نکته اول)
تمام شهر را براي تهيه «انسولين» گَشتم و مسئول تنها يک داروخانه به من گفت: اگر بتواني از دانشگاه علوم پزشکي، حواله بياوري، تنها يک انسولين به تو مي دهيم!
نکته دوم)
با هر بدبختي و زحمتي که بود، از اين اتاق به آن اتاق، حواله را از دانشگاه گرفتم و به داروخانه بردم. حواله را به مسئول نسخه داروخانه دادم و با نگاهي به حواله و نگاهي به من، گفت: بايد از پزشکي که زير نظرش هستي هم نسخه بياوري!
نکته سوم)
فرداي آن روز- البته با پرداخت 50 هزار تومان حق ويزيت- از پزشک، نسخه گرفتم و اين بار، حواله دانشگاه علوم پزشکي و نسخه پزشک را با هم به داروخانه بردم و تحويل دادم!
مسئول نسخه داروخانه، نگاهي به حواله و نسخه و در نهايت، نگاهي به من کرد و گفت: انسولين تمام شده است!
نکته چهارم)
اين بار نه به عنوان يک شهروند، بلکه به عنوان يک خبرنگار، به موبايل معاون غذا و دارو دانشگاه علوم پزشکي تماس گرفتم تا همين سوژه را دستمايه يک گزارش کنم.
موضوع کمبود و يا شايد، نبود انسولين را که در قالب پرسش مطرح کردم، بي درنگ پاسخ داد: چون من شماره موبايل شما را -به عنوان خبرنگار- ندارم، روابط عمومي دانشگاه بايد شماره و اسم شما را به من بدهد تا من بدانم که شما خبرنگار هستيد و آنگاه پاسخگوي شما باشم!
نکته پنجم)
با دوستانم در روابط عمومي دانشگاه تماس گرفتم و از آنها خواهش کردم، اسم و شماره موبايل من را به معاون دانشگاه بدهند تا- شايد- اينگونه پاسخگوي پرسش من باشد.
نکته ششم)
روابط عمومي دانشگاه، اسم و شماره موبايل من را به معاون دانشگاه داد تا با ذخيره آن در گوشي موبايل و يا حافظه اش، پاسخگوي من باشد اما او ديگر هيچ وقت تماس هاي من را پاسخ نداد!
نتيجه گيري اخلاقي)
مشترک مورد نظر در دسترس نمي باشد...