي شود. مديريت واحد شهري است. شهرها مديريت واحد شهري ندارند و شرکت هاي آب، گاز، برق، تلفن و فاضلاب هر کدام جزيره اي عمل مي کنند و نتيجه آن کند و کوب خسارت بار هميشگي است تا جائي که ترميم هاي ناصاف خيابان ها باعث خسارت به اتومبيل ها و جمع شدن آبهاي سطحي مي شود.
آيا گوش شنوايي هست؟
والسلام