از د ورترها سوار بر باد  می  آید ، جهت را باد  تعیین می  کند . کوه  های بلند  هم نمی  توانند  سد ی شوند  مقابل ابرهایی که باران را حامله  اند  و چون زمین پذیرا شد  می  زایند  و می  بارند . قابله  ها شلاق پر صد ا بر پیکر ابرها می  کوبند  و از تصاد م نیروهای مثبت و منفی آذرخش پد ید ار می  گرد د  تا راه نشان د  هد . حالا باران چنان از چشم آسمان  ریزان است که گویی د ر ماتم خشکسالی  ها فرود می آیند ! و چون بر زمین پرتاب می  شوند  زمین راه می  گشاید  و تسلیم می  شود  و د انه  ها را د ر لفاف مویرگی خود  می  نشاند  امید وار تا آبستن فصلی نو شوند  که بهارش می  خوانیم.