این روزها هم اقتصاددانان و هم سیاستمداران بعد از سالها قهر و غیظی که به یکدیگر حواله می دادند بدون برگزاری نشست مشترک به این نتیجه رسیده اند که نرخ بنزین خیلی ارزان است و رئیس جمهور هم دست از دل برداشت و با مد و تشدید گفت تاکی باید بنزین را گران بخریم و ارزان بفروشیم. می گویند عده ای موش پس از برگزاری یک نشست پیرامون ظلم و تعدی و تجاوز گربه ای که درآن حوالی پرسه میزد به این نتیجه رسیدند که باید زنگوله ای به گردن گربه بیندازند تا وقتی گربه به آنها نزدیک می شود از صدای زنگ متوجه شوند و فرار را بر قرار ترجیح دهند ولی آنها یک مشکل بزرگ داشتند و آن این بود که چه کسی باید زنگوله را به گردن گربه بیندازد. این حکایت ما را به یاد داستان افزایش قیمت بنزین می اندازد به طوری که آرزوی واقعی کردن قیمت بنزین کم کم دارد به یک آرمان دولتی تبدیل می شود.

صد البته پر واضح است که تا دویست سال دیگر هم مردمی که طعم بنزین ارزان را چشیده و دخل و خرج خود را با آن تنظیم کرده اند به صورت خودجوش متقاضی واقعی شدن نرخ حامل های انرژی خصوصا بنزین نخواهند بود ولی در عین حال این آرزو آنقدرها هم که می گویند دست نیافتنی نیست. حالا چطور؟ با یک مثال عرض می کنم. پدرها وقتی می خواهند به بچه هایشان دوچرخه سواری یاد بدهند ابتدا زین یا ترک دوچرخه را می گیرند و گاهی بدون این که فرزندشان متوجه شود دست خود را برمی دارند و زمانی که مطمئن شدند فرزندشان قادر به حفظ تعادل است کم کم به او حالی می کنند که دیگر نیازی به حمایت پدر ندارند وبرای آن که اعتماد به نفسش را بالا ببرند همه چیز را لو می دهند و می گویند من خیلی جاها دوچرخه را رها می کردم و تو خودت آن را پیش می بردی!

 آنچه مسلم است شرکت نفت نمی تواند آغازگر تغییر نرخ بنزین باشد ولی اگر پلیس و سازمان های حمل و نقل شهری دست به دست هم بدهند می توانند به تدریج استفاده از خودرو شخصی را خصوصا در کلان شهرها به حداقل برسانند بدین ترتیب که ابتدا با تامین ناوگان مورد نیاز جابجایی مردم و افزایش تعداد قابل توجه اتوبوس و همزمان اختصاص بسیاری از خیابان های شهر به مسیر حرکت اتوبوس ها که در گرو تعریف خط ویژه و ممنوع کردن پارک خودرو در اغلب خیابان هاست و به موازات آن اجرای طرح زوج و فرد و از همه مهمتر تعیین زمان برای استهلاک خودرو که توسط کارخانه تولید کننده خودرو مشخص می شود مانند بسیاری از کشورها ظرف کمتر از شش ماه بسیاری از مردم را متقاعد کنند که داشتن خودرو شخصی مقرون به صرفه نیست. اگر دولت بگوید ما به خودرو مستهلک شده بنزین نمی دهیم و تمدید کارت سوخت منوط به ارائه معاینه دقیق فنی و پرداخت عوارض و جریمه های انباشته شده است و وسایط نقلیه هم بتوانند با دریافت کمترین کرایه با سرعت مردم را جابجا کنند و همزمان استفاده از دوچرخه و سه چرخه هم برای زن و مرد و دختر و پسر جا بیفتد و مسیری ویژه هم برای رفت و آمد دوچرخه ها در سطح شهر تعریف شود زنگوله با پای خودش می رود و به گردن گربه می افتد.

مگر مردم اندونزی و مالزی که اغلب از دوچرخه برای رفتن از جایی به جای دیگر استفاده می کنند مسلمان نیستند . کسانی که به دنبال ترغیب مردم به استفاده از وسائط نقلیه عمومی هستند باید ایجاد تسهیلات برای حرکت روان اتوبوس های شهری، تاکسی ها و دوچرخه را در اولویت قرار دهند . اگر کسی بتواند با اتوبوس و ظرف چند دقیقه خود را به مقصد برساند ولی نتواند در همین مدت با استفاده از وسیله شخصی به مقصد برسد ترجیح می دهد که از اتوبوس استفاده کند. بنابراین خیابان ها باید عرصه ی جولان وسایل نقلیه عمومی و دوچرخه باشد . اگر این گونه شود خودرو شخصی کم کم جنبه ی تشریفاتی به خود می گیرد . وقتی اجازه داده نشود که در کنار هیچ خیابانی خودرو شخصی پارک شود و اتوبوس ها سرساعت بیایند طولی نمی کشد که خودورهای شخصی خانه نشین می شوند. این که ما از یک طرف می خواهیم پول هنگفتی بابت خودروهای بی کیفیت از مردم بگیریم و از طرفی دیگر برای خودمان دردسر درست کنیم چه فایده ای دارد .

اگر کسانی که باندهای قاچاق بنزین و گازوئیل را ساماندهی می کنند اجازه بدهند؛ به راحتی می توان ظرف کمتر از یکسال از این همه خسارت و آلودگی جلوگیری کرد. از ما گفتن بود.