مدنی الطبع بودن انسان اقتضا می کند که همه نسبت به یکدیگر احساس مسئولیت کنند ، تقسیم شادی ها ، دلجویی از دیگران هنگامی که با مشکلی روبرو می شوند ، همکاری و مساعدت و شور و مشورت برای بالا بردن نیروی محرکه ای که منجر به انجام و تمام شدن کاری می شود ، انتقال تجارب خود به دیگران ، رعایت قوانین برای برقراری نظم و ترتیب و آسان شدن هر چه بیشتر کارها ، بهره گیری از هنر برای انتقال مفاهیم و برقراری ارتباط کم هزینه در راستای برانگیزاندن و بازداشتن دیگران و ... همه و همه نمونه هایی از کارکرد اجتماعی رفتارهاست .

بعضی می گویند وقتی همه چیز بر وفق مراد و خواسته ی قلبی ماست دیگر دلیلی برای اندوهگین بودن وجود ندارد و بعضی دیگر می گویند چنین رویکردی بسیار خودخواهانه است زیرا در این دنیا غیر از ما کسانی زندگی می کنند که مشکل دارند و یک انسان واقعی نمی تواند در کنار کسانی که با مشکلات و غم و اندوه زندگی می کنند ، شاد باشد . به نظر می رسد در جهان ارتباطات که هر لحظه شاهد انتشار اخباری پیرامون جنگ و زلزله و توفان و سیل و بیماری و قحطی و قتل و گرانی در جای جای جهان هستیم ، شاد بودن در گرو این است که نسبت به سرنوشت دیگران بی تفاوت باشیم . در کنار این ذهنیت ، ذهنیت دیگری وجود دارد که می گوید اتفاقات ناگواری که ما در آن نقشی نداریم و خارج از چارچوب اختیارات ما رخ می دهد نباید موجب ناراحتی ما شود و با همین استدلال دلیلی برای نارضایتی و اندوه نمی بینند. بعضی این گونه استدلال می کنند که رفتار انسان ها به هر اندازه هم که جنبه ی فردی و شخصی داشته باشد روی زندگی دیگران تاثیرگذار است و به همین دلیل ما همواره باید به نقش و اثر رفتار خود در کم و کیف زندگی دیگران باورمند باشیم . عده ای در پاسخ می گویند چنین نگرشی وقتی در سطح خانواده مطرح می شود ، پذیرفتنی است اما ما در جهانی زندگی می کنیم که از اجتماعات گوناگونی تشکیل شده که هر کدام بر اساس باورها ، سنت ها و فرهنگ و قوانین خاصی اداره می شوند و ما قادر به تغییر قوانین و فرهنگ آنها نیستیم .

واقعیت قضیه این است که زندگی همراه با آرامش خیال در دنیایی که زیر سایه ی ارتباطات فراگیر کوچک شده و همه یکدیگر را می بینند بسیار دشوار است . به هر حال حس نوعدوستی ایجاب می کند که ما حداقل آرزومند زندگی بهتری برای دیگران باشیم و یا برعکس انتظار داریم که دیگران چنین احساسی نسبت به ما داشته باشند .

در چنین شرایطی چشم همه به نهادهای بین المللی است که با هزینه ی تمامی کشورها تاسیس گردیده و اداره می شوند .

نفوذ قدرت های تمامیت خواه در اداره ی نهادهای بین المللی از اثربخشی فعالیت این نهادها بر بهبود زندگی اکثریت جمعیت جهان می کاهد . شاید بتوان گفت که در هیچ برهه ای از تاریخ ، بشریت تا این اندازه به همگرایی جهانی برای مقابله با مشکلات نیازمند نبوده است .

طبیعی است که برای حل مشکلات جهانی نیازمند عزم جهانی هستیم و تمامی کشورها به نسبت جمعیت و بهره مندی از منابع باید سهمی در این همگرایی داشته باشند . همین مسئله موجب تقویت نگرش های آخرالزمانی می شود که البته بر جهان بینی مشترکی متکی نیست .

برخی دولت ها برای بقا و تصاحب سهم بیشتر از منابع مورد نیاز برای زیستن می جنگند و خود را تنها در برابر مردم خود مسئول می دانند . برخی دولت ها برای خود رسالت جهانی قائل هستند و بسیاری از دولت ها نیز تلاش می کنند تا آنجا که می توانند نقش دانه های گندم در میان دو سنگ آسیا را نداشته باشند . تردیدی نیست که با چنین رویکردهایی جهان هرگز روی صلح و آرامش نخواهد دید .

ظاهرا این گونه وانمود می شود که ما شاهد رودررویی طرفداران قدرت معنوی در برابر طرفداران قدرت مادی هستیم در حالی که طرفداران قدرت معنوی نیز بدون برخورداری از قدرت مادی اثرگذاری بالایی نخواهند داشت و طرفداران قدرت مادی نیز در بدبینانه ترین حالت نیازمند نگاه ابزاری به معنویت هستند .

پر واضح است که یکی از دشوارترین کارها برقراری گفتگوی مثمر ثمر بین طرفداران قدرت مادی با طرفداران قدرت معنوی است زیرا هر کدام راه خود را می روند .

نکته ی دیگری که نباید مورد غفلت قرار گیرد این است که نه طرفداران قدرت معنوی تاکنون توانسته اند الگویی زنده از جامعه ای آرمانی ارائه دهند و نه طرفداران قدرت مادی به چنین توفیقی دست یافته اند .

در حال حاضر جنگ تبلیغاتی و رسانه ای و اقتصادی و فرهنگی و سیاسی و نظامی فراگیری را شاهد هستیم که با انگیزه های گوناگون دنبال می شود و همه در این جنگ فراگیر مدعی پیروزی هستند و کشتی انسانیت روی اقیانوسی از رویدادها در حرکت است . بی گمان در صورتی که این کشتی در اثر بحران های مشترک جهانی سوراخ شود ، آنها که سوار بر این کشتی هستند صرف نظر از این که چه مقصدی را دنبال می کنند غرق خواهند شد و زمین در ایستگاه قرن بیست و یکم مسافرانش را پیاده خواهد کرد.