ريشه يابي مشکلات فعلي کشور اعم از سياسي، اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي نياز به پژوهش و تحقيقاتي دارد که توسط پژوهشگران در رشته هاي مختلف مي بايد مطالعه و تحقيق شود و براي رفع آن راهکار عملي با توجه به موانع و منابع موجود ارائه گردد.
کسي که خود را نامزد رياست جمهوري کشوري مي کند که 42 سال در تحريم هاي کم و زياد و چالش هاي نظامي و اقتصادي بوده و مدام براي پيشبرد اهداف انقلاب خود را به خطر انداخته است مي بايد علاوه بر فهم و آگاهي روند امور اجرائي کشور صاحب طرح و الگوهائي باشد که آنها را به ديد و منظر صاحب نظران امور سياسي و اقتصادي و حتي فرهنگي و اجتماعي گذارد تا در رسانه هاي مکتوب و مجازي مورد نقد و تحليل قرار بگيرند زيرا وقتي حزبي فعال وجود ندارد که بتواند ديدگاه ها و نقطه نظرات مطالعه شده نامزدهاي خود را ارائه کند و رويکرد مطبوعاتي و رسانه اي نامزدها هم چنگي به دل نمي زند، فقط نامزدهاي انتخاباتي هستند که بايد ارائه برنامه نمايند.
متأسفانه شعارزدگي و شعار دادن عادتي شده که بيشتر يک فرهنگ شفاهي را به صورت شکلي تداعي مي کند و بحث محتوايي به سايه رفته و کسي نمي داند فلان نامزد که مي گويد من اقتصاد را يک شبه درست مي کنم و چنين و چنان مي کنم با چه طرح و برنامه و مديريتي مي خواهد کشور را به سر و سامان اقتصادي برساند.
شوراي نگهبان هم بيشتر براساس سابقه نامزدها به صورت شکلي آنها را تأييد يا رد مي کند و کمتر به توان مديريتي نامزدها و نتيجه عملکرد آنها توجه دارد.
صرف آدم خوب و مسلمان و بااخلاق و بدون حاشيه بودن ملاک موفقيت براي نامزدهاي رياست جمهوري نيست.
اصطلاح رجل سياسي گرچه شرط لازم است اما شرط کافي نيست. اگر در گذشته هاي دور يک سردار نظامي با تهاجم و حمله به کشوري صاحب قدرت مي شد و به نحوي زور و شجاعت خود را نشان مي داد و بر مسند پادشاهي مي نشست حداقل يک قدرت از خود بروز داده بود تا بتواند حاکميت کند. اما امروز کرسي نشيناني مي توانند مدعي پست رياست جمهوري شوند که داراي کارنامه عملکردي قابل توجه و عالي باشند اگر يک زنجيره مديريتي در هر دوره به خود اين اجازه را دهد که چون نماينده مجلس بوده و يا در فلان سمت کليدي مشغول کار بوده با هر نقطه ضعف مديريتي مي تواند کشور را اداره کند اشتباهي است که بارها تکرار شده و عواقب مطلوبي نداشته است.
وقتي خبرنگار صدا و سيما عکس شهيد سليماني را به مردم نشان مي دهد و همه مي گويند به اين آدم رأي مي دهيم صدق اين ادعا را تأييد مي کند که مردم، مجاهدت، شجاعت، فداکاري و موفقيت حاصل از آن را فراموش نمي کنند. اگر کسي يا کساني در ستمي بوده اند که يا خود متهم به سوءاستفاده مالي اند و يا ديگران توانسته اند در زمان مديريت وي سوءاستفاده کنند و گير نيفتاده اند. آن شخص هم به علت عدم نظارت و ناتواني در پيشگيري از سوءاستفاده، زيردستان نبايد به خود اجازه دهد نامزد انتخابات رياست جمهوري شود.
خوشبختانه در ايران انقلابي قحط الرجال نيست. انسان هاي مدير، آگاه، وارد به مسائل سياسي و اقتصادي هستند که بدون حاشيه وارد گود انتخابات شوند. لازم نيست خود به ميدان آيند بلکه بايد دستشان را گرفت و به آنها تکليف کرد بيايند. زيرا اگر کسي بتواند کشوري را از بحران و ناتواني اقتصادي نجات دهد بر وي تکليف است و هم بر همه کساني که مي دانند اين آدم توان و آگاهي اين کار را دارد بايد بروند و دستش را بگيرند و بياورند و به مردم بگويند و او نيز طرح و برنامه و توان خود را بنمايد. کساني که با انگيزه هاي مقام پرستي، موقعيت طلبي و آرزو به دلي پاي به اين ميدان مي گذارند هم خود را با زنده مي کنند و هم کشور را و هم مردمي که احيانا به وي رأي مي دهند.
نتيجه آنکه حضور حداکثري با شفاف سازي و حضور آگاهانه و فعال مردم محقق مي شود مشروط بر آنکه نامزدها طرح و راهکارهاي مدوني را ارائه کنند که در قضاوت عمومي مردم نمره رضامندي کسب کند.
والسلام