از آن زمان که فردوسی سرود: «ز نیرو بود مرد را راستی/ ز سستی کجی زاید و کاستی» و ماقبل آن تا هزاران سال قبل که جنگ و پیروزی در آن سرنوشت ثبات حدود و ثغور کشور را تضمین می  کرد تا به امروز که امپراطوری بزرگ ایران به یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار کیلومتر مربع وسعت کاهش یافته بدن  سازی و آمادگی جسمی و رزمی یکی از دغدغه  های مسئولان کشور بوده است.

علاوه بر ساخت و خرید تجهیزات نظامی و آماده  سازی سربازان، سپاهیان و ارتش، ورزش به طور اعم نیز در برنامه  ریزی  های کلان مملکت جایگاه ویژه دارد زیرا پیشرفت  های صنعتی و فنی از یک سو و از دیگر سوی نیاز جوانان و نوجوانان و حتی به کودکان و بزرگسالان به دلیل نوع کارهایی که بیشتر جنبه فکری دارد تا عملی ایجاب می  نماید دولت سرمایه  گذاری قابل قبولی در زمینه تأسیس و ساخت سالن  های ورزشی و خرید لوازم و تجهیزات تربیت بدنی اختصاص دهد. زیرا در تعیین محک توانایی و پیشرفت و توسعه کشورها گزینه  ای هم برای میزان موفقیت  های ورزشی در مسابقات آسیایی و جهانی منظور شده است و بی  شک تعداد مدال  آوران در توسعه ورزش نقش مهمی بازی می  کنند.

نیاز بدنی و انگیزه  های روانی هر انسانی را به حرکت و نرمش و ورزش سوق می  دهد. اما وقتی امکانات ورزشی مناسب در اختیار نباشد بالطبع بسیاری از استعدادها سرکوب می شوند و پیری زودرس مجال ظهور می  یابد.

اولین قدم توجه به مدارس برای ایجاد سالن  های ورزشی و زمین  های مناسب تربیت بدنی است که متأسفانه علیرغم تلاش  هایی که برای تحقق چنین مقاصدی انجام شده هنوز بسیاری از مدارس شهر و روستاهای ما از داشتن امکانات ورزشی محرومند که بالطبع عواقب ناگواری را در پی خواهد داشت. اگر هر یک از ادارات با صرفه  جویی بتوانند برای مدارسی که از امکانات ورزشی محرومند سالن  هایی بسازند به نحوی که بخشی از نیازها را رفع نماید و یا مبادرت به خرید تجهیزاتی کنند که بتوان از آنها در زمینه ورزش استفاده کرد و یا خیّرینی را تشویق به این اقدام مهم نمود و یا اداره اوقاف از محل درآمد بتواند امکانات ورزشی تهیه نماید مسلما علاوه بر افزایش بودجه وزارت ورزش، درآینده به ندرت نیاز به تجهیزات و سالن ورزشی در مدارس خواهیم داشت.

نکته مهم  تر آنکه در صدور مجوزهای نوسازی برای تأسیس مدارس کمتر به این مهم توجه شده است زیرا بیشتر مدارس تازه تأسیس از داشتن سالن  های ورزشی و زمین مناسب ورزش محرومند ما اگر بخواهیم در آینده نه چندان دور مردم را به طور اعم و جوانان را به نحو اخص ملزم به تربیت بدنی و ورزش در انواع مختلف آن نماییم راهی جز این نداریم که امکانات ورزشی را در تمامی ابعاد و انواع آن ایجاد کنیم.

در بازی  های آسیایی هانژو مشاهده می  کنیم که چگونه در بعضی از رشته  های ورزشی جوانان ما با کشورهایی مانند ژاپن، کره و چین رقابت می  کنند عیلرغم آنکه آنها به لحاظ اقتصادی و امکانات ورزشی سالیانی است از ما پیشی گرفته  اند.

نتیجه بحث اینکه استعداد و توانمندی جسمی و روحی جوانان ما خیلی بیشتر از بعضی کشورهای مدعی است که اگر ما همانند آنها امکانات ورزشی می  داشتیم و یا بودجه ورزش را متناسب با نیازها تعیین می  کردیم چه بسا در بسیاری از رشته  ها قهرمان می شدیم و حتی رتبه یک را در مسابقات آسیایی از آن خود می  کردیم.

ورزش هم امروز همانند گردشگری یک صنعت تعریف شده و تجربه شده است و می تواند درآمدزا باشد. اعتبار بیافریند و قهرمان بپرورد.

والسلام