جنگ افزارهاي مهيب اتمي و هيدروژني و هواپيماهاي مافوق صوت همراه با سربازان دوره ديده و اطلاعات نظامي به روز و تجربه دو جنگ جهاني و جنگ هاي منطقه اي روي هم رفته تاکنون در جنگ با ويروس کوويد 19 بازنده اند زيرا اين موجود ذره بيني طول و عرض کره زمين را دور زده و به زواياي خانه ها، مغازه ها، کوچه ها و خيابان ها و باغ و بوستانها هم سرک کشيده و به هر کس و ناکس حمله ور شده و او را به زمين انداخته به گونه اي که نه از دانشمندان هسته اي و پزشکي و فضايي هراس به دل راه داده و نه از پهلوانان و ورزشکاران و قهرمانان ترسيده!
پوزه همه را به خاک ماليده و ميليون ها نفر را در جنگي خاموش به عمق دو متري خاک کشانده است.
حال کلاه خود را قاضي کنيم و حکم دهيم با اين ذره خانمان برانداز چه بايد کرد که سياست و اقتصاد و فرهنگ و نيروهاي نظامي را عقيم کرده است؟
آنان که از اين دام بلا رهايي نيافته و به کشته ها افزوده شده اند که هيچ، اينک بايد فکري به حال زنده ها کرد که هنوز به دام اين جنگ نيافتاده اند.
ما عادت کرده ايم مسئوليت پذيري را به ديگران حواله دهيم و خود بي خيال تلاش، تغيير رويه ندهيم، گاهي به دعا و ثنا، گاهي به خود تجويزي و گاهي هم به رؤيا و خيال پردازي مي پردازيم و به خود وعده مي دهيم که ما از اين دام خلاصي مي يابيم و نسبت به اين جنگ آرام که صدايش از خانه ما بيرون نيامده بي خيال مي شويم تا آن وقت که افسوس و حيرت را به زباني بسته و ناتوان به ديگران حواله دهيم که اي افسوس اشتباه کرديم به مجلس عروسي و عزا رفتيم و دورهمي را مغتنم شمرديم!
و اينک که براساس يک سنت مذهبي عزاي امام حسين(ع) را برپا داشه ايم باز هم مي خواهيم با همان آئين ها و جمع شدن ها و با سينه زني و عزاداري گروهي در فضاهاي بسته و يا نيمه باز اداي دين کنيم و در عزاي جمعي محبت خود را به امام حسين(ع) و ياران شهيدش نشان دهيم.
هرچند نيت و نفس عمل نيک است، اما نه امام حسين(ع) و نه هيچ يک از ائمه(س) و نه هيچ آدم عاقل و فهميده اي و نه هيچ ديندار واقعي راضي نيست که ما خود را در مهلکه اي اندازيم که علاوه بر مرگ و ميرهاي بيشتر فشار را بر مسئولان و دست اندرکاران خدوم بهداشتي و پزشکي افزون مي کند و کشور را از برنامه ريزي هاي مدبرانه محروم مي سازد.
ما مي توانيم با حفظ باورهاي خود، احساسات را مهار کنيم و در اين نمايش هاي جمعي شرکت نکنيم تا آن روز که اين ويروس به گورستان تاريخ بپيوندد آيا اين مرگ و ميرهاي ناخواسته کافي نيست؟
آيا اين همه هزينه هاي سنگين بدون نتيجه که از محل بودجه هاي عمراني بيرون مي آيند براي درمان و خريد دارو و واکسن کافي نيست؟
بالاخره تا کي و چه زماني بايد بگويند دستورالعمل هاي بهداشتي را رعايت کنيد و ما نکنيم و يا نتوانيم کرد؟
اي کاش جنگي ديگر مي بود تا از پس آتش بسي پايان آن را شاهد باشيم!
اي کاش از همان ابتدا همه ما مقيد به دفاع در برابر اين جنگ مي شديم و براي حفظ خود و ديگران احساس مسئوليت مي کرديم.
اي کاش به جاي دروغ و کوچک نمايي به يکديگر راست مي گفتيم و دروازه هاي ورود را مي بستيم.
و اي کاش هاي ديگري که پاسخي براي آن نداريم.
هنوز هم دير نشده هرچند دير شده همگي از ورطه خود را خلاص کنيم کافي است نسبت به جان امانتي خود و ديگران احساس مسئوليت کنيم.
والسلام