صلح، روی خوش می   طلبد، اندیشه صلح طلبی ازعقلانیت و خرد و مسئولیت پذیری نشأت می   گیرد. عشق به زندگی و لذتی که انسان از کار و عبادت و تفریح می   برد جنگ و ستیز را نفی و صلح پایدار را طلب می   کند.
در جهان کنونی که رقابت   های تسلیحاتی لحظه به لحظه در حال رشدند، جنگ و صلح مسلح دو لبه قیچی برنده ای هستند که اضطراب، دلواپسی و ناامنی روحی و روانی را برای بشر امروز نهادینه کرده اند.
اندیشه   های مادیگرایانه که جهانخواری و فخرفروشی اقتصادی و سیاسی را دامن زده اند گاه به نام دین و گاه با ترویج ایدئولوژی   های آزادیخواهانه ملت   ها را به جان هم می   اندازند و جایگاه اخلاق و نوعدوستی را به آنارشیسم نظامی   و سیاسی و دشمنی تغییر می   دهند.
جوانمردی و پهلوانی که از گذشته   های دور در فرهنگ ملت   ها برای دفاع مورد توجه بوده اینک به سیاست   های مزورانه و دروغ پردازانه ای تبدیل شده که به جنگ فریبکاران معروف است و نام آن را دیپلماسی گذاشته اند. مثل قماربازانی که می   دانند در حال قمارند، اما هر کدام سعی دارند برنده بازی باشند حتی با دروغ و تقلب.
در دنیای وارونه ای که زمین خسته و آسمان را پرده دریده و چشم از زمین بسته است بوی نفت به عنوان ماده المواد قرن معیارهای اقتصادی را در مشام   های حساس سرمایه گذاران تغییر داده به قول مرحوم مکی، نفت را برای دیگران طلا و برای ما بلا کرده است.
بعید به نظر می   رسد که اضدادی این چنین ریشه دار در تعاملات و ارتباطات امروزی به صلحی برسند که به قول مولانا عمر این جهان را تثبیت کنند.
آنچه به ما مربوط می   شود ارزوی امنیت خاطری است که کار را رونق بخشد و عبادت را مقبول نماید و شرایط تفریح برای سلامتی فراهم گردد.
دین ما جنگ طلب نیست و هر دیداری را سلامی   و صلحی است که از آن خشنودی حاصل شود.
می   توان بر درختی تهی از بار پیوندی زد، می   توان در دل مزرعه   های خشک و تهی بذری ریخت می   توان به لبخندی فاصله   ها را برداشت. می   توان عشق را به کسالت پیوند زد.
صلح لازمه زندگی و آرامش، راهگشای خلاقیت   هاست، طبیعت جاندار تابستان را به پاییز و زمستان را به بهار تغییر می   دهد.
تغییر همانند تکثیر سلول   های بدن لازمه حرکت و حرکت تبلور زندگی است. امروز بیش از هر زمان دیگری جان ما به صلح نیاز دارد. صلح صرفا به معنای آتش بس نیست. صلح نوید برچیده شدن سلاح   های اتمی   را نمی   دهد زیرا سلاح   های جایگزین دیگری هستند که آتش افروزی کنند و آن اندیشه   های جنگ طلبانه اند. به قول سهراب: چشم   ها را باید شست، طوری دیگر باید دید.
خداوند پیام آور صلح است و پیامبران نیز چنین بوده اند. صلح هم زبان دارد و هم گوش شنوا و قلبی که مدام می   تپد و دست   هایی که پیوسته به دعا بلندند.
شمشیرها را غلاف کنیم، برای روز مبادا بیرون آوریم. زبان تلخ را به شیرینی صلحی پایدار به کام کشیم و نغمه زندگی عاشقانه بنوازیم.
ما فرزندان ادب، نوعدوستی، خداباوری و اخلاقیم که سلاحمان باور و اعتماد به نفسمان در مصاف   های گونه گون دیده شده است.
دیپلماسی را هر چند سخت در حرکت مهره   های شطرنج سیاست به رخ کشیم تا به قول حافظ «تا چه بازی رخ نماید، بیدقی برانیم و عرصه شطرنج رندان را مجال شاه ندهیم.
ما در طول تاریخ هم شاه گزیده ایم و هم خان گزیده. کاری کنیم که خود گزیده نباشیم. فریادهای خشم فقر را بشنویم زیرا به فرمایش پیامبران: «همانا که فقر به کفر بیانجامد»
می   توان کشوری را با کفر اداره کرد اما با ظلم هرگز.
صلح اضداد، همان حرکت است که اگر در مسیر عدالت و قانونمندی طبیعت باشد میوه   های شیرین دارد و اگر در آن دستکاری شود تا انفجاری رخ دهد، سیاه بختی و خسارت   های مالی و جانی به همراه دارد.
و امروز که در مقام دفاع برنده جنگ بوده ایم حال به صلحی بیاندیشیم که طعم شیرین این افتخار را ارزانی ملت کنیم. ان شاء‌ا...
والسلام