سنگ هاي سخت از ترکش توپ ها و خمپاره مي شکافتند و زمين پوست مي انداخت. درختان از بن تا سر شاخه مي سوختند و تنه هاي ستبر ذغال مي شدند.
حيوانات وحشي و اهلي مي رميدند و پرندگان در هوا کباب مي شدند. دل شير و زور فيل هم جرأت ورود به ميدان هاي مين نداشتند. از زمين و هوا گلوله مي باريد و آسمان در شفق آتش هاي برافروخته ستارگان را فراري داده بود. ترس از در و ديوار بالا و پائين مي شد و شجاعت در ترديد سکوت را بهانه کرده بود. مرزهاي ميهن در آتش خشم و جهل دشمنان مي سوخت و پاره هاي قرارداد الجزاير در ذهن صلح طلبان به کبوتر سفيدي مي ماند که خونين بال و سرشکسته در تندباد حادثه محو مي شد.
خانه هاي گلي روستايي با هر اصابت بمب در هوا خاکستر مي شدند و تکه هاي بدن زن و فرزند و احشام چونان گوشت کبابي در هرم هواي 400 درجه آب مي شدند. براي دشمن مهم نبود که نظامي يا غيرنظامي مقابلش هست. او مست از باده تکبر و غروري بود که ساقي آن آمريکا بود.
دزفول قهرمان در تمامي ساعات روز و شب جنازه هاي سوخته را از زير آوار خانه هاي شهر بيرون مي آورد و از بازماندگان فقط يک صدا در هر تشييع جنازه شهيدي به گوش مي رسيد: «جنگ جنگ تا پيروزي»
8 سال کم و بيش اين چنين گذشت و به هر وجب از مساحت مرزهاي کشور سرو قامتي به زمين افتاد اما از سر هيچکس چه در جبهه و چه در خانه انديشه فتح نيفتاد.
بسياري بي آنکه خود بدانند حسين وار مظلومانه شهيد شدند اما پرچم امام حسين(ع) را پيوسته در اهتزاز داشتند. پرچمي که روح باور را مدام تکثير مي کرد در ذهن و زبان پيشگامان دفاع و همانها که از دره هاي مخوف مين و سيم خاردار گذشتند چون از جان گذشتند.
همانها که سالياني چشم انتظار خبري، پيکي، صدائي از جگرگوشه هايشان بودند که بازگردند و روايت فتح را بازگو نمايند.
آري اين چنين بود عرصه هاي جنگ مدافعان مقدس براي دفاع از خاک وطن، عقيده و ناموس و هم ارزش هايي که به آن پاي بند بودند.
 سال جنگ، جنگ مجازي و عروسک گرداني نبود. جنگ مرد عنکبوتي و زورو نبود جنگ با پوست و گوشت و استخوان بود. جنگي واقعي که فقط باورمندان با غيرت و از جان گذشته و انقلابي مي توانستند پاي در ميدان آن گذارند.
کساني که گرچه نوجوان بودند و به دام سربازان صدام گرفتار آمده بودند اما در همان زمان اسارت هم با ضد ارزش ها مي جنگيدند و از کشته شدن و شکنجه هراسي نداشتند. گويي نيرويي عظيم وجود و هويتشان را به نمايش مي گذاشت تا حق بر باطل پيروز شود.
ما در اين جنگ تحميلي 8 ساله به بغداد و سامراء و کربلا و نجف نرسيديم و در مرزهاي خودمان و دشمن خوني مان جنگيديم اما کربلا، نجف و سامرا در دل ما خانه کرد تا بعد از آن درهاي خانه برويمان باز شد و مرزهاي عقيده جاي مرزهاي آبي و خاکي را گرفتند.
جنگ به تمام شهرهاي ايران نفوذ کرد و کشيده شد جنگ باورها، جنگ مقدس و از آن دفاعي بيرون آمد که تمامي جمعيت ايران يکدل و يکصدا در حمايت از فرزندان خود براي ورود به جبهه ها قرآن به دست گرفتند و در مشايعت آنها آب و سبزه نثار کردند و با دلي منتظر، مثل هميشه.
روايتگران جنگ در شکار خبرها، شاعران و نويسندگان در انتخاب سوژه ها و خوانندگان با صداي طبل ها، جان بخشيدند به فضاي درهم و غبارآلود جنگ زده تا بدانجا که کشاورزان در مزارع، کارگران در کارخانه، خدمتگزاران در اداره و کاسبان در بازار دل مشغول تمهيد امکانات بودند و بيمي از حملات موشکي نداشتند.
در آن زمان ما موشک نداشتيم و مهمات مورد نيازمان را کارخانجات اسلحه سازي يا تحويل نمي دادند و يا با چند برابر قيمت و در فواصل زماني طولاني تحويل مي دادند.
اگر امروز موشک هاي برد بلند تا چند هزار کيلومتر را ساخته ايم به علت تجربه سالهاي آغازين جنگ است که دشمن شهرهاي بي دفاع ما را آماج موشک هاي خود قرار داده بود.
اگر امروز ارتش و سپاه ما مجهز به پيشرفته ترين پهپادها و جنگ افزارهاي مورد نياز براي دفاع هستند ناشي از تجربه 8 سال دفاع مقدس است که ما آموختيم بايد خودکفا باشيم و به هيچ کشور خارجي تکيه نکنيم.
ما اميدمان را از آمريکا و غرب بريديم زيرا آنها مي خواهند وسيله حفظ منافع آنها باشيم آنها به هيچ وجه استقلال و آزادگي ما را باور ندارند.
آنها مي خواهند ما مثل عربستان گاو شيرده باشيم و همانند امارات و بحرين گوش به فرمان تا هرچه آنها اراده کنند انجام دهيم.
اما اين به آن معني نيست که درهاي کشور را به روي همگان ببنديم و در لاک خود فرو رويم. ما بايد با ديپلماسي قوي و تدبير در سياست خارجي بهانه اي به دست آنها ندهيم.
ما واقعاً در شرايط فعلي نيازمند استفاده از روش هاي معقول در سياست و ديپلماسي هستيم. ما طالب جنگ نيستيم زيرا برنده و بازنده آن هر دو بازنده اند.
جنگ امروز با جنگ گذشته هاي دور بسيار متفاوت است. جنگ امروز جنگ توأم با نامردي و نيرنگ و کشتارجمعي مردم بي گناه و غيرنظاميان است و هر کس براي رسيدن به هدف خود هر وسيله اي را توجيه مي کند.
ما آماده دفاع از سرزمين، باورها و ارزش هاي ديني و ملي خود هستيم و اين نقطه قوت ماست که دشمن قصد دارد اين قدرت را از ما پس بگيرد تا بتواند روند استعماري و استثماري قبل از انقلاب را در ايران ادامه دهد.
جنگ اقتصادي و تحريم هاي کمرشکن ، امروز بالطبع از جنگ نظامي بدتر است و بايد خودمان را با آن تطبيق دهيم و شرايط را به گونه اي به نفع خود تغيير دهيم که مردم ما اميدوار و با انگيزه تر به راه طولاني دفاع مقدس خود ادامه دهند.
والسلام