از دل کوير خسته تا دانشگاه هاي پَر شکسته، از اتاقک هاي کلاس هاي بي در و پيکر کوهستانها و روستاها تا مدرسه هاي متراکم شهرها، از شوش و کشتارگاه و جواديه و نازي آبادها تا خيابان انقلاب و دانشگاه تهران.
از فاصله هاي دور و نزديک جنوب تا شمال و شرق تا غرب. شما بوديد که آمديد! شما مردم، زن و مرد، کوچک و بزرگ، پير و جوان. شما بوديد که زمين زير پايتان مي لرزيد و آسمان در انعکاس صدايتان و برق نگاهتان آذرخش ها را به ياد مي آورد.
شما بوديد که درِ زندانها را گشوديد، از نرده هاي دانشگاه ها بالا رفتيد، بلندگوها را به خيابانها آورديد و در دست هر يک از شما پرچمي بود و بيرقي از جنس تاريخ، تاريخ ستم شاهي ، تاريخ نهضت هاي مسلمانان، تاريخ زجر و شکنجه هاي قرون وسطايي ساواک در زندان هاي شاه و بيدادگاه هاي فرمان پذير.
آري شما بوديد که کفن پوش آماده شهادت شديد و ديديد که چگونه خواهران و برادرانتان را با تيربار کشتند، شما بوديد که جنازه هاي خون آلود را به بهشت زهراي تهران و دارالرحمه شيراز و قبرستان هاي شهرهايتان بر دوش کشيديد، فرياد زديد، گريستيد، زجر کشيديد و در غمي جانکاه چشم بر پيروزي داشتيد.
شما بوديد که از بامداد تا شام و از شام تا پگاه فرياد زديد: «مرگ بر شاه» در خيابان ها و کوچه ها تا پشت بام ها شما بوديد که فرياد آزادي، استقلال و جمهوري اسلامي سر داديد و براي تحقق آن سر، داديد.
شما بوديد که گفتيد: شاه نمي خواهيم. شاه بايد برود، و شاه رفت، انقلاب پيروز شد. شما بوديد که به جمهوري اسلامي رأي داديد. رأيي قاطع (2/98 درصد).
شما بوديد که به قانون اساسي رأي داديد. شما بوديد که به نمايندگان مجلس خبرگان مجلس شوراي اسلامي، نخست وزيري مرحوم بازرگان و رياست جمهوري در مقاطع مختلف رأي داديد.
دانشجويان دانشگاه تهران بودند و دانشگاه¬هاي ديگر که روي ديوارها و بدنه دستشويي ها به هنگام خفقان مي نوشتند: «کسي مي آيد، کسي خوبتر، کسي بهتر...»
و مي خوانديد و به يکديگر حواله مي داديد شعرهاي انقلابي شاعران روشنفکر را که سروده بودند:
«من نمي دانم چرا؟
مردم محله کشتارگاه
که حوض خانه شان هم خوني است
و کف پاهايشان هم خوني است
کاري نمي کنند!
تا آن کس که به خواب من آمده است
آمدنش را جلو بياندازد...»
مردم محله کشتارگاه آمدند، جوانانشان را در برابر سربازان تا دندان مسلح قرار دادند، شهيد دادند. معلول شدند و سر از پاي نشناخته آرزوي پيروزي انقلاب داشتند و فريادگر آزادي بودند.
انقلاب پيروز شد، جنگ و تحريم پاداش انقلاب شما نبود، جنگيديد، از آغاز تا پايان و هم اينک مي جنگيد با فقر، رانتخواري، اختلاس، جاسوسي، جهل، خيانت، کلاهبرداري، قانون ستيزي، تحريم و فرصت طلبي بعضي وارثان انقلاب و آقازاده هايي که آقازاده نبودند فرصت زاده بودند.
راستي شما از انقلاب چه مي خواستيد؟
چرا انقلاب کرديد؟
براي شهداء چه پيامي داريد؟
تا کي مي خواهيد انقلابي باشيد؟
هان! اي مردم! شما آئينه عبرت شديد، شما بت شکن شديد، شما مقابل سرسخت ترين و قدرتمندترين کشور جهان ايستاديد! شما پيوندهاي وحدت را عليرغم 42 سال سم پاشي و جوسازي هاي مسموم دشمنان حفظ کرديد.
حالا مي خواهيد چه کنيد؟
آيا به قول مخالفان و ضد انقلابي هاي خارج نشين پشيمانيد؟ اگر انقلاب نمي کرديد و تن به همان اوضاع و احوالي مي داديد که بر عليه آن شوريديد، امروز راضي بوديد؟
شما مي دانيد که انقلاب اسلامي از بطن مردم، از بطن شما زائيده شد. آنان که درد تسليم را از جانتان بيرون کردند دردي نيفزودند. آنها انقلابي واقعي بودند. مطهري ها، مفتح ها، خامنه اي ها و...
درد شما از وارثاني است که ميراث خوار خون شهداء شدند و فراموش کردند که اين انقلاب با چه بهايي تا به امروز دوام آورده است.
اينک دو راه پيش روي شماست. راه مقابله با تمام ضديت هايي که به آرمان هاي ملي و مذهبي شما لطمه مي زند. و راه تسليم و بازگشت به گذشته، گذشته اي که سرنوشت کشور، ملت و انقلاب در گرو آمريکا بود، يعني دوباره استعمار، دوباره استثمار و دوباره استبداد خارجي.
ما از ورطه تحريم و جوسازي هاي سياسي بيرون مي آئيم مشروط بر آنکه به قانون اساسي پايبند باشيم و رضايت مردم انقلابي را در جهت رفع تنگناهاي اقتصادي و معضلات اجتماعي مدنظر قرار دهيم.
با ديپلماسي قوي و به دور از جناح گرايي، مي توان هم رفع تحريم کرد و هم آنها را خنثي نمود. مردم ايران امروز آنقدر اقتدار دارند که حريت، هويت و روحيه انقلابي خود را حفظ نمايند و تسليم زياده خواهي هاي آمريکا نشوند.
سالگرد شکوهمند انقلاب اسلامي ايران را گرامي مي داريم و به روح پرفتوح شهداء جنگ و انقلاب و رهبر کبير انقلاب درود مي فرستيم.
والسلام